Bettina Ocula (42) woont al vijf jaar in Koksijde, maar op 14 augustus staat ze op straat. “Geen enkele eigenaar wil verhuren aan een alleenstaande moeder met vier kinderen. Ik ben radeloos”, zegt ze.
Sinds haar scheiding heeft Bettina het hoederecht verworven over haar kinderen Manon (15), Athena (6), Joshua (5) en Eden (2). “Mijn ex-man was Franstalig en ikzelf ben perfect tweetalig. Aangezien we onze kinderen ook tweetalig wilden opvoeden, kwamen we hier wonen”, vertelt Bettina. De eigenaar van de woning waar Bettina verblijft, wil nu zijn pand verkopen. Bettina is daarom op zoek naar een geschikte woonst voor haar familie. “Mijn vier kinderen delen een kamer met zijn tweetjes, dus ik heb drie à vier kamers nodig. Dan nog een beetje extra plaats voor onze kat, twee hondjes en vier vogeltjes. Mijn budget
bedraagt 900 euro. Ik dacht eerst dat ik snel iets ging vinden, want ik heb vast werk, geen schulden en ben eigenaar van een huis in Bastenaken. Dat staat momenteel te koop. Met dat geld wil ik later een woning kopen in Koksijde, want ik wil hier sowieso blijven. Mijn leven is hier. Ik werk in de Harry Wilson in de Zeelaan en mijn kinderen lopen school in De Ark in Koksijde en in het Immaculata Instituut in De Panne. Ik ben ook erg betrokken bij de gemeente, want ik zetel in de preventieraad. Ik ben ondertussen al even op zoek naar een woonst in zowel Veurne, Koksijde als De Panne. Maar nu merk ik dus dat er helaas heel wat vooroordelen over alleenstaande ouders bestaan”, zucht Bettina.
Veel argwaan
Bettina ging al ontelbare keren op huisbezoek. Telkens wordt ze omwille van haar kroostrijke gezin afgewezen. “Ik begrijp dat niet. Ik wil mijn kinderen zo graag een stabiele basis geven. Daarom is het huurgeld correct betalen uiteraard één van mijn prioriteiten. Ik schreef verschillende motivatiebrieven naar vastgoedkantoren, maar telkens blijft de deur letterlijk dicht.”
Alleenstaande ouder zijn is net een vloek. Ik merk argwaan tegenover mijn vier kinderen – Bettina Ocula
Bettina leerde al veel ouders kennen die in hetzelfde schuitje zitten. “Alleenstaande ouder zijn is net een vloek. Ik merk argwaan tegenover mijn vier kinderen. Maar ik weiger me te verontschuldigen voor mijn levenskeuzes. Ik heb mijn vier kinderen met hart en ziel gewild. Ik ken een vrouw die vast benoemd is als leerkracht. Ze is een alleenstaande moeder met drie kinderen en zelfs zij vindt geen woning.”
Goede bedoelingen
Bettina schreef de burgemeester en verschillende gemeenteraadsleden aan. Die verwezen haar door naar de sociale dienst, maar ook daar konden ze haar niet verder helpen. De sociale dienst bevestigt dat Bettina zich in een precaire situatie bevindt, maar dat ze niets voor haar kunnen doen. Aangezien ze vast werk en geen schulden heeft en bovendien een eigen woning bezit, is haar situatie officieel niet hoogdringend. Dat wordt het pas als iemand dakloos dreigt te worden. “Ik kan echt niet verhuizen naar Wallonië. Dan verliezen zowel ikzelf als mijn kinderen alles wat we hier hebben opgebouwd. Ook al zie ik er geen standaard inwoner uit – ik heb piercings en tatoeages – heb ik niets dan goede bedoelingen. Ik ben beleefd tegen iedereen en heb een goed hart. Dat is toch het belangrijkste? En ik ben natuurlijk een alleenstaande moeder, dat blijkt nu mijn enige fout te zijn.”
Moedeloos
“Met mijn budget van 900 euro per maand had ik gedacht al lang iets te kunnen vinden. Mijn ervaring is echter dat eigenaars het liefst verhuren aan oudere koppels waarvan de kinderen al het huis uit zijn. Nochtans zijn al mijn kinderen beleefd en goed opgevoed. Het is om moedeloos van te worden. Ik verdien te veel om via de sociale dienst iets te vinden en ik heb te veel kinderen om op de privémarkt te huren.” Wat de toekomst biedt, weet Bettina nog niet. “Ik probeer mijn huurcontract tot 1 september te verlengen”, zegt ze. “Hopelijk heb ik tegen dan een geschikte woning gevonden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier