Ann Dumarey is verkozen tot Stadsfiguur 2020: “Ik word mijn stad en de zee nooit beu”

Ann Dumarey, een van de drijvende krachten achter Oostende voor Anker, is verkozen tot Stadsfiguur 2020, een wedstrijd van radiozender BeOne en De Streekkrant. Een hele eer, vindt Ann, die in het dagelijkse leven aan de slag is op de afdeling oncologie van het AZ Damiaan. “Door de lockdown heb ik beseft: we hebben het toch wel echt goed.”

Ann Dumarey is kind aan huis op de Mercator. Uiteráárd: het schip speelt elk jaar een belangrijke rol tijdens Oostende voor Anker. “En Hubert en ik vieren hier ook elk jaar Valentijn”, glimlacht Ann. “Iets lekker eten in één van de officiershutten… Een echte aanrader!”

Proficiat Ann, met je verkiezing tot Stadsfiguur 2020! Had je het verwacht?

“Nee, zeker niet! Ik was ook wel verwonderd toen men mij nomineerde. Zeker als ik de andere kandidaten bekeek. Ik ben actief bij Oostende voor Anker, maar werk ook als verpleegster. Misschien dat het dus door de coronacrisis is dat ik uiteindelijk als winnaar uit de bus kwam? Nu, ik heb in feite zelf weinig campagne gevoerd. Maar de mensen rond me waren heel enthousiast. Mijn patiënten, de schippers, mijn kinderen… Ik moet zeggen dat ik ook wel echt content was toen ik de prijs kreeg. Buiten een keer een klein bedrag bij de Lotto of zo, had ik nog nooit iets gewonnen. Hubert (Rubbens, de man van Ann, red.) was trouwens net aangekomen in Compostela toen ik de prijs krijg. Ook voor hem was het een emotioneel moment. Het is een fijne erkenning.”

Je bent als verpleegster in het AZ Damiaan aan de slag. Iets wat je met hart en ziel doet?

“Ja, echt wel. Ik ben in 1985 gestart in het toenmalig Heilig Hartziekenhuis. Sinds 2003 werk ik op de oncologieafdeling van het AZ Damiaan. Ik doe het heel graag. Ik ben toevallig op de afdeling beland. Het was één van mijn keuzestages toen ik in 2001 een extra diploma haalde. Daarna mocht ik iemand vervangen die zwanger was en ik ben er niet meer weggeraakt…”

Is het een zware afdeling om te werken?

“Ik woon in Stene en elke dag fiets ik naar mijn werk. Van zodra ik de Konterdambrug over ben, is mijn hoofd leeg. Ik heb die dagelijkse fietstocht nodig, om het even allemaal achter me te laten. Soms loopt het goed af met de patiënten, soms ook niet. Door de lockdown heb ik beseft: we hebben het eigenlijk toch wel echt goed. Weet je, toen mensen afgelopen voorjaar om 20 uur altijd stonden te applaudisseren, vond ik dat eigenlijk niet echt nodig. Sinds 1 juli 1985 doe ik al hetzelfde werk, er is niets veranderd… Voor mij hoefde dat niet.”

Haal je veel voldoening uit je job?

“Enorm veel voldoening. Hoewel we soms schrijnende verhalen horen, wordt er toch ook wel heel veel gelachen op mijn afdeling. Ik heb een goede band met mijn patiënten. Ik word 57 en ben de oudste op mijn afdeling, een beetje de moederkloek…”

Wat zou je doen mocht je geen verpleegster zijn?

“Ik wist al van mijn 13, 14 jaar dat ik verpleegkunde zou studeren. Het was dus wel een beetje een roeping. Maar eerlijk? Ik droomde ook van een kruidenierszaak. Zo’n winkeltje waar je alles kan vinden. Een panty als je die snel nodig hebt, maar ook plakjes kaas of een postkaart. Dat lijkt me zo aangenaam! Maar misschien zou ik het ook meer doen voor het sociaal contact (lacht).”

Je man Hubert is de organisator van Oostende voor Anker. Sinds wanneer ben jij betrokken bij het festival?

“Van dag één! Ik heb altijd achter de schermen geholpen. Vorig jaar werd het festival voor het eerst georganiseerd door Toerisme Oostende en die samenwerking verliep heel goed. Mijn living stond vroeger altijd vol met dozen, dat was nu gelukkig minder het geval (lacht). Het was natuurlijk heel jammer dat het niet kon doorgaan dit jaar. Maar volgend jaar gaan we er dubbel zo hard een lap op geven. De schippers kunnen sinds maandag inschrijven en dat gaat heel vlot.

Ik wist al van mijn 13 jaar dat ik verpleegster zou worden. Het was een roeping

Mensen kijken er ook echt naar uit hé. We zullen het evenement coronaproof organiseren, dat moet ook wel lukken denk ik. En misschien leren we er ook wel uit naar de toekomst toe. Rekening houden met elkaar, respect tonen. Niet duwen en trekken om aan boord van een schip te raken… Ik maak me niet snel kwaad, maar daar kan ik écht niet tegen: mensen die eisen stellen, onrespectvol en onvriendelijk zijn. Rustig tot drie tellen, denk ik dan (lacht).”

Heb je zelf ook iets met het maritieme?

“Dat is gegroeid. Ik heb vroeger altijd mee kampen georganiseerd, dus iets in elkaar steken zit er altijd wel al in. Maar het maritieme is er gekomen door Hubert. Nu, anders zou ik ook wel iets anders gevonden hebben hoor. Ik kan niet stilzitten (glimlacht).”

Heb je nooit overwogen om weg te trekken uit Oostende?

“Nee, nooit. Ik ben opgegroeid in de buurt rond het Kursaal. Een échte Oostendse dus, ja (lacht). Ik hou van mijn stad, raak de zee nooit beu. Wij zijn graag toerist in eigen stad. We trekken er heel vaak op uit met onze fiets.”

Ben je gelukkig?

“Ja. Ik heb mijn familie en vrienden, zij maken me gelukkig. Tijdens de lockdown heb ik het sociaal contact wel gemist, al had ik veel geluk met mijn eigen cocoon. Toen heb ik wel stilgestaan bij hoe goed we het eigenlijk wel niet hebben. En voor de rest? Ik ben een positief persoon. Hopelijk blijven we gezond. En nog even blijven werken, dat ook (lacht).”