Hij werd donderdag begraven in de Sint-Stephanuskerk in Vichte.
“Het leven is soms oneerlijk. Het leven doet soms pijn. Maar ons hart is gevuld met herinneringen, soms groot, soms klein.”
Dat staat er te lezen op het rouwkaartje van de geliefde burgemeester Claude Van Marcke. Er werd in alle sereniteit afscheid genomen van Claude in de Sint-Stefanuskerk in Vichte.
Hij was vooral de lieve papa voor Charles en Pauline
De kerk was helemaal gevuld met extra stoelen voor de begrafenis van Claude. Het volk stond ook nog in grote troepen buiten de kerk te wachten om een laatste groet te betuigen aan de burgemeester. Ook Minister Bart Tommelein en de Kortrijkse burgemeester Vincent Van Quickenborne kwamen hun liberale collega een laatste eer bewijzen. Wielrenner Sep Van Marcke luisterde met heel wat mensen buiten naar de uitvaartdienst van de burgemeester. De politiediensten vormde een erehaag voor haar burgemeester en droeg zijn kist binnen nadat de tonen van The Last Post klonken in en buiten de kerk. De kerk werd binnengegaan door de kinderen van de burgemeester: Pauline en Charles, zijn vriendin Delphine Derumeaux en de familie. Er werden symbolen aangebracht voor Claude: de burgemeesterssjerp, de toga, “Maar hij was vooral de lieve papa voor Charles en Pauline”, zei de voorgaande diaken Jean-Yves.
De diaken vertelde dat de burgemeester 10 dagen geleden ook in de kerk zat: “Hij zette samen met de kerk het nieuwe werkjaar in. En hij vertelde mij dat hij gelukkig was hier te zijn. Gelukkig in zijn Anzegem.”
“Het leven van Claude werd zo onwezenlijk en brutaal gestopt. Zijn leven was onvoltooid”, sprak de diaken. “Claude wordt niet begraven vandaag. Hij leeft verder in ons midden, in ons diep van binnen.”
De diaken sprak over de boom die Claude was: de wortels, de stam, de takken en de vruchten. Zijn zoon Charles had een boom getekend voor zijn papa die ook op het rouwkaartje werd gezet. “De wortels van Claude waren zijn ouders Odette en Michel, zijn broer Franky en zijn zus Maureen. Hij kreeg al van thuis uit de gedrevenheid mee”, sprak de voorganger. “De stam was een sterke: hij was dan ook goed omringd. Hij had dat ook nodig want hij kreeg veel wind.” In de takken van de spreekwoordelijke boom is er het warme nest dat Claude wilde bieden aan zijn kinderen Pauline en Charles. Zijn vruchten was wat hij deed voor de gemeenschap.
Uit drie delen van het leven van Claude kwamen er mensen spreken: de vriendschap, de advocatuur en de politiek. Een klasgenoot van Claude uit de Latijnse sprak de menigte toe en vertelde over de jeugd van Claude, dat hij altijd klaar was om een stapje te zetten in de wereld in zijn jeugd. Hij twijfelde ooit nog om dokter te worden. En dat hij ooit had laten vallen burgemeester te willen worden van Anzegem, in zijn twintigerjaren nog.
Een droom die hij kon waarmaken. Maar zijn kameraad zei vooral dat hij gewoon Claude is gebleven. ‘Burgemeester Claude Van Marcke’ was geen titel die hij wilde genoemd worden. Een collega van de balie sprak over het grote verlies van de pleiter Van Marcke: “Hij won zijn eerste zaak met gezond boerenverstand tegen een groot advocatenbureau uit het Brusselse.” Ook uit de politiek werd er verteld over Claude dat hij er was voor zijn mensen, de inwoners van Anzegem. De dienst verliep in alle sereniteit. De kist werd opnieuw langs de erehaag naar buiten geleid terwijl het buiten zacht begon te druppelen.
In alle intimiteit werd Claude na de dienst begraven op de begraafplaats van de Heirweg (Anzegem) in de Klokketuin.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier