Angel (18) wint gevecht tegen depressie: “Je zag me ademen, maar het voelde alsof ik stikte”
Zes jaar lang kampte Angel Bronders (18) met een depressie. “Wie er nooit mee te maken heeft gehad, kan niet begrijpen wat het met je doet. Ik was bij momenten hopeloos”, zegt ze. Na zes jaar kon ze vorige week eindelijk het zwaarste hoofdstuk in haar leven afsluiten.
Depressie: negen letters, één woord, maar een hel voor veel jongeren. Sociale angsten: een nachtmerrie voor velen. Eetstoornissen: verslavend en bangelijk. Zelfverminking: een geheim dat je als een blok meedraagt. Het overkwam Angel allemaal. Zes jaar lang viel ze van de ene vorm van depressie in de andere. Nu is ze eindelijk vrij van duistere gedachten. Dit is de pakkende getuigenis van een meisje dat hard heeft gevochten om erbovenop te komen. “Jarenlang heb ik gehoopt dat er een betere dag zou komen. Bijna elke dag viel ik huilend in slaap en elke keer opnieuw zag ik mezelf bloeden. Ik was ziek, maar zo voelde het niet”, vertelt Angel.
Messen in de rug
Het begon voor Angel allemaal zes jaar geleden. “Ik was een gelukkig kind. Maar toch maakte ik op jonge leeftijd heel wat mee, maar daar vertel ik liever niet meer over. Laat ons zeggen dat veel van die dingen ondertussen in orde zijn gekomen. Op mijn twaalfde liep het mis”, zucht Angel. Ze vroeg zich jaren af hoe lang ze nog zou moeten vechten. “Ik was bij momenten op. Iedereen rondom mij zag me ademen, maar voor mij was het net alsof ik stikte. Mijn benen leken het bij momenten te begeven. Mijn schouders werden zwaar van alle messen die me in de rug werden gestoken. De wonden van die messen waren te diep om te genezen. Op de pijn die ik voelde lag een pleister, maar zonder zalf”, gaat Angel verder. “Die pleister diende enkel om het bloeden tegen te houden. De wonde in mijn hart werd echter elke dag groter en de pleister kleiner. Mijn ademhaling werd minder en het voelde aan alsof niemand het zag en gewoon bleef doorlopen. Dat gevoel had ik constant. En als klein meisje weet je niet hoe je daarmee moet omgaan. Ik vertelde iedereen alsmaar dat het goed met me ging, terwijl ik vanbinnen eigenlijk al dood was.”
Zelfmoordpogingen
Angel kraste zichzelf, met littekens tot gevolg. “Ik haatte mezelf. Zo erg zelfs, dat ik soms op mijn spiegel spuwde. Ik zag een meisje in de spiegel dat huilde en bloedde. Ik wou haar helpen, maar spiegels praten niet terug. Telkens als ik het gevoel had dat ik een stap voorruit zette, zette ik weer een stap achteruit. En dan ging ik krassen, tot bloedens toe. Het moest bloeden, anders leek het alsof het geen effect had. In het begin om de pijn die ik mentaal voelde over te laten vloeien in lichamelijke pijn, later uit gewoonte. Ik voelde me alsmaar verder zakken. Ik schreef brieven over hoe graag ik wou sterven. Ik werd gek van alles in mijn hoofd, de duistere gedachten. Ik was dikwijls erg bang dat mensen de pijn die ik voelde, konden aflezen in mijn ogen. Daarom leek het me beter dat ik eeuwig mijn ogen zou sluiten. Ik wou weg van de pijn, weg uit het leven… om de problemen te vergeten, mezelf te bevrijden.” Angel ondernam tot drie keer toe een zelfmoordpoging.
CAW brengt redding
Mama Natacha Vandewalle huilde dikwijls met haar dochter mee. “Nachtenlang hebben we gepraat. Ik kroop bij haar in bed, of zij bij mij”, vertelt Angels mama. “Het was hard. Hard om te zien hoe hard zij afzag. Ik heb zelf een moeilijke periode gekend in mijn leven, ik wist dus maar al te goed hoe ze zich voelde. Op een gegeven moment was ik ten einde raad. Ik wou mijn dochter niet verliezen en beetje per beetje kreeg ik het gevoel dat ze wegglipte. Ik ging zelfs mee in therapie met Angel. We hebben echt alles geprobeerd. Tot we anderhalf jaar geleden bij het CAW (Centrum Algemeen Welzijnswerk, red.) gingen aankloppen. Want toen ze net 16 geworden was, zat Angel diep. Ze liep weg van huis en ik had geen vat meer op haar. Dat was voor mij de druppel. Het was óf verder gaan óf mijn dochter verliezen.”
Ik begon te krassen, tot bloedens toe
Uiteindelijk bleek het CAW de redding voor Angel. “Daar zijn we enorm goed geholpen geweest. We kregen thuisbegeleiding en ze werd uitstekend opgevolgd. Maar ook op school werd Angel goed opgevolgd. Ook dat was een grote hulp voor haar.” Ondertussen is het ook al een jaar geleden dat Angel zichzelf kraste. “Ik heb er geen behoefte meer aan. Ik heb leren dingen plaatsen, iets wat ik vroeger niet kon. Ik weet dat ik mijn mama en veel mensen rondom mij pijn heb gedaan. Wat ik jongeren in dezelfde situatie zou willen zeggen? Blijf geloven in jezelf. Je zelfbeeld kan soms zo laag zijn, dat je denkt dat het je nooit lukt. Maar het kan wel, ik ben daar het levende bewijs van”, besluit Angel, die nog steeds naar school gaat en de richting verpleegkunde volgt. Ondertussen is ze ook aan de slag als jobstudent in het woonzorgcentrum waar ook haar opa verblijft.
Focus op het positieve
“Over een specifiek dossier kunnen wij niet communiceren, maar we zijn heel blij om te horen dat we een rol konden spelen in Angels genezing”, vertelt Carine Danneels van CAW Noord-West-Vlaanderen. “Wij doen thuisbegeleiding en gaan wekelijks een à twee uur ter plaatse waarbij we met iedereen binnen het gezin, zowel kinderen als ouders, aan de slag gaan met de dingen die ze zelf willen veranderen. Onze manier om de problemen op te lossen, is door te kijken naar wat wel goed loopt, waar elk lid van het gezin goed in is en dat te versterken. Samen zorgen we er dan voor dat die kwaliteiten maximaal benut worden en dat de relatie tussen ouders en kinderen beter verloopt. De ouders en de kinderen krijgen maximaal inspraak. De ervaring leert ons dat dit wel aanslaat en dat mensen achteraf meestal erg tevreden zijn.”
Wie vragen heeft over zelfdoding, kan terecht op www.zelfmoord1813.be of op het gratis nummer 1813. CAW Noord-West-Vlaanderen kan je bereiken via 050 66 30 00. p>
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier