Frieda Borremans uit De Haan heeft diep gezeten nadat haar chihuahua vorige week in de Kapelstraat in Bredene door twee andere honden werd doodgebeten.
“Ik had nog maar pas Lotje verloren met nieuwjaar. Kanker. Het heeft drie maanden geduurd eer ik daar weerover was, en dan mag ik nog van geluk spreken dat ik mijn Tineke tenminste nog had. Als Tineke er niet meer is, wil ik er óók niet meer zijn, zei ik een tijdje geleden nog tegen mezelf”, vertelt Frieda, die ook haar man verloor.
Amerikaanse bulldogs
“Het was zijn droom om naar zee te verhuizen, en ik vond het hier zelf ook altijd prettig wonen. Maar in een oogopslag is dat veranderd: ik durf nu haast niet meer naar buiten.”
De getraumatiseerde dame zag haar hondje vorige week tijdens haar dagelijkse wandeling doodgebeten worden door twee Amerikaanse bulldogs. “Zoiets kan een mens toch niet begrijpen”, zucht ze.
Muilkorf
“Met anderen rekening houden, da’s toch gewoon een kwestie van gezond verstand? Honden zouden altíjd aan de leiband moeten, en zeker als ze zo groot zijn. Ik hield mijn hondjes zelf ook altijd kort aangelijnd. Het is overigens een wonder dat ik zélf niet gebeten werd: ik heb Tineke nog uit alle macht van die twee monsters proberen te verlossen. Maar ze waren gewoonweg veel te sterk. Precies wilde beesten waren het.”
Grote honden zou Frieda liever ook een muilkorf zien dragen. “Juist omdat die kleintjes zo kwetsbaar zijn”, zegt ze. “Tineke was echt zo’n schatje, en zo aanhankelijk ook. Ze sliep elke nacht in mijn armen. Ik was helemaal in shock toen ik haar voor mijn ogen verscheurd zag worden. Zó aan haar einde komen, dat verdiende ze niet. Níemand verdient zoiets.”
Sympathieke buurman
Ondertussen heeft Frieda wel al een nieuw hondje. Roefke heet hij, ook een chihuahua. “Een schatteke van amper zes weken”, glimlacht ze. “Zelf had ik er geen meer in huis gehaald, maar mijn sympathieke buurman zei kom Frieda, we zijn weg. We zijn samen helemaal naar Nederland gereden”, klinkt het.
Frieda is haar buurman nu dankbaar. “Ik moet nog elke dag wenen als ik aan Tineke terugdenk. Maar ik vind nu gelukkig ook wel troost bij Roefke. Zonder hem zou het echt niet gaan.”
Angst overwinnen
Tineke werd ’s anderendaags al gecremeerd. “Het afscheid viel mij erg zwaar, maar ik trek mij op aan al het medeleven dat ik ontving. De buren zijn hier ook allemaal eens op bezoek geweest.”
“Ik zou er misschien zelf beter aan doen om weer buiten te komen. Met Tineke deed ik alle dagen vijf kilometer. Maar dan zal ik eerst wel mijn angst moeten overwinnen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
