Banketbakker Niek (45): “Wij kenden al acht jaar corona. Het is ons toen ook gelukt!”

Het is in Heule bij Kortrijk een bekend verhaal. Het verdriet van Niek Bossaert, de banketbakker op Heuleplaats, die na een strijd van acht jaar tegen kanker zijn vrouw verloor. Maar vooral hoe Niek de rug rechtte en blééf lachen. Twee jaar later zijn Niek en zijn dochter Ella door het ergste leed. En hij heeft een boodschap: “Weet wat het belangrijkste is: gezond zijn. Tegen de rest kan je vechten.”

Niek, West-Vlaamse doordoener par excellence! Twee jaar geleden verloor je jouw vrouw Sara na een strijd van acht jaar tegen kanker, net in de periode dat je brood- en banketzaak zwaar leed onder de werken op Heuleplaats. Maar je vocht terug.

“Door die werken ging mijn omzet toen met 70 procent naar beneden. Maar de situatie van Sara was nog veel erger natuurlijk. Een héél zware periode. Mijn motto was toen al: blijven doordoen. Waarop ik de weg ben ingeslagen van de culinaire events, catering voor bedrijven enzovoort. Het is de redding van de winkel geweest. Maar met het verdriet om Sara erbij heeft het wel twee jaar geduurd vooraleer we er weer door waren.”

“En net toen kwam die corona langs. Commercieel het omgekeerde verhaal: alle events zijn weggevallen maar de bakkerij draait weer zoals vroeger – nu schat ik het totale omzetverlies op 30 procent. Maar dat is de economische impact en niet het belangrijkste. Het is niets eigenlijk met wat we acht jaar hebben meegemaakt met de ziekte van Sara. En dan vooral de laatste periode.”

“Het klinkt wellicht raar wat ik nu ga zeggen, maar ik zeg het toch. Wel, ik heb eigenlijk acht jaar in coronatijden geleefd waardoor ik het nu wellicht beter kan relativeren. En misschien iets meer oog heb voor de mooie dingen in het leven. Alleen al maar taarten mogen bakken voor kleinkinderen die ze dan afleveren bij hun grootouders die in quarantaine zitten, geeft een warm gevoel.”

Je leerde dat je zelfs uit de moeilijkste periodes sterker kan komen?

“Ik heb een heel nauwe band met onze dochter Ella, die 13 jaar wordt in augustus. Ella zegt: ‘We zijn niet sterker maar wíjzer uit die periode gekomen.’ Je krijgt inzichten. En je kan daarop anticiperen. Je weet: gezondheid is je grootste rijkdom. Ik zeg altijd: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Als je met je rug tegen de muur staat, kan je maar twee dingen doen. Ofwel de rest van je leven zeggen ik heb geen chance gehad. Of zeggen ik recht mijn rug.”

“Sara bleef ook lachen. Dat geeft ook moed aan de anderen”

“Dat kan altijd, zelfs bij het meest negatieve: een faillissement. Want dat kan je overleven, sommige ziekten niet. Ik heb dat ook van Sara geleerd: als je kijkt naar wat je hébt en niet naar wat je niet hebt, is het leven mooi. Ik probeer de mensen van de horeca hier op Heuleplaats dat ook te zeggen, ik wil hen een hart onder de riem steken. Dan zeg ik Michiel, die net de Kameleon heeft overgenomen: ‘Verlies de moed niet!’ De steun van een zielsverwant kan helpen, denk ik. Dan zeg ik: ‘Het is mij ook gelukt.'”

Je bleef zelfs in de moeilijkste momenten lachen, vernam ik.

“Sara, Ella en ik konden tot de laatste dag lachen. Dankzij Sara vooral, die altijd ongelooflijk moedig is gebleven. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd! Met humor kan je de pijn verzachten.”

Vertel ons de beste coronamop die je hebt gehoord of gezien.

“Mag het wat seksistisch zijn?”

Allez vooruit.

“Awel, dat filmpje waarin Jens Dendoncker leert hoe je thuis potten kan bakken. Waarna je zijn vrouw zag, blij met een penis in klei. Blijven lachen in moeilijke tijden!”

En blijven hard werken. Hoe zit dat bij bakkerij Bossaert, die normaal vier werknemers telt?

“Ik heb al één iemand gezegd dat ze beter niet meer kan komen werken. Ze heeft diabetes, ik wil niet dat ze in de winkel besmet geraakt. Daarnaast apprecieer ik enorm dat de anderen blijven komen. Het is voor iedereen ook beter, kunnen blijven werken.”

“Voor banketbakkers is ons werk zelfs een roeping waardoor we niet denken aan de risico’s van corona. En we werken misschien niet harder maar béter, vind ik. Intenser. Zo is er ook meer tijd voor de belangrijkere zaken daarbuiten. Voor mijn dochter vooral. Een lach en een traan. Maar wel het gevoel achteraf: we hebben een dag gelééfd.”

Ik heb niet het gevoel dat je na de crisis anders zal leven, Niek.

“Neen. Ik hoop dat door de coronacrisis iedereen beseft: we hebben het goed. Alles was te evident. En we zijn gezond. Mijn dochter en ik hebben heel veel voorsprong: we hebben al acht jaar corona achter de rug. Sara zou op 28 maart 40 jaar zijn geworden. Elke dag blijft een cadeau. Maar je moet dat cadeau wel zelf uitpakken.”