Tiene Castelein over het uitdagende 2019: “Die tumor in mijn borst was mijn geluk”

Tiene Castelein heeft er op zijn zachtst gezegd een pittig jaar opzitten. Begin januari verwacht ze samen met haar partner Tijl haar tweede kindje. © AN
Annelies Nollet
Annelies Nollet medewerker KW Kortrijk-Menen

Tiene Castelein (40) heeft er een pittig jaar opzitten. Naast haar taak als gemeenteraadsvoorzitter, runt ze een succesvol advocatenkantoor, is ze (bijna) mama van twee én gaf ze kanker een schop onder de kont. Wij konden haar strikken voor een gezellige babbel vlak voor ze naar haar – voorlopig laatste – gemeenteraad vertrok.

Zelf noemt de hoogzwangere Tiene 2019 haar mirakeljaar. Nog voor we ons helemaal comfortabel in de zetel hebben geploft bij Julia’s, een koffiehuis vlak bij haar advocatenkantoor, vertelt ze hoeveel geluk ze dit jaar heeft gehad. “Ik beval binnenkort van een gezonde dochter, de dokters hebben mijn ziekte op tijd ontdekt en ik heb geleerd dat ik – net zoals iedereen – vervangbaar ben. Ja, hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik een gelukzak ben.”

Dat moet je misschien toch even uitleggen?

“Oké, maar het is een heel verhaal. (lacht) In maart werd ik 40, daar heb ik geen complexen over. Kort daarna beslisten mijn partner Tijl en ik om samen voor kindje te gaan. Op die leeftijd ga je dan vanzelfsprekend eerst even langs bij de gynaecoloog. Die raadde een echografie en een mammografie aan. Tijdens die testen werd er een kwaadaardige tumor in mijn borst ontdekt. Dat was mijn eerste geluk, dat die tumor zo vroeg werd gevonden. Ik moest onmiddellijk geopereerd worden en onze kinderwens verdween voor onbepaalde tijd in de koelkast. Dat was wel een opdoffer, zeker omdat ik op dat moment nog niet goed wist waar ik stond. Maar toen kwam de tweede meevaller: vlak na de operatie bleek dat ik net voor mijn diagnose al zwanger was!”

Zag je dat onmiddellijk als iets positiefs?

“Natuurlijk is er eerst de onzekerheid, ook voor je eigen gezondheid. Tijl en ik hebben daar toen goed over nagedacht. Maar na onderzoek in Leuven zijn de dokters tot de conclusie gekomen dat het risico om de zwangerschap uit te doen aanvaardbaar was. Ik kon dan natuurlijk niet bestraald worden en moet nog een hormonenkuur ondergaan na mijn zwangerschap. Ik word wel maandelijks gescreend en de tumor is verwijderd. Daar zat trouwens mijn derde grote geluk. Er zijn twee chirurgen in Kortrijk die dergelijke operaties uitvoeren. De ene bestraalt tijdens de operatie, de andere niet. Heel toevallig werd ik behandeld door die tweede, anders was dat heel nefast geweest voor het vruchtje.”

Heb je al een naam voor je dochter?

“Ja. Maar Tijl heeft net nog gezegd: ‘Ge kunt maar zien dat je het niet vertelt aan de gazette hé straks!’ (lacht) Dus die houden we nog even voor onszelf. Ik ben uitgerekend voor 10 januari, dan mag de hele wereld het weten.”

Ben jij een van die vrouwen die het fijn vindt om zwanger te zijn?

“Ik vind dat wel leuk, maar ik ben heel moe. Zeker nu er zoveel gemeenteraden achter elkaar vallen. Die avondvergaderingen matten mij enorm af, zo een baby dat vreet toch blijkbaar energie. (lacht) Ons zoontje Gust kijkt er al enorm naar uit. Hij koestert nu al onvoorwaardelijke liefde voor zijn zus. Hij heeft ons zelfs al laten weten dat wij, zijn mama, papa en pluspapa, vanaf nu op de tweede plaats komen. (lacht)

Zijn je mederaadsleden attent?

“Wel, de eerste keer dat ik vroeg om een toiletstop te houden, vroegen velen zich meteen af waarom. Maar dat heb ik dan duidelijk gemaakt. (lacht) En nu maken ze er al geen opmerkingen meer over.”

Heb je nog grote ambities op politiek vlak?

“Daar durf ik mij, met de nakende gezinsuitbreiding, niet over uitspreken. Ik ben ook eerder toevallig in de politiek beland. Ik ben er nooit echt veel mee bezig geweest tot ik gevraagd werd om op de lijst te staan voor de liberalen voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. Maar ik ben wel sociaal ingesteld en sinds ik verhuisde naar Kortrijk miste ik wel wat sociale contacten. Ik voelde mij nog geen echte Kortrijkzaan. Dankzij de verkiezingen is dat enorm veranderd. Ik kon zwaaien naar mensen als ik door de stad fietste, dat was een gevoel van thuiskomen.”

