Op 14 november is het precies tien jaar geleden dat Kelly Mortier (18) om het leven kwam na een aanrijding met vluchtmisdrijf in Torhout. Papa Frank Mortier, die Kelly voor zijn ogen zag verongelukken, schrikt nog geregeld wakker van de vreselijke taferelen. “Vluchtmisdrijf is nog altijd dagelijkse kost. Dat maakt mij zo kwaad!”
Voor Torhoutenaar Frank Mortier (56) braken met Allerheiligen en Allerzielen opnieuw donkere dagen aan. Op 14 november zal het immers precies tien jaar geleden zijn dat zijn dochter Kelly om het leven kwam in de Rijselstraat in Torhout.
Het achttienjarige meisje stak die avond de weg over naar het café Breskens waar ze samen met haar papa een verjaardagsfeest wou bijwonen. Maar het volgende moment werd Kelly voor de ogen van haar vader gegrepen door de wagen van een 29-jarige bestuurder. De jongeman, die gedronken had, reed zonder verpinken door en kon pas de volgende dag worden opgepakt.
Een decennium later is de pijn bij Frank verre van gesleten. “Ik schrik nog altijd geregeld wakker van de beelden van het ongeval”, zucht hij. “Ik heb een en ander kunnen plaatsen, maar ik kan mij nog altijd kwaad maken als ik berichten hoor over ongevallen met vluchtmisdrijf. Die zijn helaas nog altijd dagelijkse kost. Daarom wil ik de mensen nog eens goed wakkerschudden. Ik wil niet dat Kelly’s dood voor niets is geweest.”
Dat de rechter zijn dochter voor de helft verantwoordelijk stelde voor het ongeval krijgt Frank maar niet verteerd. “Volgens het gerecht is wat mijn dochter deed even erg als wat haar doodrijder uitspookte. Daar zal ik nooit ofte nimmer mee om kunnen gaan. Af en toe plaatsen we nog eens een bloemetje op de plaats van het ongeval. Of we gaan ook al eens langs in café Breskens. Maar mijn wagen parkeer ik nooit meer aan de andere kant van de weg. Als er geen plaats is, zet ik ze nog liever honderd meter verder.”
Geen psychologische hulp
Volgens Frank is psychologische hulp aan hem niet besteed. Zijn hart luchten doet hij liever bij Nancy, de vrouw met wie hij een achttal maanden na Kelly’s dood een relatie begon en in 2014 mee in het huwelijksbootje stapte. “Dankzij Nancy kreeg mijn leven opnieuw een positieve wending”, zegt hij. “En dat was nodig. Door mijn echtscheiding ging ik op het moment van het ongeval al door een moeilijke periode. Daarom ging ik vaak stappen met Kelly, om mijn gedachten te verzetten. Na haar dood werd het alleen maar erger. Ik kon niet thuis blijven want daar liep ik de muren op.”
“Bovendien ben ik in die periode ook moeten stoppen met mijn textielkraam op de markt. De verkoop was dat niet meer. Ik zonk steeds dieper, maar door Nancy raakte ik er weer bovenop. Zij voelt perfect aan mij wanneer ik het moeilijk heb. We zijn trouwens gehuwd op 14 februari 2014. Daarvóór had de veertiende van de maand altijd een negatieve bijklank voor mij. Als eerbetoon aan Kelly draaiden we op het feest de Tina Turner-song Simply The Best, haar lievelingsnummer.”
In de jaren na Kelly’s dood vielen Frank nog meer mooie momenten te beurt. Shirley, de zus van Kelly, bezorgde hem zijn eerste kleinkind: Jamie. Ook Tieke, het kleinkind van Nancy, schenkt hem enorm veel vreugde. “Ze is nog maar negen, maar we begrijpen elkaar ongelofelijk goed”, lacht Frank. “Wij zijn twee handen op één buik. Ik herken ook veel karaktertrekken van Kelly in haar.” Verdwijnen zal zijn trauma nooit, maar toch probeert Frank zich te focussen op de mooie momenten met Kelly. Zo houdt hij goede herinneringen over aan de avond voor haar dood. “We zetten samen de bloemetjes buiten in het voormalige Café 57, dat toen drie jaar bestond”, mijmert Frank. “Kelly amuseerde zich te pletter en danste tot in de vroege uurtjes. Ik beschouw die avond vaak als haar afscheidsfeestje.”
(AFr)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier