Na een mooie carrière van 41 jaar in het onderwijs gaat Lode Verstraete met pensioen en geeft de fakkel van coördinerend directeur van scholengemeenschap Staho door aan Andy Vermeulen uit Gits. Andy maakt daarmee de overstap van basisschool ‘De Sprong’ in Waardamme naar de scholengemeenschap dicht bij huis.
Lode Verstraete (61) woont met Dora De Schepper in Oostnieuwkerke. Ook zijn echtgenote is leerkracht en gaat nu met pensioen. Samen hebben ze twee zonen. Hun oudste zoon woont in Frankrijk. De jongste zoon baat fietswinkel ‘Veloman’ uit in Rumbeke. Het koppel heeft ook een kleindochter Linde. Andy Vermeulen (44) is afkomstig uit Ruddervoorde en woont nu met zijn echtgenote Karen Madou en kinderen Bo (11) en Ode (8) in Gits.
Ze hebben allebei een drukke agenda, maar toch konden ze tijd maken en legden we hen enkele vragen voor over hun onderwijscarrière en toekomstplannen.
Welk traject hebben jullie achter de rug in het onderwijs?
Lode: Ik ben in 1979 gestart. In mijn beginjaren gaf ik een tijd les in de gemeentelijke jongensschool van Oostnieuwkerke en het Sint-Jozefscollege in Tielt. In 1983 startte ik in Sleihage in de eerste graad en bleef daar 18 mooie jaren. In 2001 volgde ik Jos Viaene op als directeur van de Vrije Basisschool Oostnieuwkerke. De laatste vijf jaar was ik coördinerend directeur voor de scholengemeenschap Staho, dat de vrije scholen van Staden, Hooglede en Oostnieuwkerke omvat.
Andy: Ik heb eerst 15 jaar lesgegeven in Aartrijke in het huidige De Fonkel. Daarna was ik 8 jaar directeur in De Sprong in Waardamme.
Waarom koos je destijds voor het onderwijs?
Lode: Eigenlijk was het een jongensdroom. Ik heb het altijd met veel goesting gedaan en heb het me nooit beklaagd. Ik had nooit de ambitie om directeur te worden, maar door de jaren heen werd ik steeds meer betrokken in het beleid van de school en uiteindelijk zette ik toch de stap. Het is boeiend en uitdagend. Ik had ook het geluk dat ik met een heel sterk team aan de slag kon gaan. Toen ik later coördinerend directeur werd, kon ik verder bouwen aan de samenwerking en uitbouw van onze scholengemeenschap.
Andy: Bij mij stond mijn vader ook in het onderwijs, ik kreeg zelf nog les van hem. Mijn oudere zus is van opleiding kleuterleidster. Zelf was ik als jongere al leider op het speelplein. Naar de Normaalschool gaan in Torhout was dus een logisch gevolg.
Zag je het onderwijs in je loopbaan veel veranderen?
Lode: Ja. Toen ik begon, kopieerden we de blaadjes nog met een alcoholstencilmachine, we schreven en tekenden op het bord met krijt. De kinderen schreven die dan over in een schriftje. Handboeken waren er nog bijna niet, dus werd er veel zelf gemaakt. Ik herinner me nog dat ik alle didactische platen, letter- en woordkaarten in de eerste graad zelf moest maken. De doorlichting bestond nog niet. De inspecteurs kwamen onverwacht. Dat waren soms wel spannende momenten, maar ook ogenblikken waarop je eens kon horen dat je goed bezig was.
“Ik zal de warme contacten en de animo van kinderen op school missen”
In de loop der jaren zag ik een verschuiving van enkel kennisoverdracht naar vaardigheden en attitudes. Er bestaat veel discussie of dit wel een goede evolutie is, maar de tijden veranderen en het onderwijs ook. Wat in 1900 normaal was, kan je nu niet meer doen en zoals ik lesgaf in 1980, zou niet meer kunnen in 2020. Was het vroeger beter dan nu? Ik betwijfel het sterk, want niemand wil terug. Dat is het leuke aan het onderwijs: niks blijft hetzelfde en er zijn telkens nieuwe uitdagingen. Dat wil echter niet zeggen dat men leerkrachten en scholen de tijd niet moet gunnen om zich in te werken. Ik heb altijd gepleit om vernieuwingen de tijd te geven om te landen. Nu wil elke minister zijn stempel drukken en afkomen met nieuwe dingen. Ik heb ervaren en velen met mij dat dit niet werkt en ook niet kan. Wat er niet veranderd is, is onze inzet voor onze kinderen. Daarin helpen geeft veel voldoening.
