Anneleen fietst naar Noorse Noordkapp voor ziekenhuis Villa Rozerood: “Fietsen om mezelf terug te vinden”

Anneleen Deseyn bakte al taarten tegen de verzuring, schreef meer dan tweehonderd opbeurende kaartjes in coronatijden met speciale boodschappen, liep de dodentocht voor Mucoviscodose en bakte ook al voor ‘Run for Juf Ilse’ om onderzoek naar kanker te steunen. Nu kroop ze op 9 juli op haar fiets om zo’n 2300 kilometer tot Nordkapp te fietsen, waarbij ze zich laat sponsoren ten voordele van Villa Rozerood. Ondertussen staat de teller reeds op een veertigtal sponsors die in ruil elk een postkaart toegestuurd krijgen van Anneleen.

Na 25 uur op de bus, sprong Anneleen op haar fiets. “Met een mastodont van een tent en een warhoofd en -hart die hun (fiets-)weg weer moeten zoeken”, begint Anneleen (31); die journaliste is van opleiding en op de Sterhoek opgroeide. “Die eerste dag piekte het al en het is niet gestopt met pieken. Ik doorkruis drie landen, namelijk Noorwegen, Zweden en Finland en de reis houdt ruim 2300 kilometer in, waarbij ik helemaal tot Nordkapp fiets vanuit het Zweedse Lund. Ik heb dit gepland op tachtig kilometer per dag ongeveer met zes rustdagen. Elke dag doe ik wel extra kilometers door het zoeken naar een camping of een andere slaapplaats of door verkeerd te rijden. Op 15 augustus neem ik het vliegtuig terug naar België.”

“Een groot deel speelt zich af in Lapland. Waarom Nordkapp? Ergens geloof ik dat ik tot het uiterste van Europa moet fietsen om mezelf terug te vinden. Het uiterste uit mezelf halen om weer naar mijn kern te kunnen terug te keren en mezelf weer te kunnen omarmen.”

Amazone zonder paard

Het laatste jaar had Anneleen het gevoel dat haar leven niet echt meer van haar was. “Ik deed een job waar ik wel kon schrijven, maar die eigenlijk niet in mijn waarden lag, een fase in ’t leven waar je jezelf de vraag stelt wat ben je eigenlijk aan het doen bent”, stelt Anneleen. “Ik had het gevoel dat ik er al eventjes op uit moest. Zes jaar geleden deed ik al een fietsreis naar Compostela. Na drie dagen tobben boekte ik mijn busreis met de fiets in de koffer naar Lund in Zweden en twee weken later vertrok ik. Bij de beslissing maakte het zin en dat doet het nu nog altijd. Alleen met mijn tentje, mijn fiets en mijn benen op zoek naar de vrijheid van de fietsbaan, in mijn koppeke, in mijn hart, in’t leven. ‘De amazone zonder paard’ zoals ook mijn gelijknamige dichtbundel heet, wordt de amazone op de fiets.”

“Ik weet niet waarom ik altijd naar die fiets teruggrijp. Heeft het te zien met het feit dat ik al die schooljaren door wind en regen fietste? Als een echte Viking terug thuiskwam en precies herboren was na zo’n tocht met veel tegenwind? Of heeft het met de koers te maken, die me nooit echt loslaat?“

“Ik denk dat ik fiets door het leven. Soms is ’t in de Ardennen: scherp naar boven, scherp naar beneden. Over kiezelstenen, modderplassen en net iets te brede wegen waar ik dreig door een vrachtwagen van de baan gereden te worden. Soms is’ t als Nederland: plat. Soms vals plat. Naar boven, maar ook naar beneden, alsof alles net iets te gemakkelijk gaat. Hoge bergen, diepe dalen naar alles waar ik mijn hart aan verpand.”

Compostela

Het is zeven jaar geleden, in 2015, dat Anneleen naar Compostela fietste. “Al taarten bakkend toen nog, groen achter mijn oren, maar man wat deed dat deugd. De voorbije jaren wilde ik al graag de Alpen nemen, maar de eerste keer werd ik halsoverkop teruggeroepen om de cafetaria van Tiegembos te openen en vorig jaar ondernam ik de reis met mijn toenmalig lief met een treinreis tussendoor, maar dat was toch niet hetzelfde als dat alleen onderweg zijn. Ik en mijne fiets tegen de rest van de wereld. Zo voelt het nu dus weer. Like the very first time.”

Op dit moment heb ik het gevoel dat ik mezelf zo verloochend heb, dat ik mijn eigen stem niet meer herken

“Misschien is het net omdat ik weer op zo’n cruciaal punt ben aangekomen in mijn leven: een weg met zoveel kruispunten, dat mijn hoofd er van gaat tollen. Helemaal kapot getold weet ik eventjes niet meer waarin of waaruit en groeide de laatste weken dat idee weer: ‘Anneleenpakt uwe fiets en zet aan’ of misschien nog eerlijker ‘Anneleenzet gewoon aan’.”

“Is dat dan geen vlucht? Heb ik iets te bewijzen aan mezelf? Wil ik mijn keuzes die als verliezen voelen (want kiezen is verliezen) op dit moment compenseren? Ik denk vooral dat er maar één iets op zit: de (fiets)weg terugvinden naar mezelf. Naar’t schijnt is Zweden een zeer desolaat land, maar misschien is dat net goed. Ik ga met mezelf op reis. Ook dat is weer die weg terugvinden: weer leren luisteren naar mezelf. Op dit moment heb ik het gevoel dat ik mezelf zo verloochend heb, dat ik mijn eigen stem niet meer herken.”

Villa Rozerood

“Een gezin dat ik ken via mijn beste vriendin Karlien verloor hun zoontje kort geleden. Hun zoontje was eigenlijk zeer hulpbehoevend in het korte leven dat hij had en zij konden in de vakantie eropuit dankzij Villa Rozerood. Ik denk dat het heel belangrijk is dat zo’n gezin een ‘break’ kan gebruiken in de zorg voor hun kindje en dat ze samen als gezin echt op vakantie kunnen zijn in Villa Rozerood. Ik wilde deze organisatie steunen en koos ervoor om mensen een kilometer of dag van mijn fietstocht te laten kopen en per retour een postkaartje te sturen.

De gemiddelde mens die een fietsreis onderneemt, bereidt zich voor en heeft meestal al heel wat kilometers in de benen tegen de aanvang van de reis. Anneleen begon aan haar avontuur met een weekje voorbereidingstijd.

“Ik heb absoluut niet getraind en dat is lastig”, stelt ze. “Maar het grootste is die berg in mijn hoofd waar ik over moet. Het hoofd, hart en lichaam zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dus die drie constant in balans houden is misschien wel het zwaarste. Van zodra er een van die drie factoren niet mee wil, is de reis lastig en is het tellen per meter en kilometer.”

“Het leven kan je op je knieën krijgen en dat je zelf niet meer weet wie je bent”, besluit de passionele amazone.

“Maar als je durft hopen en je je courage terugvindt, dan is er op het einde altijd liefde. Die liefde vind ik in alle ontmoetingen op de weg, de steun van het thuisfront en de mensen die me volgen.” (GV)