Bakkerij Desmedt bestaat al 75 jaar: “Hopelijk blijft onze naam altijd bestaan”

Driekwart eeuw, zo lang bestaat bakkerij Desmedt in de Stuiverstraat al. Steve Desmedt (54) werd twee keer Belgisch kampioen en Europees kampioen bakken en is de derde generatie bakkers die dagelijks in de weer is om de winkel van brood en lekkernijen te voorzien. “Niet iedereen ziet het nog zitten om 12 uur hard te werken.”

Even terug in de tijd. We schrijven 11 november 1945. Na de Tweede Wereldoorlog startten George Desmedt en echtgenote Albertine Legge een bakkerij in de Stuiverstraat 204. Opa Desmedt droomde al jaren van een eigen bakkerij. Het koppel had drie kinderen: Nora, Jean-Pierre en Elsje. Jean-Pierre was al vlug gebeten door de bakkersmicrobe en werkte mee in de zaak. “In 1969 namen mijn vrouw Frieda en ik de zaak over van mijn ouders”, vertelt Jean-Pierre (76).

“We bouwden de zaak verder uit en konden in 1983 zelfs een tweede verkooppunt in de Stuiverstraat openen, met dochter Audry als winkelbediende. Ook wij hadden met Audrey, Steve en Sylvie drie kinderen.” Jean-Pierre was een erg gedreven man. In 1983 trad hij toe tot de Richemont Club, een internationale groepering van bakkers-banketbakkers met passie.

Passie voor zwemmen

In 1984 stapte ook Steve mee in de zaak, al was dat nooit zijn eerste keuze. “Mijn passie lag niet in de bakkerij, maar eerder in het zwemmen”, zegt Steve. “Als zwemmer schopte ik het ooit tot de nationale ploeg. Maar in de weekends moest er al eens geholpen worden in de bakkerij en zo groeide de liefde voor de bakkersstiel.” In 1988 sloeg het noodlot toe. Op weg naar Oostenrijk voor een welverdiende vakantie kregen Jean-Pierre en Frieda een zwaar verkeersongeval. “De baan was over 100 meter bevroren”, zucht Jean-Pierre.

“We zijn geslipt, tolden drie keer rond onze as en kwamen daarbij enkele keren tegen de vangrail terecht. Bij de laatste keer brak de vangrail en boorde die zich door onze wagen. Daarbij werd mijn been afgesneden. Negen maanden lang kwam ik niet in de bakkerij. Tot mijn vrouw me zei dat het tijd werd dat ik nog eens langs ging. Gelukkig was Steve er en had ik toen een goede bakkersgast.”

Het is een harde stiel met veel werkuren, soms het klokje rond

Met hulp van vrienden en collega’s en met de steun aan elkaar sloegen de Desmedts er zich door. De zaken bleven goed gaan en in 1991 werd een aparte patisserie en chocoladeafdeling gebouwd. “In dat jaar konden we het huis kopen naast de deur. Daardoor konden we aanzienlijk uitbreiden.”

Steve en zijn vrouw Nancy Stangé (54) namen in 1993 de zaak over van Jean-Pierre en Frieda. “Het was tijd om de nodige rust te nemen. Het ongeval had veel kapot gemaakt”, zucht Jean-Pierre. “Maar er stond een goede opvolger klaar en ik was klaar om het roer in handen te geven van Steve. Ik zag dat het ook zijn passie was geworden en dat stelde me gerust.”

Vele prijzen

Steve had in zijn jaren als topzwemmer een grote competitiedrang. Die mentaliteit nam hij mee in de bakkerijsector. Hij streefde ernaar om de beste te zijn. “In 2004 won ik voor de eerste keer het Belgisch kampioenschap bakkerij”, legt Steve uit. “Dat gaf me een ticket voor het wereldkampioenschap in Parijs in 2005. Ik schopte het tot de finale, maar greep met de vierde plaats net naast het podium. In 2011 werd ik voor de tweede keer Belgisch kampioen met daarbij opnieuw een ticket voor de wereldbeker, deze keer in Lyon.”

In 2013 nam Steve deel aan de Europese kampioenschappen in Nantes. “We hoopten op een podiumplaats, wat al heel wat zou zijn. Uiteindelijk blonken we als Europees kampioen op de eerste plaats“, aldus een trotse Steve.

Tegenwoordig wordt bij bakkerij Desmedt de chocolade en de marsepein nog altijd zelf gemaakt. Dagelijks rollen ook 800 broden uit de oven om beide winkels te bevoorraden. “Het is een harde stiel met veel uren. Ik begin er meestal aan omstreeks 23 uur en een uurtje later komen mijn gasten toe. We werken meestal door tot 11 uur ‘s morgens, het klokje rond. Of de bakkersstiel met uitsterven bedreigd wordt? Dat zou ik niet zeggen, maar niet iedereen ziet het nog zitten om 12 uur hard te werken.”

Blijven investeren

Steve is zijn personeel erg dankbaar. “Ik wil iedereen die nu bij ons werkt, maar ook iedereen die ooit in de bakkerij heeft gewerkt, bedanken. In die 75 jaar zijn er heel wat de revue gepasseerd, maar ook hen draag ik op handen. We blijven investeren in de bakkerij, want we moeten mee met onze tijd. Of er een vierde generatie staat te springen? Ik heb drie dochters, twee van hen zijn leerkracht en een is afgestudeerd als vroedvrouw. Ik vrees er een beetje voor (lacht). Uiteraard had ik graag opvolging gehad en ook papa zou daar enorm blij mee zijn. Maar wie weet kunnen we ooit de zaak overlaten en blijft de naam dan bestaan? Dat zou voor ons de kers op de taart zijn. Dat mensen onze naam waardig dragen. Ik zal nooit de liefde voor mijn job wegstoppen. Menslief wat een mooie job…“, besluit Steve met tranen in de ogen.