Het zwaarste jaar uit zijn carrière. Zo omschrijft Bart Amez (55), al sinds zijn zestiende actief in de uitvaartsector, de voorbije periode. De coronacrisis zorgde voor een ongeziene werkdruk en midden mei moest de man ook afscheid nemen van zijn 26 jaar oude zoon Maxim. “De uitvaart van je eigen kind verzorgen, was loodzwaar”, zegt hij. “Maar tegelijk ook erg mooi.”
Als begrafenisondernemer wordt Bart Amez zo goed als dagelijks met de dood geconfronteerd, maar wat er zich het voorbij jaar heeft afgespeeld, hoopt de geliefde Waregemnaar nooit meer mee te maken, zegt hij. “De coronacrisis was ongezien”, blikt hij terug. “Ik hoop zoiets nooit meer te hoeven meemaken. Ik ben al bijna veertig jaar in de sector actief, maar dit was ook voor mij compleet nieuw. We doen er altijd alles aan om een afscheid zo warm mogelijk te maken, nu mochten familieleden hun dierbare vaak zelfs niet meer zien. Onmenselijk was het soms, maar de maatregelen lieten gewoon geen centimeter ruimte toe. Ik heb vaak veel medelijden gehad…”
In normale tijden heeft Bart er weinig moeite mee om de knop om te draaien en ‘het werk’ niet mee naar huis te nemen. “Maar nu lagen de kaarten toch net iets anders”, geeft hij toe. “’s Avonds bleef ik met de verhalen en taferelen van overdag bezig. Wanneer we iemand in het ziekenhuis moesten gaan ophalen, moesten we zo’n volledig afgesloten wit pak aantrekken, dat kruipt letterlijk en figuurlijk in je kleren…”
We koesteren de 26 mooie jaren die we samen hebben mogen meemaken
Vooral de eerste golf was zwaar, zegt Bart. “In het wzc De Meers zijn toen 63 bewoners aan de gevolgen van het virus overleden. Op sommige dagen hadden we vier tot vijf overlijdens te behandelen. We zijn ondertussen een en ander gewoon, maar zelfs voor ons was dat erg veel. Bij momenten werkten we haast de klok rond.”
Ademruimte
Hoewel Bart naar eigen zeggen in de wieg gelegd is voor de job – hij vormt de tweede generatie na zijn ouders Roger Amez (79) en Andrea Callens (80) – heeft hij het niet altijd onder de markt gehad, sinds maart 2020. “Ons beroep is een roeping”, benadrukt hij. “Ik wil mensen helpen, hen bijstaan in hun verdriet. Maar door de coronaregels was dat vaak niet mogelijk. Net dat maakte het zo lastig. Tegelijk merkte ik dat veel mensen dankbaar waren voor wat we deden. Daar trok ik me dan weer aan op. Ik heb ook lessen getrokken voor de toekomst. De voorbije tien jaar ben ik nooit écht op vakantie geweest, was ik altijd met de zaak bezig. Nu ben ik goede mensen aan het opleiden die op mijn manier en met honderd procent vertrouwen de mensen kunnen begeleiden in de zware dagen van verlies. Zij moeten de zaken kunnen overnemen wanneer ik er even niet ben. De coronacrisis heeft me geleerd dat ik ook voor mezelf moet zorgen en meer ademruimte moet hebben. Daar wil ik straks werk van maken.”
Toch waren er ook mooie momenten. “Ik herinner me een uitvaart van een schooljuf in Desselgem. Een jonge vrouw die aan de gevolgen van een slepende ziekte – geen covid-19 – overleden was. Er werd eerst op de speelplaats afscheid genomen, daarna thuis in de tuin in familiekring. De familie had alles zelf in elkaar gestoken, ik heb er de kist afgeleverd en ban pas na de dienst teruggekeerd om haar opnieuw op te halen. Dat merk je nu wel: alles is veel persoonlijker en intiemer geworden. Iets dat zal blijven, denk ik. Al kijk ik tegelijk ook uit naar het moment dat we met geen enkele maatregel rekening zullen moeten houden. Maar uitvaartplechtigheden met een massa volk, die zullen we niet zo vaak meer zien.”
Agressieve tumor
De coronacrisis an sich hakte er bij momenten al stevig in, maar midden vorige maand werd Bart ook met enorm persoonlijk leed geconfronteerd. Op 11 mei is zijn zoon Maxim (26) overleden, een gebeurtenis die een gigantische impact op hem heeft gemaakt. “Maxim had bij de geboorte zuurstoftekort en ging daardoor met een mentale beperking door het leven”, legt Bart uit. “Hij had vaak last van epilepsie-aanvallen en die konden erg hevig zijn. Daarom verbleef hij tijdens de week in een dienstverleningscentrum in Lievegem, we zijn de mensen erg dankbaar voor alles wat ze voor Maxim gedaan hebben. Om de 14 dagen kwam hij naar ons thuis. Mijn ouders waren elk moment van de dag bij hem. We hadden altijd gedacht dat een van die epilepsie-aanvallen fataal zou zijn, maar enkele maanden geleden werd er een agressieve hersentumor bij Maxim vastgesteld. Iets was onze kerel echt niet verdiend had…”
“De laatste weken zorgde de familie ervoor dat er elke dag wel iemand Maxim gezelschap kon honden en de laatste dag kon de dichtste familie – mezelf, Maxims mama en zijn zus Delfien (28) – nog afscheid nemen. Ik besloot om ook de nacht bij hem door te brengen, maar een uurtje nadat iedereen vertrokken was, is onze zoon rustig ingeslapen. We zijn het dienstverleningscentrum uit de grond van ons hart dankbaar dat we de laatste momenten van Maxim hebben mogen meemaken.”
Huilen en vloeken
Bart besliste ook meteen om Maxim zelf op te baren en te verzorgen. “Geen evidente keuze, besef ik zelf ook. In het verleden heb ik al overleden familieleden verzorgd, dat waren telkens intense momenten. Die momenten met Maxim hier bij ons in het uitvaartcentrum waren loodzwaar, maar tegelijk ook erg mooi. Het heeft me geholpen om mijn gevoelens te kanaliseren. Ik heb staan huilen en vloeken, maar kon er alles loslaten. Ook het afscheidsmoment, dat we in beperkte familiekring hielden, hebben we zelf uitgewerkt. Ik heb Maxims kist tot aan de oven van het crematorium in Kortrijk gebracht en ben bij hem gebleven tot de deur dicht ging. Daar, op dat moment, heb ik definitief afscheid van hem genomen.”
Maxim zal echter altijd bij Bart zijn. “Elke seconde van de dag zit hij op mijn schouder. Maxim was hier ook zo graag. We koesteren de 26 jaar dat hij bij ons was en de vele mooie momenten die we samen hebben mogen meemaken, helaas is zijn leven veel te vroeg geëindigd. Als ouder je kind afgeven, dat is iets onnatuurlijk. Het klopt gewoon niet. Ik heb in mijn carrière al honderden uitvaarten begeleid, maar wanneer we een jonge persoon bij ons krijgen, dan raakt dat je. Maar we doen verder, met onze Maxim diep in ons hart.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
