Gebotst op een ijzersterke Tom Pidcock en in de sprint geklopt door de snelle Lars van der Haar. Eli Iserbyt, opgegroeid in Bavikhove en vandaag Kuurnenaar, moet tevreden zijn met een bronzen medaille op het wereldkampioenschap veldrijden. Aan de supporters in zijn supporterscafé Chasse Patate in Bavikhove zal het zondagavond niet gelegen hebben. Zij zongen en schreeuwden hun kljinnen vooruit. “Eigenlijk is dat hier geen cross, hé. Dit is Formule 1 op een fiets.”
Al van voor het startschot zat de sfeer in café Chasse Patate in hartje Bavikhove, deelgemeente van Harelbeke er goed in. Het supporterslokaal van veldrijder Eli Iserbyt is helemaal volgelopen met supporters die hun poulain wilden zien schitteren op het wereldkampioenschap veldrijden in het Amerikaanse Fayetteville.
Pinten aan één euro
Het ene na het andere supportersliedje passeert een uur lang de revue. Zelden hoorden we één naam zo vaak na elkaar geschreeuwd worden. Pedro Naert, uitbater van Chasse Patate en zelf ook grote supporter van de kleine crosser, doet zijn zaak speciaal open voor het WK. “Zolang Eli aan kop rijdt, gaan de pinten aan één euro over de toog. En als hij wint, laten we de gratis vaten aanrukken”, belooft hij tijdens de eerste ronden.
Maar Eli komt helaas amper aan kop, ondanks het supportersgeweld vanuit zijn geboortedorp. “Ik vrees dat het moeilijk wordt”, zegt Pieter Ottevaere iets voor halfweg koers. “Pidcock vliegt, vent. Hij is erg sterk. Het zal veel vragen om hem bij te blijven.” Zijn woorden zijn nog niet helemaal koud of de Britse topfavoriet gaat er alleen vandoor. In Chasse Patate gaat hier en daar een kopje heel even naar beneden, maar dit zouden geen supporters van Eli Iserbyt zijn, mochten ze zich zo snel laten kennen.
Geen balkskes
De kelen, veelvuldig gesmeerd met frisse pils, gaan opnieuw open. Nog luider dan in de eerste rondes wordt ‘Komaan Eli’ gescandeerd. “Eigenlijk is dat hier geen cross, hé”, gaat Arthur Descamps op zoek naar een mogelijke verklaring voor het koersverloop. “Dit is Formule 1 op een fiets. Geen beetje modder, niks van zand, geen balkske. Op zo’n parcours kan je niet van een veldrit spreken. Maar goed, zelfs op een zwaarder parcours denk ik dat er aan Pidcock weinig te doen is.”
Het Bavikhoofse wielercafé, met muren vol foto’s en truitjes van Eli, zet met nog twee ronden te gaan nog eens alles op alles. Hun favoriet is intussen verwikkeld in een duel om het zilver met de Nederlander Lars van der Haar. “Het komt er nu op aan slim te rijden”, analyseert Pieter Ottevaere als een volleerd koerskenner. “Heb je gisteren de vrouwen gezien? Ik snap niet dat er commentaar kwam op Marianne Vos. Als je weet dat je de snelste bent in de sprint, dan moét je dat gebruiken. Wat Eli moet doen? Van der Haar proberen losrijden, hé.”
Dubbel gevoel
Hoewel iedereen in Chasse Patate het eens is over de suprematie van Pidcock kan zijn sprongetje in de laatste ronde en het supermanmanoeuvre aan de meet niet meteen op veel sympathie rekenen. De spanning om de spurt die er zit aan te komen, neemt het over. Om ter luidst schreeuwen de supporters nu. Brons is zeker mooi, maar zilver zou de zondagavond toch dat tintje meer glans geven.
Als Eli moet passen, zich weer neerzet en van der Haar als tweede de meet over bolt, wordt het voor het eerst in meer dan een uur even stil. Links en rechts klinkt een stevige vloek, al maken ook die snel plaats voor applaus. Applaus voor de prestatie van hun poulain, applaus voor de manier waarop de kljinnen het heeft geprobeerd.
“Wat ik nu voel? Het is dubbel”, zucht Arthur Descamps. “Een rare mix van pure trots en toch bittere ontgoocheling. Brons op een WK is uiteraard een fantastische prestatie, maar je het had toch meer mogen zijn. Het is zuur om op zo’n sterke Pidcock te botsen, maar ik denk dat we straks toch vooral fier zullen terugkijken op wat voor een seizoen Eli heeft gereden. Winst of verlies maakt niet uit, we blijven hem vieren. Altijd.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier