De inwoners van Menen, Lauwe en Rekkem hebben hun stem laten horen in de zoektocht naar de grootste dierenvriend van de stad. Naast dierenasiel De Grensstreek in Rekkem kwam ook Annemie Messelis, bezieler van vzw Katimoe, als winnaar uit de bus. En of ze die titel met trots zal dragen. “Ik zag dat er een probleem met zwerfkatten ontstond en niemand iets deed. Het maakt mij niet uit hoelang ik voor hen moet zorgen of hoeveel tijd ik moet investeren: die dieren verdienen het niet om te sterven.”
We ontmoeten Annemie in de thuisbasis van haar vzw, verborgen achter de gevel van een nette woning op het Onderwijsplein. Enkele kleine details verraden van buitenaf al dat dieren hier een prominente plaats hebben. “Ik heb altijd al een grote voorliefde voor katten gehad”, begint Annemie haar verhaal. “Maar het is pas in 2011 dat het idee van Katimoe is beginnen groeien. We hebben altijd al katten in huis gehad en op een dag belt een buur aan. ‘Er is een kat ontsnapt’ klonk het paniekerig, maar dat kon helemaal niet. Alles hier is zo voorzien dat onze katten in volledig comfort leven, zonder dat ze op straat kunnen. Het bleek te gaan om een klein, zwart kitten die helemaal uitgemergeld was. Toen ik wat eten op de stoep plaatste, werd onbewust het startsignaal van de vzw gegeven.”
Klein hokje
Eén uitgemergeld kitten werd er al snel enkele en Annemie schoot in actie. “Op een dag trok ik de voordeur open en merkte ik dat er katten in alle richtingen wegliepen”, vervolgt ze. “Het was dus meer dan duidelijk dat er een probleem was met zwerfkatten en dat niemand zich erover ontfermde. Ik bleef eten plaatsen en installeerde ook een klein hokje zodat het eten droog bleef. Toen begon het administratieve werk.”
Met Katimoe wil Annemie meer dan alleen maar verzwakte zwerfkatten verzorgen, ze wil eveneens een structurele oplossing bieden voor de problematiek omtrent diezelfde zwerfkatten. “Naast de papieren voor de vzw vroeg ik bij de federale overheid ook een erkenning als asiel aan”, gaat Annemie verder. “Op die manier was ik wettelijk omkaderd om mij zo over de katten te ontfermen. Met al die erkenningen trok ik richting stadsbestuur om zo bepaalde afspraken te maken. Ik kon bemachtigen dat de stad zich ontfermde over de sterilisatie en het chippen van de katten die hier terechtkwamen. Dat verliep erg vlot tot het budget plots op was.”
Zonder de nodige fondsen leek het einde van de vzw nabij, maar dat was buiten het koppige karakter van Annemie gerekend. “Ik heb in al die jaren ondertussen al meer dan 1.000 katten geholpen“, klinkt het nog steeds strijdvaardig. “Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om die arme diertjes te laten inslapen. We begonnen dan maar zelf die ingrepen te bekostigen. Ongeacht de toestand waarin de katten hier aankomen, ze worden allemaal gevaccineerd, verzorgd, gechipt en gesteriliseerd in afwachting van adoptie. Het maakt niet uit hoelang ze hier zitten, die dieren verdienen het niet te sterven.”
Mishandelingen
Haar strijd om iedere kat van een gewisse dood te redden wordt vaak op de proef gesteld, wanneer Annemie geconfronteerd wordt met de gruwelijke mishandelingen die sommige dieren doorstaan. “Uitgemergelde, volledig verwaarloosde dieren en katten met kapotte pootjes, het zijn dingen die we vaak zien“, zucht ze. “Maar die keer dat ze hier een kat binnenbrachten die vuurwerk in zijn poep had gekregen, toen moest ik toch slikken. Wie doet nu zoiets? Het bestaat toch niet dat mensen daar plezier in vinden? Zelfs toen, ongeacht de slechte toestand van het diertje, hebben we het erdoor gekregen en kon het volledig recupereren.”
Mij gaat het niet om de prijs, maar om het welzijn van katten en alle andere dieren
Wanneer we Annemie vragen of ze nooit de indruk heeft een eindeloze strijd te voeren, reageert ze resoluut. “Iedere kat die we hier binnen krijgen en kunnen verzorgen, creëert een rimpeleffect“, zegt ze. “Niet alleen kunnen ze hier recupereren, maar ze gaan ook geen onverwachte nestjes meer kunnen maken. Die diertjes wordt dan ook een donkere toekomst bespaard. Uiteindelijk is iedere kat die we redden, een potentieel probleem voor heel veel nakomelingen. Dat wordt vermeden. Dat op zich is reeds meer dan de moeite waard om voor te vechten.”
Vrijwilligers
Tijdens de uitreiking van de prijzen, reageerde Annemie vol emotie. Ook vandaag is dat nog altijd zo. “Ik wist dat ik genomineerd was”, klinkt het ontroerd. “Ik dacht echter niet dat ik zou winnen. Mij gaat het uiteindelijk niet om de prijs, maar om het welzijn van katten en alle andere dieren. Toen ik mijn naam hoorde, schrok ik wel, ik had het totaal niet verwacht. De erkenning is natuurlijk wel een grote eer en stimuleert me om verder te zetten. Het is een prijs die we met onze vzw allemaal verdienen want hoewel ik de bloemen in ontvangst nam, zou ik het allemaal niet kunnen zonder de hulp van al onze vrijwilligers. Ze zijn van onschatbare waarde voor de werking van onze organisatie.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier