Arnold Naert uit Gistel zwaait af als medewerker van De Zeewacht

Onze man voor Gistel, Arnold Naert, houdt er na 16 jaar De Zeewacht mee op. “Ik ben op een leeftijd gekomen dat ik nu vooral nog wil genieten van de dagen die me resten. Ik heb me 16 jaar lang met hart en ziel ingezet voor de krant”, vertelt Arnold in een gesprek naar aanleiding van zijn afscheid.

De eerste bijdrage aan De Zeewacht van Arnold verscheen op 26 april 2002. Sindsdien vulde hij wekelijks twee pagina’s voor onze krant met nieuwtjes, soms droevige berichten, maar ook veel positief nieuws. Arnold ging steeds op zoek naar die sterke verhalen. “Ik weet nog goed dat mijn eerste artikel een interview was met vier bekende Gistelnaren”, bekent Arnold. “Ondertussen is het aantal artikels dat ik voor de krant schreef opgelopen tot meer dan 1.600. Daar waren zo’n 25 jubileums bij per jaar, maar ook 400 gewone stukken en 800 persoonlijke interviews. Ik denk dat ik aan een gemiddelde van zo’n 50 personen per jaar zat.”

Op zoek naar nieuws

Als medewerker zocht Arnold steeds achter het positieve in de mensen. “Ik probeerde steeds de goede kanten van de mensen in het zonnetje te zetten”, gaat Arnold verder. “Niet het klagen en het mekkeren over alles wat fout gaat, maar zoeken naar de positieve attitudes die bij zoveel mensen aanwezig zijn. Actief op zoek gaan naar nieuws, ter plaatse gaan voor interviews, mensen aan het woord laten en gerichte vragen stellen, maar toch het gesprek niet sturen. Het is niet voor iedereen weggelegd. Elke dag opnieuw gebeuren er in onze samenleving zoveel prachtige dingen. Hoe zalig is het dan om de mensen die dienstbaar zijn een stem te geven? En dat ook nog eens te doen in behoorlijk Nederlands. “

Schepen

Arnold was ooit zelfs schepen van de stad Gistel. “Na twee legislaturen in de gemeentepolitiek werd ik verkozen tot schepen. De bibliotheek in Gistel is daar nog een resultaat van. Na mijn avontuur als schepen had ik niets meer om handen. Mijn broer Erik was toen medewerker voor Oudenburg en mijn andere broer Yvan deed dat voor Gistel. Het waren zij die me voorstelden om plaatselijk medewerker voor Gistel te worden. Vooral mijn echtgenote was erg blij, want ik had weer iets om handen. Wat ze echter niet ingecalculeerd had, was dat ik bijna elke dag, ook op zondag, op pad zou zijn om van hot naar her te spurten op zoek naar nieuws. Het is echter wel dankzij haar onvoorwaardelijke steun dat ik bijna 17 jaar lang twee pagina’s kon vullen in De Zeewacht.”

Positief geëvolueerd

Toen Arnold medewerker werd, werd de krant nog gedrukt op groot formaat. Het bevatte toen ook nog geen kleurenfoto’s. Arnold zag de krant uitgroeien tot een professioneel format. “De redactie was toen nog in Oostende, in een pand tussen het Petit Paris en ‘t Peerd gevestigd. Het team bestond toen nog uit Kris Carlier, Laurette Ingelbrecht, Mia Vanacker, Sandra Rosseel en de jonge Hannes Hosten. Ondertussen wordt de krant in Roeselare opgemaakt en gedrukt en is het team veel groter geworden. Ik kwam minsten een keer per week langs op kantoor in Oostende. De digitale techniek zat toen nog in zijn kinderschoenen. Op vandaag weet een plaatselijke medewerker amper nog hoe zijn opmaakredacteur, laat staan zijn nieuwsmanager eruitziet. Alles gebeurt tegenwoordig via mail”, klinkt het.

De weken voor de verkiezingen voelde ik al dat ik klaar was om te stoppen

“Ik moet wel zeggen dat de krant veel professioneler geworden is. In de jaren dat ik als medewerker fungeerde, zag ik de krant groeien. Ik dacht vroeger altijd dat De Zeewacht vooral door oudere mensen werd gelezen, maar dat is helemaal niet zo. De Zeewacht wordt ook door mensen vanaf 30 jaar gelezen. Ik had het geluk dat alle teksten al via e-mail verstuurd konden worden, maar ik hoorde al van andere medewerkers dat hun teksten voor de digitalisering in die tijd wekelijks werden opgehaald. Nieuws brengen binnen het uur was toen nog niet mogelijk. Met de komst van het internet is er heel veel veranderd. Het internet is de toekomst van de kranten.”

Vrije tijd

Arnold zal nu een andere bezigheid moeten zoeken, want de krant vulde elke dag. “Ik was al redelijk actief in het vrijwilligersleven. Zo was ik onder meer bij vzw Stampaert, de Gistelse afdeling van de Sint-Vincentus vereniging. We helpen met de vereniging om mensen een duwtje in de rug te geven die het, om welke reden dan ook, nodig hebben. Inderdaad, ook in Gistel is kansarmoede een nijpend probleem. Daarnaast ben ik ook actief bij de Gezinsbond. Daar was ik 25 jaar lang gewestelijk voorzitter. Ik organiseerde en begeleidde er wel 20 keer een skivakantie voor jongeren.”

“Op vandaag ben ik nog steeds plaatselijk bestuurslid. Of ik de mensen en de krant niet zal missen? Natuurlijk wel, maar op mijn 82ste voel ik dat het genoeg is geweest. Die paar weken voor de verkiezingen van oktober waren helse en drukke weken. Dan voelde ik al dat ik klaar was om te stoppen. Ik kan dat zo goed niet meer aan. Het is tijd om de fakkel door te geven aan iemand anders. Hoe dan ook, het was een eer om alle verhalen van de Gistelnaars neer te pennen.”

(JRO)