Bart Claeys uit Roeselare is straks in ‘De Twaalf’ te zien

Zondag start op Eén de nieuwe prestigieuze fictiereeks ‘De Twaalf’ en daar zal Bart Claeys prominent in te bewonderen zijn. De man is al zijn halve leven gebeten door theater en heeft ondertussen ook al een pak passages op het kleine scherm op zijn palmares staan. “Maar op het podium staan zal altijd mijn eerste liefde blijven”, zegt hij.

Bart Claeys (53) ademt theater. De op De Tassche wonende Roeselarenaar runt beroepshalve een zelfstandig ING-kantoor in Lichtervelde, maar zo goed als al zijn vrije momenten gaan naar zijn grote passie.

“Die kreeg ik trouwens met de paplepel binnen”, graaft hij in zijn geheugen. “Mijn papa Daniël, die zeven jaar geleden jammer genoeg is overleden, heeft altijd toneel gespeeld. Hij zette zelfs nog zijn schouders onder de toneelgroep Were Di op De Tassche. Ik trok heel vaak met mijn papa op pad. Ik volgde repetities, zag hem ontelbaar keer optreden en hielp zelfs nog achter de bar. Toen ik tien jaar oud was, had ik mijn eerste rol beet. In het stuk En waar de sterre bleef stille staan van Felix Timmermans stierf een bedelaar en die werd door kindje Jezus ten hemel opgenomen. Ik mocht die ‘heilige’ rol gestalte geven en was meteen verkocht. Ik heb ook altijd graag met woorden gespeeld, maar heb nooit les gevolgd aan een academie. Op dat vlak ben ik een autodidact.”

Na zijn studies waagde Bart zich aan een passage bij de Revue in Beveren-Roeselare, maar sinds 1997 is hij quasi non-stop met theater en toneel bezig. “Ik speel minstens twee stukken per jaar”, stelt hij. “Dat doe ik bij De Schaduw in Ardooie – waar ik ook voorzitter ben en Theater Platteau uit Izegem, al verkassen ze dit jaar wel voor het eerst naar Roeselare. Ik ben ook aangesloten bij Sint-Rembert in Torhout en volgende maand sta ik met het ArKo Dorpstheater op de planken.”

Bart richtte ook zelf een theatergroep op: AMA-Producties. “Daarmee werkte ik in 2006 mijn TheaterTournee in ‘t Café uit. De naam zegt alles. Ik breng voorstellingen op café, pal onder de neus van de mensen. Dichter bij je publiek kan je niet raken. Ondertussen heb ik al dertien dergelijke tournees achter de rug en jaarlijks werk ik 25 tot 30 voorstellingen af.”

Rust in hoofd

Voor Bart is optreden letterlijk zijn lang leven. “Ik vind het vooral leuk om in de huid van een ander karakter te kruipen, jezelf in iemand anders te verdiepen. Hoe verder ik me van mezelf bevind, hoe beter ik me in mijn acteursvel voel.”

“Daarnaast is het voor mij ook een manier om onder de mensen te komen. Ik ben een sociaal dier en hou ervan om iets te creëren. Doorheen de jaren heeft mijn liefde voor toneel me een pak goeie vrienden opgeleverd. Met iedereen waarmee ik heb samengespeeld, heb ik een band. Alleen daarvoor al ben ik blij dat ik me in die wereld heb ondergedompeld. Toneel is voor mij ook een manier om mijn hoofd leeg te maken. Beroepshalve ben ik elke dag met cijfertjes bezig, acteren brengt me helemaal tot rust. Het is eten en drinken voor mij.”

Voor de opnames nam ik zes weken vakantie. Niet evident, maar ik wou het voor geen geld ter wereld missen

De afgelopen twintig jaar kreeg Bart al een pak complimentjes op zijn acteerprestaties. “Maar er fulltime van leven, dat is nooit in me opgekomen”, benadrukt hij. “Ik zie het als een toffe hobby. Ik mág toneel spelen, ik moet niet. Eens het je beroep wordt, liggen de kaarten wel wat anders. Ik geniet wel van elk moment op het podium. Het mooiste vond ik de drie keer dat ik samen met mijn vader kon optreden, tijdens mijn TheaterTournee in ‘t Café.”

Cafébaas in ‘Eigen Kweek’

Bart verdiende al ruimschoots zijn strepen op de (lokale) toneelplanken, maar maakt sinds een achttal jaar ook met de regelmaat van de klok zijn opwachting in fictiereeksen op televisie. “In 2011 had ik in een aflevering van Aspe als cafébaas enkele lijntjes tekst. Ik was ook al acht keer in De Buurtpolitie te zien en in het derde seizoen van Eigen Kweek speelde ik eveneens een cafébaas. Voor de rechtbank moest ik getuigen tegen Frank Welvaert. Ik geniet daar eveneens met volle teugen van, maar het zijn twee totaal verschillende werelden. Toneel en theater zijn veel directer, er is echte interactie met de mensen die naar je komen kijken… Je bouwt echt zelf een verhaal op, voor televisie ligt dat toch net iets anders. Daar gaat veel tijd verloren aan wachten en bestaat je werk vooral uit losse opnames. Ik zie het als een leuk zijsprongetje, maar mijn grote liefde is en blijft theater en toneel.”

Op zijn passage in De Twaalf is Bart apetrots. “Al ben ik erg toevallig bij betrokken geraakt”, veruidelijkt hij. “In 2015 heb ik in De Schaduw een monoloog gespeeld: Dubbelmens. Brusselaar Paul Govaerts contacteerde me daarvoor. Hij was via-via bij me terecht gekomen en had gehoord dat ik best aardig kon acteren. Dubbelmens moest ook door een zware mens gespeeld worden, dus kwam ik in beeld.”

Na De Schaduw trok Bart met de productie nog naar Turnhout en daar zat een zekere Sanne Nuyens in het publiek. “Zij heeft samen met Bert Van Dael De Twaalf geschreven en niet veel later kreeg ik de vraag om auditie te doen als een van de juryleden. Voor ik het goed en wel besefte, was ik aan boord gehesen.”

Voor de opnames moest Bart zes weken vakantie nemen. “Geen evidentie, maar ik wilde die ervaring voor geen geld ter wereld missen. Het was erg intensief, maar het resultaat mag er meer dan zijn. Ik ben nu al benieuwd naar de reacties na de eerste aflevering. Dit is in elk geval de grootste televisieproductie waar ik al aan meegewerkt heb. Op zondagavond op Eén, dat is hét televisiemoment in Vlaanderen, hé… En wie weet zorgt het op zijn beurt voor nieuwe opdrachten.”