In 2017 heb ik een tijdje thuisgezeten met een burn-out. Ik kon gewoon niet meer functioneren

Wel zuur dat je dan niet verkozen raakte.

“Het was héél nipt. Mohamed Ahouna stak mij na een hertelling in het laatste stembureau voorbij met amper achttien stemmen. Maar dat vind ik op zich niet zo erg hoor, ik deed meer mee voor de ervaring. Bovendien kreeg ik kort daarna een voorstel van Wout Maddens (de schepen van Bouwen en Wonen, red.) om halftijds op zijn kabinet aan de slag te gaan. Ik heb in die tijd ook de fusie van de sociale huisvestingsmaatschappijen mee getrokken.”

Een groeiend advocatenbureau, een zoon én een parttime in de politiek. Valt die combinatie vol te houden?

“Dat was een heel hectische tijd en ik heb mij toen wat vergaloppeerd. Ik heb doorgezet tot de fusie rond was, maar daarna is het kaarsje uitgegaan. In het najaar van 2017 heb ik een tijd thuis gezeten met een burn-out, dat durf ik wel toegeven. Ik kon gewoon niet meer functioneren. Zetelen in de gemeenteraad, als opvolger van Marie-Claire Vandenbulcke in januari 2018, was een van de eerste zaken die ik opnieuw oppakte. Daarna heb ik ook mijn voltijdse job als advocaat hernomen. Toen waren er alweer gemeenteraadsverkiezingen in oktober 2018. Ik heb wel wat campagne proberen voeren, al stond de rem wel nog op.”

Je had je lesje geleerd?

“Tja… Nee zeggen blijft heel moeilijk voor mij. Ik ben iemand van alles of niets. Ik zeg altijd ja, ik zal het wel doen. Maar na een tijdje stapelt alles zich op. Een van mijn voornemens is neen leren zeggen, al is dat wel al een aantal jaar zo. (lacht) Toen ze mij vroegen om voorzitter te worden, was ik wel vereerd.”

Nochtans, volledig objectief zijn is geen gemakkelijke opdracht. Moet je soms op je tanden bijten?

“Het vraagt wel een grote inspanning, Piet (Lombaerts, de vorige gemeenteraadsvoorzitter voor N-VA, red.) had mij daarvoor gewaarschuwd. Soms hoor ik dingen die mij irriteren, dat zie je dan ook aan mijn gezicht. (lacht) Zeker als ik zie dat het bij sommigen niet meer gaat over de inhoud van het debat, maar puur over een beetje boycotten om te boycotten. Je moet ook een dik vel kweken. Ondertussen lopen er al vijf klachten tegen mij bij de gouverneur. In het begin trok ik mij dat erg aan. Dan dacht ik: ‘Maar allez, ik heb nu zo mijn best gedaan om het goed te doen en het is weer niet wel!’ Ondertussen heb ik de knop omgedraaid en geleerd dat het politieke spel nu eenmaal hard gespeeld wordt. De meeste fractieleiders zijn trouwens wel content. En ik lig maar af en toe meer wakker. (lacht)

Je ziet de toekomst rooskleurig in?

“Ja hoor. Het enige waar ik nog tegenop zie is de behandeling na de bevalling. Ik moet onmiddellijk starten met een therapie waarbij ze alle hormonen uit je lijf wegtrekken. En dat net na een bevalling, die natuurlijk een hormonaal gebeuren is. Ik weet niet welke impact dat zal hebben. Langs de andere kant wil ik ook niet trunten. Het is máár elke dag een pilletje. Als je weet waar andere mensen soms door moeten… Dan voel ik mij een enorme geluksvogel.”

Tiene Castelein (40) verhuisde in 2003 van Gistel naar Kortrijk, al was dat niet haar eerste kennismaking met de stad. In 1997 kwam ze rechten studeren aan de Kulak. Na haar studies in Leuven en een jaartje in Rijsel deed ze haar stage aan de balie in Kortrijk. In 2012 startte ze haar eigen advocatenkantoor Bonus Advocaten in de Stationsstraat. Het kantoor specialiseert zich in alles dat met vastgoed heeft te maken.

In 2012 maakte Tiene haar debuut op de lijst van Open VLD voor de gemeenteraadsverkiezingen. Een zetel zat er niet in. Die volgde in 2018 waarna ze beroemd werd tot gemeenteraadsvoorzitter. Tiene is samen met Tijl Delrue. Tiene heeft met Gust (8) al een zoon uit een vorige relatie, begin januari verwacht het koppel een dochtertje.