Alain Bruggeman (70) en Betty Bombeeck (71) waren de voorbije maand voor de eerste keer gastouders voor een tienjarig meisje uit Wit-Rusland. Ze gingen in op de oproep van de vzw Tsjernobylkinderen naar nieuwe gastgezinnen en hebben er geen spijt van. De eerste drie dagen waren moeilijk, maar daarna ontpopte Darya – spreek uit: Dasha – zich tot een heel aangenaam kind. “We beleefden heel veel plezier samen en volgend jaar mag ze zeker terugkomen”, vertellen Alain en Betty.
De ontploffing in de kerncentrale van Tsjernobyl dateert al van april 1986, maar werkt nog altijd na in Oekraïne, waar Tsjernobyl zich bevindt, maar nog meer in het naburige Wit-Rusland. Tot op vandaag is de voeding die er gekweekt wordt radioactief besmet. Nu nog komen kinderen met misvormingen of zware ziektes ter wereld. Enkel de gezondsten kunnen de vakantie van de vzw Tsjernobylkinderen aan.
Grootouders
“Wij reageerden op een artikel in De Zeewacht Kust”, vertelt Alain. “Wij hebben het hier te goed, maar als je hoort en ziet hoe die kinderen leven… dan vind ik dat je toch iets voor hen moet doen. Wij hebben hier superluxe, maar we beseffen het niet. Tegenwoordig zijn het vooral grootouders die de taak van gastouder op zich nemen. Jonge gezinnen hebben niet genoeg vakantiedagen en gaan dan dikwijls zelf op reis.”
“Dat kind heeft niet gevraagd om daar geboren te worden. Zelfs haar ouders hebben de Tsjernobylramp niet meegemaakt. Maar ze ondervinden wel de gevolgen. Het huis waar Dasha woont, is niet groter dan twee tuinhuizen. Ze hebben één ruimte waarin ze leven en slapen. Haar mama werkt niet en haar papa heeft maar één been meer na een auto-ongeval. Het meisje woog 30 kg toen ze arriveerde. Door de radioactiviteit is haar schildklier te actief en komt ze moeilijk bij. Maar nu weegt ze toch al 31,5 kg.”
Moeilijk begin
“De reis was loodzwaar voor haar: eerst 400 km bus, dan bijna drie uur zweten op het vliegtuig en tot slot nog eens ruim twee uur op de bus. Bij aankomst was ze doodop en heeft ze meer dan tien uren geslapen”, aldus Betty. “De communicatie liep eerst erg moeilijk. Gebaren, alles tonen… maar op een maand tijd begrijpt Dasha al veel Nederlands. Ze kan tot tien tellen, kent de kleuren, fruitsoorten… Dagelijkse dingen.”
“De eerste dagen waren een ramp voor beide partijen”, bekent Alain. “Dasha deed niets anders dan schreeuwen en wenen. Maar je moet het vergelijken met een bloem die langzaam opent en nu helemaal opengebloeid is. Het is gekeerd nadat we contact hadden met een dame van Rusische afkomst, die ook Tsjernobylkindjes heeft opgevangen. Zij voerde een diep gesprek met Dasha en dat heeft veel gedaan.”
“Ze kwam aan met een afgebroken tandje”, legt Betty uit. “We gingen met haar naar de tandarts en konden zorgen dat ze een volledig mondonderzoek kreeg. Een gat is opgevuld en het afgebroken tandje werd hersteld.” Betty en Alain kregen ook elders steun voor hun pleegkind: vrienden schonken kleren, de gemeente Bredene een zwemabonnement, De Lijn tienrittenkaarten… “We deden tal van uitstapjes, leerden haar fietsen… De zee zag Dasha hier voor de eerste keer. En voor ons draaide het leven een maand rond dat kind.”
Nu nog dragen de mensen er de gevolgen van de kernramp in april 1986
“Dasha eet thuis maar één keer per dag”, weet Alain. “‘s Middags witte kool met aardappelen, ‘s morgens en ‘s avonds een snoepje en dat is het. Ze kent dan ook geen groenten of vertrouwt ze niet, want alles wat uit de grond komt, kan radioactief zijn. We probeerden haar alles te doen proeven, maar dat was niet makkelijk. Het eten is elke dag weer een zoektocht.”
Vorige zaterdag vertrok Dasha terug naar Wit-Rusland. De maand met haar was voor Alain en Betty een fantastische ervaring. “Behalve de eerste drie dagen beleefden we enorm veel plezier aan haar. Dasha is een heel aangenaam en gezellig kind met wie je overal kan komen. En heel leergierig. We keken erg uit naar haar komst en beseffen dat we nu in een gat vallen. Maar volgend jaar mag Dasha zeker terugkomen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier