‘Emmy wordt grote zus!’ Met dat berichtje lieten Amina Stubbe en Kasper Declercq hun familie en vrienden weten dat ze, negen maanden na de geboorte van hun sterrenkindje, opnieuw zwanger zijn. “Ik kan genieten van deze zwangerschap omdat ik over Emmy’tje kan praten.”
Negen maanden geleden stond de wereld van Amina Stubbe en Kasper Declercq stil. Het hartje van hun dochtertje was na 36 weken in de buik gestopt met kloppen. Om haar veel te korte leventje toch te vieren én het taboe rond sterrenkindjes te doorbreken, wilden ze hun kindje toch met een geboortefoto in de krant plaatsen. Daarmee zorgde kleine Emmy voor een primeur voor deze krant en maakte ze het thema plots heel bekend in onze regio.
“Nog heel regelmatig worden we op het artikel aangesproken, heel vaak door mensen die hetzelfde meegemaakt hebben”, vertellen Amina Stubbe (29) en haar mama Susy De Coster (57). “Velen zeggen dat ze pas na het lezen van het artikel ook hun verhaal durfden te doen.”
“Voor mezelf hielp het omdat ik het hele verhaal niet constant moest herhalen. Ik kon tegen de mensen zeggen: alles wat je moet weten, staat in het artikel. Maar ook voor de papa, die veel geslotener is en het nog steeds moeilijk heeft om erover te praten. Die eerste weken leefden we in een roes, wisten we niet wat er gebeurde. Ik haak enorm graag, maar het lukte me niet meer omdat ik simpelweg niet meer tot twintig kon tellen …”
Geboorteboom
Door over Emmy te praten, kunnen Amina en Susy benadrukken dat Emmy er effectief geweest is. “Voor de overheid heeft Emmy nooit bestaan. Ze heeft geen geboorte- of overlijdensakte, enkel een ‘akte van levenloos kind’. Gemeenten worden nu niet verwittigd als er een sterrenkindje geboren is. Dat zou nochtans nuttig kunnen zijn voor pakweg initiatieven als een geboortebos. Hoeveel deugd zou het ouders van sterrenkindjes niet doen om ook te worden uitgenodigd?”
“In Zedelgem zal Emmy straks een geboorteboom krijgen, net zoals alle andere kindjes.” Mamie Susy: “Voor hun eerste vader- en moederdag heb ik door Boven De Wolken een geboorteakte laten maken. Het heeft juridisch geen enkele waarde, maar het betekent wel een wereld van verschil voor hen.”
Amina: “Weet je, gelukkig had Kasper onze dochter erkend voor de bevalling, want anders mocht ze zelfs zijn naam niet dragen. Dan zou hij volgens de wet geen kind hebben gehad én zou het niet zijn naam mogen dragen. Dat zou ondraaglijk zwaar geweest zijn.”
“Emmy is elke dag bij ons. We hebben een handgemaakte urne laten maken en haar as bewaren we thuis. In mijn ring zit ook wat as. We wilden haar niet op een koud kerkhof laten liggen.”
Emmy-beer
Om haar tastbaar te maken, lieten ze een Emmy-beer maken, een knuffel die even groot en even zwaar is als zij was. “Als grootouders hebben we er ook een, en daarmee leren we onze twee andere kleinkinderen omgaan met het verlies van Emmy”, vertelt Susy.
“Ze nemen de beer dan mee naar hun bed. Emmy mag deze keer bij mij slapen, hé. Zelf heb ik op mijn arm een foto, waarbij ik het handje van Emmy vasthoud, laten tatoeëren. In de inkt hebben we wat as van haar vermengd. En straks komt ook mijn vierde kleinkind erbij.”
Opnieuw zwanger
Want negen maanden na de geboorte van Emmy is er heugelijk nieuws. Amina is weer zwanger, opnieuw van een meisje. “De bevalling is uitgerekend voor eind april, maar allicht zal de geboorte al ingeleid worden begin april – gezien de geschiedenis. Vier, vijf weken nadat we het wisten, hebben we het al aan de familie verteld. Kaspers opa lag op sterven en we wilden dat hij het nog wist. Voor iedereen hadden we een kaartje gemaakt: Emmy wordt grote zus.”
“Waar ik heel blij mee was, is dat ik het onze Boven De Wolken-fotografe (personen die stilgeboren kindjes fotograferen om de ouders een aandenken te geven, red.) persoonlijk heb kunnen vertellen. En nu is het zoeken naar een naam, want we hadden alleen jongensnamen in gedachten. (lacht) En het moet bij ‘Emmy’ passen, want dat wordt sowieso haar tweede naam. Ook zo leeft Emmy voort en zal haar zusje weten dat ze een oudere zus had.”
Zwarte januari
“Of we bang waren om opnieuw te beginnen? Neen, bij de nacontrole verzekerden ze ons dat er geen enkele genetische reden was en dat we gerust opnieuw mochten proberen. Emmy was gestorven aan wiegendood in de buik. Dat gaf me ergens een gerust gevoel, ik kan mezelf geen schuldgevoel geven.”
“We hebben ons verstand op nul gezet en de natuur zijn werk laten doen. Even hebben we wel gewacht omdat we niet wilden dat het kindje in dezelfde periode als Emmy geboren zou worden. Susy: “Heel het gezin verjaart in januari. Vroeger was dat onze feestmaand, nu is dat een donkere periode. Zo cynisch is het leven soms. Mijn grootmoeder is gestorven op de dag dat we onze zoon kregen. In hetzelfde ziekenhuis …”
Wachtzaal
Ook genieten van de zwangerschap kan Amina doen, zegt ze. “Ik kan ervan genieten omdat ik over Emmy’tje kan praten. Angst heb ik niet. Enkel in de wachtzaal bij de gynaecologe – we hebben nu om de twee weken een afspraak – zit ik met een klein hartje. De periode ertussen valt goed mee.”
“Ook al omdat we nog niet in de periode zitten waarin ze levensvatbaar is. Pas dan zal ik er veel meer bij stilstaan, denk ik. Dan zal ik ook tijdelijk stoppen met werken, zodat ik geen werkstress ervaar. Mijn werkgever is bijzonder steunend en begripvol. Ik kreeg zelfs bloemstukjes van collega’s van wie ik het niet verwachtte, maar die me toevertrouwden dat ze hetzelfde meegemaakt hadden … Ook door Emmy doen ze nu hun verhaal.”
1 november
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
