“Ik heb amper sociaal contact uit schrik het coronavirus op te lopen, want dat kan mij fataal worden.” Het zijn de gevolgen van de beslissing die Amy-Jo (19) onwetend nam op eenjarige leeftijd toen ze korrels ontstoppingsmiddel inslikte. Haar levensverwachting is amper veertig jaar, maar binnen een maand bevalt ze zelf van een dochter.
Amy-Jo is de dochter van Caroline Vyncke – zevende in de finaleronde van Idool 2003. Ze haalde ooit de nationale pers toen Natalia, Brahim, Wim Soutaer en Jacky Lafon in 2006 een benefiet organiseerden voor de toen nog kleine Amy-Jo. “Zelf herinner ik me daar natuurlijk niets meer van, maar mama vertelde me er alles over”, opent Amy-Jo. “Mama zat in 2005 middenin de verhuis en had een restje ontstoppingsmiddel in de vuilnisbak gegooid. Ik moet gedacht hebben dat het snoepjes waren en stopte er twee korrels van in mijn mond.”
Die beslissing maakte bijna een einde aan het leven van de toen eenjarige Amy-Jo. “Ik werd met levensgevaarlijke verwondingen afgevoerd naar het ziekenhuis”, vervolgt Amy-Jo. “Ze brachten me naar een ziekenhuis in Oostende, maar ik werd meteen doorgevlogen per helikopter naar UZ Gent. Daar werd duidelijk dat mijn slokdarm volledig verbrand raakte. Bovendien was mijn mond er erg aan toe. Mijn onderlip was bijna volledig weggebrand. Ik heb dus allemaal littekenweefsel in mijn mond. Ook mijn tong is voor de helft verbrand. Dat hebben ze allemaal moeten reconstrueren.”
De vele operaties redden dan wel het leven van Amy-Jo, toch zou ze volgens de dokters amper twaalf jaar worden. Die levensverwachting werd later opgetrokken naar veertig jaar. “100 jaar ga ik sowieso niet worden, dat weet ik nu al”, legt de jonge Oostendse uit, terwijl ze glimlacht. “Mijn longcapaciteit is niet zoals het hoort te zijn. Men schat nu dat ik veertig jaar zal worden en daar heb ik leren mee leven. Eigenlijk zit ik nu al in de helft van mijn leven. Natuurlijk is dat hard om dragen, maar wie weet word ik toch nog ouder. Elke dag dat ik wakker mag worden, is een dag gewonnen. Zo voel ik het aan.”
Schuldgevoel
“Mama heeft het zichzelf altijd kwalijk genomen, maar eigenlijk wil ik haar via deze weg nog eens duidelijk maken dat ze zich daar helemaal niet schuldig over moet voelen. Wat had mama kunnen doen om het te voorkomen? Ik snap wel dat ze tot op vandaag nog steeds met die vraag zit, maar ze moet weten dat het iedereen kan overkomen. Ik neem haar helemaal niets kwalijk.”
Het coronavirus zorgt ervoor dat Amy-Jo erg weinig sociaal contact heeft. “Ik ben echt bang”, zegt ze daarover. “Ik heb sowieso zwakke longen en het coronavirus kan mijn einde betekenen. Daarom ben ik extreem voorzichtig. Ik behoor namelijk tot de risicogroep. Die beperking van het aantal sociale contacten weegt zwaar door. Ik heb nog wel mijn vriend, maar toch. Natuurlijk zou ik graag ook andere mensen zien, maar nu kan dat gewoon even niet. Ik zie daarover ook een consulente. Met haar kan ik daarover praten, want soms word ik daar erg emotioneel over.”
Zeker nu Amy-Jo zelf zwanger is van een meisje, heeft ze het moeilijk met het verleden. “Binnen een maand moet ik normaal bevallen. Ook dat kan een risico zijn omdat ik daarvoor een grote inspanning moet leveren en laat nu net dat zijn dat ik moet vermijden. Mijn moederwens was echter groot. Zeker omdat ik weet dat ik misschien maar veertig jaar zal worden. Ik wil mijn dochter zien opgroeien en ik weet dat ik er misschien nooit zal kunnen bij zijn als ze trouwt of dat ik misschien nooit mijn kleinkinderen zal zien opgroeien. Is dat egoïstisch van mezelf? Misschien zelf, maar mijn dochter heeft het recht om te leven. Ooit zal ik haar over mijn ongeluk moeten vertellen en dan zal ik daarbij moeten zeggen dat ik misschien maar veertig jaar zal worden. Dat zal voor haar, maar ook voor mij een moeilijk moment zijn. Ik zal er echter alles aan doen om haar een gelukkig leven te geven. Mijn vriend en ik praten daar veel over en ook voor hem is het moeilijk om dragen. Maar samen slaan we ons erdoor. Samen kunnen we alles aan”, besluit Amy-Jo.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