Jullie nemen beiden afscheid. Wat zullen jullie het meeste missen?
Lode: Ik zal zeker de warme contacten en het ‘leven’ van de kinderen op een school missen. In deze coronatijd heb ik nog maar eens mogen ervaren dat een school zonder kinderen leeg is en haar ziel verliest. Dora en ikzelf hebben het geluk om samen met pensioen te kunnen gaan. We zullen zeker wat meer naar onze zoon in Frankrijk gaan en een handje toesteken in de fietswinkel van onze andere zoon. We kijken er natuurlijk ook naar uit om wat meer tijd te hebben voor onze kleindochter en op reis te gaan met onze campervan. Ik hou ook heel erg van lezen, koken en tuinieren, ik zal me dus wel kunnen bezighouden. Ons pensioenfeest is voorlopig even uitgesteld, maar we hopen op het einde van de grote vakantie iedereen nog eens te kunnen mogen ontmoeten.
Andy: In volle coronatijd was het niet evident om iedereen in mijn huidige school op de hoogte te brengen van mijn afscheid. Op het moment van de bekendmaking zaten we in quarantaine en moest ik mijn collega’s via mail verwittigen. Het nieuws sloeg in als een bom. Ik kreeg veel ontgoochelde reacties, maar ook met alle begrip. Ik had altijd gezegd dat ik 10 jaar directeur zou blijven omdat je daarna nog weinig nieuws aan de school kan bijdragen. Als directeur moet je de school en je team vanop een afstand kunnen bekijken en na tien jaar sta je er te veel middenin. De tien jaar heb ik niet overbrugd in De Sprong, maar zo’n mooie kans zo dicht bij huis zou niet snel meer voorbijkomen.”
Afscheid van Roos
“De Sprong is een dorpsschool met kinderen en ouders die ik goed ken”, gaat Andy verder. “Aan de schoolpoort staan met kinderen die naar je toekomen voor een goeiedag of een knuffel, zal ik wel missen. Ik had in Waardamme een fantastisch team en heb er veel mooie momenten gehad en veel gelachen. In mijn tweede jaar als directeur is juf Roos, de juf van het tweede leerjaar, gestorven in een ongeval. De dag ervoor zaten we nog samen na te genieten na het schoolfeest, de volgende dag was ze er niet meer. Dat was een zware periode voor mij en de collega’s, maar het heeft ons samen gebracht. Ook de afwerking van ons bouwproject zal ik nu moeten missen. Momenteel huizen we er in een aantal containerklassen en op een bouwwerf. Ik heb alles geleid, van het witte blad tot het project zoals het nu aan het groeien is. Nu kijk ik ook echt wel uit naar de nieuwe functie en om iedereen te leren kennen. Omdat Bo en Ode in Gits naar school gaan, ken ik Gits Groeit al een beetje maar de rest is mij onbekend. Na enkele vergaderingen voel ik me wel al onmiddellijk thuis.
Kenden jullie elkaar voordien al?
Lode: Ik kende Andy niet goed. We zaten intussen al enkele keren samen, maar ik gun hem nu eerst nog zijn afscheid in zijn school in Waardamme. Op 1 augustus zal ik de sleutels overhandigen zodat hij het nieuwe schooljaar kan voorbereiden. Als ik hem één tip mag geven, is het wel dat hij vooral zichzelf moet blijven en zijn eigen weg moet volgen met de andere directeurs. Ik heb er alle vertrouwen in dat Andy een zeer goede opvolger zal zijn.
Andy: Vanaf het eerste moment ontdekten we eigenlijk al dat we goed op elkaar lijken. We hebben niet alleen hetzelfde parcours gevolgd, maar ook qua karakter lijken we goed op elkaar. Eerst moet ik nog afronden in De Sprong, mijn opvolger daar is nog niet gekend. Daarna kan ik me focussen op Staho. En als ik even vastloop, mag ik steeds naar Lode bellen, dat heeft hij mij toch beloofd. (EV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier