Asneerlatingen op zee alsmaar populairder: “Afscheid op deze manier is zo mooi”

De witte urne wordt samen met witte bloemen in zee gegooid. © Jürgen de Witte
Hannes Hosten

Het aantal asneerlatingen op zee blijft stijgen. Dit jaar werd bij Endlis in Oostende al van 480 overledenen afscheid genomen op zee. Op hetzelfde moment vorig jaar waren dat er 442. Daniël De Geest en Ivo Alaerts lieten in augustus op zee de as neer van de ouders van Ivo. “Een goede ervaring”, vertelt Daniël. “Heel sereen, zonder veel poespas. Heel mooi.”

Onder de naam Endlis biedt de Oostendse rederij Captain Blue, het vroegere Franlis, al sinds eind jaren negentig asneerlatingen op zee aan. Het is veruit de voornaamste speler aan onze kust. Het aantal asneerlatingen is er de vorige vijf jaar zowat verdubbeld. Ook dit jaar stevent Endlis af op een verdere toename. Voor alle duidelijkheid: het gaat om asneerlating, geen uitstrooiing. Asuitstrooiing op zee is verboden. De as wordt neergelaten in een biologisch afbreekbare recipiënt, die binnen het uur opent. Dan verspreidt de as zich in het water.

Eind augustus werd zo de as van de beide ouders van Ivo Alaerts (64) neergelaten. “Zijn papa was al in 2005 overleden, zijn mama begin juli van dit jaar. Ze was 84 jaar”, vertelt Ivo’s partner Daniël De Geest (58). Het koppel woont in het Leuvense, maar verhuisde onlangs naar Oostende. “Maar dat heeft er niets mee te maken”, legt Daniël uit. “Ivo’s moeder was al licht dementerend en wist niet dat we zouden verhuizen. Maar het is wel mooi dat we zo weer allemaal samen komen.”

Wilsbeschikking

“Ivo’s papa had altijd gezegd dat hij na zijn dood wou uitgestrooid worden in een bos. Sluit me niet op in een kooi of onder een zware steen, zei hij altijd. We wisten toen nog niet dat asneerlatingen op zee mogelijk waren en een bos vond mijn partner geen leuke plek. Daarom is dat niet gebeurd. De asurne is toen bijgezet in een columbarium. Na de dood van Ivo’s moeder dook een wilsbeschikking op, die al dateerde van 2008. Daarin stond dat ze, samen met haar man, op zee wilde worden neergelaten.”

Wij krijgen maar één kans en dus moet de uitvaart meteen goed zijn, kwaliteit is belangrijk – Michel Seeger (zaakvoerder Endlis)

“We waren wel verrast, toen we dat lazen”, vervolgt Daniël. “Ivo’s mama had daar nooit iets van gezegd. Ze had die wilsbeschikking laten opmaken door een rouwcentrum en aan een vertrouwenspersoon gegeven. Zij en haar man hebben wel altijd veel gereisd en we vermoeden dat ze zo een liefde voor de zee hebben opgebouwd. Ze moet ergens gehoord of gelezen hebben over de asneerlatingen op zee. Of had ze er met vriendinnen over gesproken?”

Heel intiem moment

“In elk geval, de asneerlating op zee was super. Een helderblauwe hemel, een rustige zee, een heel intiem moment. De kinderen en kleinkinderen waren erbij, nog wat familie en de vertrouwenspersoon van Ivo’s mama. De mensen van Endlis brachten enkele teksten, sereen en zonder veel poespas. Niet veel gejammer, straight to the point. Er werden ook bloemen uitgestrooid. Echt mooi. Mijn partner mocht helpen bij het neerlaten van de asurnes. Dat was een heel emotioneel moment. De plechtigheid duurde zo’n drie kwartier. Daarna werden klokken geluid en voeren we nog wat rond”, blikt Daniël terug.

“De familieleden vonden het super dat ze het mochten meemaken. De oudste zus van Ivo is religieuze en ook zij vond het heel fijn. Er was kort na het overlijden wel al een afscheidsviering geweest in het crematorium, met een priester. Dat mag wel niet, maar we kenden een priester die het toch wou doen. Mama had het zo gewild.”

Band met de zee

“Zo’n afscheid op zee zou ik mensen aanraden, maar er moet een band zijn met de zee. Achteraf krijg je een attest met de coördinaten van de plaats van de asneerlating. Zo kan je er nog eens naartoe. Dat zullen we ooit nog doen. Endlis organiseert ook herdenkingsvaarten rond Allerheiligen. Maar nu was het nog wat te kortbij. We willen het nu even laten bezinken en houden het gewoon onder ons tweetjes, aan land. Of ik later zelf zo’n afscheid op zee zou willen? Ik denk er wel eens aan, maar ik leef nog te graag. Wij zijn nog aan het bouwen! Met de dood zijn wij nog niet bezig”, besluit Daniël.

Daniël (links) en Ivo vertellen over de asuitzetting op zee.
Daniël (links) en Ivo vertellen over de asuitzetting op zee.© PETER MAENHOUDT

“We voerden dit jaar al 480 asneerlatingen op zee uit”, zegt Michel Seeger, zaakvoerder van Endlis. “Het gaat in stijgende lijn, maar het blijft natuurlijk minimaal als je weet dat er jaarlijks in België 110.000 overlijdens zijn, waarvan zo’n 60 procent crematies. Het is niet eens 1 procent daarvan. Een asneerlating op zee blijft een atypische keuze. Het ontheft nabestaanden wel van een verplicht bezoek aan het kerkhof. De zee is universeel. Wie wil bezinnen, kan gelijk waar naar zee gaan.”

Professioneel

“Het is raar om zeggen, maar wij zien regelmatig mensen ‘terugkeren’. Ze maakten een afscheidsplechtigheid op zee voor een familielid mee en willen hetzelfde voor iemand anders van de familie of later voor zichzelf. De voorbije twintig jaar zijn wij gestaag gegroeid. De wet is ook al enkele keren strenger geworden en laat geen enkel amateurisme meer toe. De overheid en ook de stad houden ons nauwlettend in de gaten. Op elke asneerlating vaart een gemandateerde van de stad mee. Wij willen het dan ook heel professioneel aanpakken”, beklemtoont Michel Seeger. “Er mag niets fout lopen. Als een uitvaart niet goed is, dan hangen wij. We krijgen maar één kans. Kwaliteit is dus belangrijk.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier