Bedrijfsleider Olivier Handsaeme:“Hoe gek je het ook bedenkt, wij maken jouw machine”

IzegemHandsaeme Machinery uit de Abelestraat, dat ondertussen 85 jaar bestaat, is een naam als een klok in Izegem. En die naam weerklinkt over de hele wereld, want een groot deel van de machines worden buiten Europa uitgevoerd. Met Olivier Handsaeme staat de derde generatie aan het roer.

Handsaeme Machinery moest zich in de loop der jaren enkele keren heruitvinden.

“Mijn grootvader focuste eerst op machines voor het vervaardigen van borstels, maar al snel was er de oorlog waarin hij verplicht werd voor de Duitse bezetter te werken. Na de oorlog schakelde het bedrijf over naar de schoenenindustrie die toen booming business was in Izegem. Maar eind jaren 60 stuikte dat volledig in elkaar. Toen zijn we een korte periode wat zoekende geweest. Daarna vonden we ons terug in de richting van kermissmachines en – mede dankzij de vraag naar machines door de lokale tapijtfabrikanten – zijn we ons gaan specialiseren op de tapijtsector en zijn we zo ook in het textiel beland. Dat vormt nu nog meer dan de helft van ons zakencijfer.”

In 2007 nam je de zaak over. Een logische stap?

“Voor mij wel, maar mij pa had het niet makkelijk om zijn zaak los te laten. Zelf was ik al kind al gebiologeerd door alles wat met techniek te maken had. Eerst waren dat lego en mecano, op mijn 12de kwam ik al mee naar het bedrijf om een handje toe te steken. Mijn pa is er ondertussen 77, maar doet nog vaak een commissie voor ons.”

Jullie werken wereldwijd, maar dat is in coronatijden wellicht niet makkelijk.

“En er is ook nog de Brexit. De jongste twee jaar hebben we heel wat bestellingen van over het Kanaal, van klanten die de Brexit voor willen zijn. Zelf hebben we twee vertegenwoordigers. De man die in Europa onze machines verkoopt, kan nog reizen, maar onze andere vertegenwoordiger zit nu vaker achter de pc dan dat hij op de baan is. En via een zoom-meeting een machine aan de man brengen is toch wel iets anders. Met sommige landen zaken doen vergt wat expertise. Bijvoorbeeld in Turkije en India zit de cultuur van het afdingen er enorm in. Je moet in feite je machine anderhalve keer zo duur maken om uiteindelijk dan na het afdingen op de juiste prijs terecht te komen. Er zijn natuurlijk in die landen ook lokale spelers die onze machines gaan namaken. De kwaliteit ligt altijd lager en de opties zijn geringer, maar ze zijn gemaakt in lageloonlanden. Dus zijn die machines goedkoper. Dit jaar hadden we ook maar één beurs door corona. Maar het aantal beurzen zal de komende jaren zeker slinken, jonge gasten hebben het daar niet zo voor. Zij bestellen alles via het internet.”

Jullie gaan er ook prat op nooit twee keer dezelfde machine te maken.

“Dag klopt, of ze moeten ze samen bestellen. Maar als wij later een van een bepaalde machine een nieuwe versie moeten maken, dan krijgt die meteen een update. Wij luisteren ook naar de vragen uit de markt en onderzoeken hoe we een oplossing kunnen bieden. Zo hebben we recent een machine ontworpen en gebouwd die de hoekjes van tapijten dicht brandt. We zetten ons daar met onze engineeringafdeling achter, de tekenaars plaatsen de machine op papier en in ons atelier wordt die gerealiseerd. Omdat we ook voor verschillende branches werken maken we hier nooit echte crisis mee. Onze boutade luidt dan ook: ‘Hoe gek je het ook bedenkt, wij maken uw machine’.”

Jullie namen nu ook een patent op een nieuwe machine die wel eens revolutionair zou kunnen zijn binnen de bouw.

“We ontwierpen een ergonomisch systeem waarmee we de traditionele bouw ondersteunen, met een machine die om de 42 seconden 1,2 meter bakstenen, volledig gevoegd, kan zetten. Dankzij deze machine zal de klant in amper tien dagen tijd met twee arbeiders een volledige ruwbouw voor een particuliere woning kunnen plaatsen. Normaal heb je dubbel zo veel mensen nodig en doe je er dan nog langer over.”

Vinden jullie nog voldoende personeel?

“Qua hoger geschoolde medewerkers valt dat nog mee. We kunnen ze hier ook een gevarieerde job aanbieden. Ik moet ook zeggen dat de jongeren die uit die ingenieursopleidingen komen, zeer goed geschoold zijn. Voor het atelier ligt het wat moeilijker, gewoon omdat er steeds minder mensen afstuderen als frezer, lasser, draaier… Dat zijn knelpuntberoepen. Onze vakscholen leveren er gewoon te weinig af om alle vacatures in te vullen.”

Rest er je nog veel vrije tijd?

“Onze zoon Luca voetbalt bij Cercle Brugge. Dat neemt al een deel van ons weekend in, als er voetbal is tenminste. Naast een mooie voetbalopleiding die ze er krijgen, leren ze ook omgaan met autoriteit en discipline. Zelf gaan we graag eens iets eten in het Izegemse en maak ik graag eens een ritje met een van mijn oldtimers. Toen ik 18 jaar was kreeg ik een auto van mijn vader, een Fiat 850. Daarna begon ik die wagens te verzamelen en heb ik ondertussen 13 Fiats. Maar ik heb te weinig tijd om er aan te werken, dat zal voor na mijn pensioen zijn.”