Ali uit Irak werd na 5 maanden herenigd met vrouw en zoon : “Ik voel me gelukkig”

Redactie KW

In deze kerstweek, waarin heel wat mensen druk in de weer zijn met het inpakken van cadeautjes en het voorbereiden van de feestdis, gaan we elke dag op bezoek bij mensen voor wie het kerstgeluk in kleinere dingen zit. Een dak boven het hoofd, een kans op een veilige toekomst, een sprankeltje hoop.

Het woord ‘asielcrisis’ is wellicht één van de meest gehypete woorden van 2015. Wie echter de moeite neemt om met één van deze mensen in dialoog te gaan, merkt dat achter dit modewoord ook altijd een menselijk gelaat schuilgaat. Vijf maanden geleden waagde ook Ali Aldaaiji zich aan de loodzware en gevaarlijke afreis naar West-Europa.

We maken kennis met Ali (59) en Faleha (54) Aldaaiji, een van oorsprong Irakees koppel dat samen met zoon Sajjad (20) onderdak heeft gevonden in het asielcentrum in Poelkapelle. Al scheelde het niet veel of we hadden Ali moederziel alleen in het vluchtelingenkamp aangetroffen. Zijn echtgenote en zoon zijn immers nog maar enkele weken in het centrum gevestigd. Een relaas dat leest als een modern kerstverhaal…

Ali reageert alvast zichtbaar opgelucht: “We hebben altijd in Irak gewoond, tot het Amerikaanse leger er in 2003 binnenviel om het regime van Sadam Hoessein omver te werpen. We vluchtten toen richting Syrië waar we uiteindelijk twaalf jaar in vrede hebben kunnen leven. Toen brak met de start van de Arabische Lente ook daar een ellendige periode van burgeroorlog aan. Terreurgroep Islamitische Staat maakte van de chaos in het land gebruik om verder angst en vernieling te zaaien. Voor ons het signaal om opnieuw naar veiligere oorden te vluchten.”

We hadden al vrij snel voor onszelf uitgemaakt dat België onze eindbestemming zou worden

“Via een aantal typische smokkelroutes bereikten we samen met vele andere vluchtelingen Turkije. Turkije is niet zozeer een land waar asielzoekers zich koste wat het kost definitief willen vestigen. Het is eerder een tussenoplossing, een veilige haven van waaruit later verder naar West-Europa kan worden gereisd. We hadden al vrij snel voor onszelf uitgemaakt dat België onze eindbestemming zou worden. Ik spreek naast Arabisch en Russisch een beetje Frans, wat toch één van de officiële landstalen van België is. Het land staat tevens bekend om zijn tolerante en gematigde houding. Wat niet van alle West-Europese landen gezegd kan worden, landen die bijvoorbeeld wél een hoofdrol opeisen in gewapende, militaire conflicten in het Midden-Oosten.”

Het gezin wist dan wel al naar waar het zou trekken, hoe ze dat ook effectief voor mekaar zouden krijgen, was nog niet duidelijk. Faleha pikt in: “Mijn man besloot het er in eerste instantie alleen op te wagen. Sajjad en ikzelf bleven achter in Turkije en zouden Ali pas achterna reizen indien de oversteek veilig genoeg bleek. Het was hard om mijn man alleen te zien vertrekken, maar we hadden geen keus.”

Het duurde nog ruim vijf maanden vooraleer ik mijn vrouw en kind eindelijk terug in de armen kon sluiten

Met behulp van een aantal mensensmokkelaars en via de gammele bootjes die de meeste mensen enkel vanuit het nieuws kennen, bereikte ik het Europese vasteland“, gaat Ali voort. “Eénmaal in de Schengenzone werd het gemakkelijker om ons van het ene naar het andere land te begeven. Na een korte passage op de Dienst Vreemdelingenzaken kon ik mijn intrek nemen in het asielcentrum van Poelkapelle.”

“Toch duurde het nog ruim vijf maanden vooraleer ik mijn vrouw en kind eindelijk terug in de armen kon sluiten. We zijn nu ongeveer twee weken herenigd en ik voel me gelukkig. Ik ben de Belgische overheid ongelooflijk dankbaar voor alles wat we hier ondertussen hebben gekregen. De mensen zijn zo vriendelijk, warm en gastvrij, ik heb er geen woorden voor. Je moet het toch maar doen als land, opvang voorzien voor zovele duizenden vluchtelingen. Ik hoop dan ook vanuit het diepst van mijn hart dat ik ooit de zekerheid zal krijgen hier definitief te kunnen blijven.”

Inmiddels ben ik ook verknocht van de Belgische keuken

“Inmiddels ben ik ook verknocht van de Belgische keuken. Frietjes met biefstuk, voor mij persoonlijk bijvoorbeeld één van de lekkerste gerechten die er bestaan. Het is trouwens niet omdat we van Arabische origine zijn dat we de westerse gebruiken niet hoeven te respecteren, integendeel! Als moslim kan ook ik genieten van de tradities rond kerst. De feeërieke verlichting, de kerstbomen en geschenken, het is allemaal zo gezellig. Ik kan amper wachten om hier mijn eerste kerstfeest ooit te vieren. In het centrum is absoluut geen plaats voor conflict, laat staan voor conflicten op basis van religie, wederzijds respect is wat ons bindt” besluit Ali.

(SL)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier