Nietsvermoedend ging Axel (20) naar zijn les aan de hogeschool in Brugge. Maar plots kwam hij er oog in oog te staan met de man die zijn leven redde toen hij amper elf weken oud was. Hij was toen spoedverpleegkundige en reanimeerde hem als baby. Ze vonden elkaar terug tijdens de les… EHBO en Reanimatie.
28 februari 2000. Exact twintig jaar geleden lag Axel Decraemer – toen een baby van elf weken oud – nietsvermoedend in zijn wiegje te slapen. Rond hem baanden de vlammen zich nochtans een weg door het huis. Zijn vader kon hem op het nippertje uit het vuur halen en aan een spoedverpleger geven. Die laatste startte de reanimatie op en haalde de kleine Axel er weer door.
Twintig jaar later liepen de twee elkaar per toeval opnieuw tegen het lijf. De ene als leerling in de cursus EHBO en Reanimatie. De andere als docent van diezelfde cursus. “In de pauze stapte hij plots op me af. Zo’n grote gast. Hij vroeg me of ik hem nog kende. Het was best een emotioneel moment, ja”, doet spoedverpleegkundige Gino Devriendt (56) het verhaal van de ontmoeting.
Dichte rook
Het feit dat Axel nog leeft, heeft hij in de eerste plaats aan zijn vader te danken. Hij baatte toen – en nog steeds – een winkel uit in het centrum van Zedelgem. Die bewuste dag ontstond er brand in het privé-gedeelte. Een klant maakte er de uitbater op attent dat er rook uit de ramen kwam. Axels vader wilde zijn pasgeboren zoontje meteen gaan halen, maar een dichte rook sloot hem de toegang af. Uiteindelijk kroop hij op het dak en sloeg een toegesnelde agent het raam van de woonkamer met een brandblusser in. De vlammen sloegen toen al uit het huis en Axel lag al een twintigtal minuten in de rook. Op gevaar van eigen leven kon de vader Axel uit zijn wiegje halen.
Axel zijn toestand was kritiek. Hij liep zware brandwonden op. De eerste hulpverlener die de baby in handen kreeg was Gino Devriendt. Op dat moment zelf pas enkele maanden als verpleegkundige bij de spoeddienst aan de slag. Hij herinnert zich de interventie nog levendig. “Hij was nog zo klein. Dat bleef aan de ribben kleven. Ik ben het eigenlijk nooit vergeten. Zijn vader gaf hem in de winkel zelf aan mij. We hebben hem in een warmtedeken gewikkeld en ik ben hem beginnen reanimeren. We staken een katheter om hem vocht toe te dienen, iets wat gebruikelijk is bij brandwonden. En in samenspraak met de spoedarts beslisten we om hem met de helikopter meteen naar het UZ in Gent te brengen”, zegt Gino. Die zelf niet alle pluimen op zijn hoed wil steken. “Zijn vader is de grootste held. En het feit dat we hem er terug door gehaald hebben is de verdienste van een gans team.”
Hart maakte een sprongetje
Exact twintig jaar later konden Gino en Axel elkaar voor het eerste de hand schudden. Axel studeert Sport en Bewegen aan de hogeschool in Brugge. Daar kreeg hij een opleiding EHBO en Reanimatie. Toen hij de naam van zijn docent hoorde, maakte zijn hart een sprongetje. “Ik heb mijn moeder een berichtje gestuurd met de vraag hoe mijn redder toen precies heette. Haar antwoord bevestigde mijn vermoeden: Hij stond vooraan in de aula, les te geven.”
In de pauze stapte Axel dan ook op zijn nietsvermoedende docent af. Na twintig jaar kon hij zijn redder in de ogen kijken en bedanken. Het werd een emotioneel weerzien. Voor allebei. Want na de brand brak voor Axel een jarenlange revalidatie op. Maar afgezien van enkele littekens kwam hij er uiteindelijk ongeschonden uit. En dat wist Gino wel. “Ik werd via gemeenschappelijke kennissen wel wat op de hoogte gehouden. Maar ik ben hem nooit vergeten. Ik passeer geregeld met mijn koersfiets voorbij de winkel. En elke keer opnieuw twijfelde ik om eens binnen te stappen. Maar ik heb het uiteindelijk nooit gedaan. Nu doet het me heel veel plezier om te zien dat het goed met hem gaat. En als hij nu voor mijn cursus zal slagen, zal het me nog meer plezier doen (lacht). Maar serieus, hij beseft wellicht als geen ander hoe belangrijk zo’n cursus is. Het kan het verschil tussen leven en dood betekenen. Hij heeft een tweede kans gekregen. Mede omdat hij geholpen werd door mensen met kennis van zaken.”
Gek moment
Axel is vast van plan om voor het vak van zijn redder te slagen. Zijn ouders vertelden hem vaak over de brand. En hij beseft dat Gino een cruciale rol in zijn toen nog jonge leven heeft gespeeld. Hij had hem dan ook al eerder willen ontmoeten. “Ik belandde drie jaar geleden al eens op de spoedafdeling na een ongeval met mijn fiets. Toen vroeg ik al naar hem, maar hij was druk bezig.” Gino herinnert zich het voorval. “Ik zat toen vast en kon echt niet weg. Zo zie je maar, het leven brengt mensen vaak op de gekste momenten en plaatsen terug samen.” (TLG)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier