Anzegemse vriendinnen in quarantaine op 18.314 kilometer van huis

Sofie Merlier (30) en Celien Sagaert (28), beiden afkomstig uit Anzegem, zien hun droomreis naar Nieuw-Zeeland noodgedwongen verlengd. Door het coronavirus is het land in lockdown en geraken ze niet terug naar huis. Op steun van Buitenlandse Zaken kunnen ze niet rekenen. “Wij zijn geen prioriteit, we moeten alles zelf regelen”

Sofie Merlier (30) en Celien Sagaert (28), beiden afkomstig uit Anzegem, startten hun droomreis eind februari in Nieuw-Zeeland (NZ). Wat een zorgeloze maand had moeten worden, eindigde na twee weken al met een zoektocht naar een vliegtuig richting België. Ook al volgden Sofie en Celien het reisadvies op van buitenlandse zaken om vervroegd terug te keren naar België, toch lukte het hen niet meer om het land uit te geraken door een volledige lockdown. NZ was heel snel om strenge maatregelen aan te kondigen om de besmetting van het coronavirus in te dijken. Volgens recente cijfers zijn er momenteel ongeveer 1.100 besmettingen en is één zeventiger overleden.

Weerzien met een West-Vlaams koppel

Toen Sofie en Celien op 29 februari voet aan land zetten op ‘Gods Own Country’, zoals de Kiwi’s het noemen, leek er geen vuiltje aan de lucht. Het geplande weerzien met een West-Vlaams koppel verliep volgens schema. “Het gebeurt niet elke dag dat we 34 uur nodig hebben om een vriendenbezoekje af te leggen,” lacht Sofie. “Jarich Vandaele (26) uit Roeselare en Sacha Schalembier Brito Santos (25) uit Brugge vertrokken vorig jaar in augustus om ruim een jaar de wereld te gaan rondreizen. Sacha is een bevriende oud-collega van mij en het leek de ideale gelegenheid om elkaar daar te treffen en dit eiland op onze bucketlist af te vinken.”

Wij moeten zelf een commerciële vlucht boeken, maar daar hangt wel een prijskaartje van 2.000 euro per persoon aan vast – Celien Sagaert

“Na twee weken volop genieten met ons vier, kregen we te horen dat onze terugvlucht op 27 maart geannuleerd was. Er werd ons geen alternatief aangeboden,” gaat Celien verder. “Het werd toen duidelijk dat het coronavirus echt serieus werd. Het advies van Buitenlandse Zaken van België om vervroegd terug te keren, namen we onmiddellijk ernstig. In Christchurch kwam een man van de overheid melden dat iedereen zo snel mogelijk de camping moest verlaten, want de grenzen van NZ gingen sluiten. Vanuit het zuidelijke Christchurch boekten we een vlucht via Sydney naar huis. Maar Australië weigerde ons. We mochten niet opstijgen vanuit NZ omdat we negen uur in Sydney op onze transitvlucht zouden moeten wachten en geen visum hadden. Een binnenlandse vlucht naar de grootste stad Auckland leek ons dan de beste optie om van daaruit proberen door te reizen. Maar eens in Auckland ging NZ in een volledig lockdown, ook het luchtruim.”

Snel een appartement gevonden

“Het voornaamste advies dat we kregen via de ambassade in België is dat we een verblijfplaats moesten zoeken en afwachten tot het internationaal vliegverkeer weer toegelaten wordt. Gelukkig vonden we snel een ruim appartement voor ons vier en zaten we niet ver van een goed uitgebouwd ziekenhuis en winkels waar alles voorhanden is,” vertelt Sofie. “De Belgische ambassade deelde ons mee dat er repatriëringsvluchten georganiseerd worden vanuit een aantal Europese landen en dat burgers volgens bepaalde criteria zoals leeftijd, gezondheid, reizen met jonge kinderen in aanmerking komen om de beschikbare plaatsen in te nemen, ” vertelt Celien. “Wij moeten zelf een commerciële vlucht boeken, maar daar hangt wel een prijskaartje aan vast. Gelukkig konden onze ouders onze VISA-limiet tijdelijk laten optrekken, anders konden we de vluchten van meer dan 2000 euro per persoon niet boeken. Ondertussen zijn vluchten om toeristen naar huis te brengen weer toegelaten. Normaal vliegen wij 17 april terug naar Amsterdam via Doha met Quatar Airways, de enige luchtvaartmaatschappij die momenteel nog vliegt. Hoe we dan in België geraken, is nog niet duidelijk.”

Verpleegkundige in AZ Oudenaarde

Celien is verpleegkundige op de dienst Intensieve Zorgen in het AZ Oudenaarde. “Momenteel is het daar heel druk,” weet Celien. “Ik vind het heel vervelend, voornamelijk omdat ze me daar nu echt nodig hebben. Bij thuiskomst moeten we ook nog 14 dagen in quarantaine. Elke dag sta ik in contact met collega’s en we trachten elkaar zoveel mogelijk te steunen.”

“Als milieu- en kwaliteitsverantwoordelijke in Servaco in Wevelgem ging ik normaal op 30 maart terug aan de slag,” zegt Sofie. “Doordat er veel zieken zijn, staat het team extra onder druk. Dat gevoel van overmacht is lastig. Je bent niet ziek, maar je geraakt er gewoon niet.”

Een veilig land

Hilde Dewaele, de mama van Sofie, houdt er de moed in: “We houden nauw contact met elkaar via Whatsapp. De koelkast van Sofie hadden we al gevuld omdat ze 14 dagen in quarantaine moest bij thuiskomst. We hebben hem weer leeg gemaakt omdat de verse eetwaren gingen bederven. Mijn man jaagt zich op omdat één van zijn dochters zo ver weg is, maar we troosten ons met de gedachte dat ze zich kunnen bevoorraden en in een veilig land verblijven.”

“Alleszins komen we hier niets tekort”, verzekeren beide avonturiers. “Onze dagen zijn gevuld met uitgebreid brunchen, series kijken, wandelen in de nabije omgeving, gezelschapsspelletjes spelen en we zijn zelfs begonnen met yoga.”