2018 was een intens jaar voor Silke Beirens (Groen). Vorig jaar nam ze voor het eerst deel aan de verkiezingen, raakte ze verkozen en werd ze meteen ook schepen. Luttele dagen na de verkiezingen werd bovendien haar dochter geboren. “Al van in de lagere school heb ik een groot rechtvaardigheidsgevoel”, zegt de schepen voor Mens en Milieu. Tussen de luiers en de stadsdossiers door vond ze toch nog een gaatje voor een gesprek.
Het zijn drukke weken voor Silke Beirens (37). Naast haar voltijdse job als schepen is ze eind vorig jaar ook mama geworden van dochter Anna Martha en er was ook al pluszoon Aaron. “Ik was zwanger tijdens de campagne. De baby was uitgerekend voor de dag van de verkiezingen, maar kwam net iets later. Toen ik bevallen was, waren de onderhandelingen aan de gang en lag ik in het moederhuis te bellen met Natacha (Waldmann, red.) en Wouter (De Vriendt, red.)“, lacht ze.
Van waar komt je politiek engagement?
“Al van in de lagere school heb ik een groot rechtvaardigheidsgevoel. Ik kwam op voor kinderen die gepest werden. Ik ben ook al altijd geïnteresseerd geweest in de wereld rond mij. Ik studeerde Afrikanistiek en journalistiek met de bedoeling aan de slag te gaan als buitenlandjournalist. Uiteindelijk is het iets anders geworden, maar ik deed wel mijn stage bij een satirische krant in Burkina Faso en heb twee jaar in Rwanda gewerkt bij een boerencoöperatie… Maar ik werkte ook al op de dienst samenleven in het stadhuis. Dat spanningsveld tussen politiek en administratie vond ik altijd al boeiend.”
Gelukkig slaapt Anna Martha ‘s nachts door, dat helpt
Toch duurde het nog een tijdje voor je deelnam aan de verkiezingen.
“Ja, maar ik was wel al enkele jaren actief binnen Groen. Toch twijfelde ik altijd, omdat ik schrik had dat kleur bekennen schade zou toebrengen aan mijn carrière. Ik werkte toen bij de POM West-Vlaanderen (Provinciale Ontwikkelingsmaatschappij, red.), waar ik zorgde voor de begeleiding van startende bedrijven. Maar nadat ik zelf een aantal jaar zelf zelfstandige was – ik baatte de Lunchbar uit op de Groentemarkt – kreeg ik vertrouwen. Ik merkte dat ik iets anders kon doen en dat ik sowieso mijn weg wel zou vinden.”
Voor jou is het erg snel gegaan. Voor het eerst op een lijst en meteen schepen, dat kan tellen.
“Ik was wel geschrokken dat ik de vierde plaats kreeg op de lijst, maar dat vertrouwen deed ook deugd. Ik ben er volledig voor gegaan in de campagne. Daarnaast ben ik een geboren en getogen Oostendse en ken ik veel mensen, dat zal ook wel geholpen hebben (glimlacht). Ik ga ook voluit voor mijn job. Nu ik een dochter heb, moet ik wel wat meer dat evenwicht zoeken, maar ik word er een rijker persoon door. Toen de kans er kwam om schepen te worden, wilde ik het écht. Ik ben gesprongen en het is al heftig geweest, maar gelukkig krijg ik veel steun. En mijn dochter slaapt gelukkig al door tijdens de nacht, dat helpt ook.”
Je bent schepen van Mens en Milieu. Tevreden met die bevoegdheden?
“Door mijn ervaring bij de POM zou ondernemen ook zeker iets voor mij geweest zijn, dat is waar. Maar als je als groene partij de kans krijgt om dergelijke bevoegdheden onder je hoede te krijgen, moet je die kans grijpen. Ik ben erg tevreden met mijn bevoegdheden.”
Welke zaken vallen je op na de eerste weken als schepen?
“Het valt op dat onder mijn bevoegdheden erg veel organisaties vallen. Nog niet zoveel als bij collega Bart Plasschaert, maar toch. Milieubewegingen, dierenorganisaties, diversiteitsverenigingen,… Allemaal zaken waar mensen echt mee bezig zijn, die enorm leven, maar ook wel gevoelige materie soms. Ik heb wel de indruk dat er veel versnippering is. De verenigingen kennen elkaar wel, maar zijn ook vaak met gelijkaardige zaken bezig. Ik wil graag dat het duidelijk is en dat iedereen meteen weet waar hij of zij terecht kan. Er is enorm veel kennis in het middenveld.”
Waar droom je nog van als schepen?
“We mogen niet vergeten waar we wonen: aan de zee. Ik droom er dus van om niet alleen de Oostendenaar te informeren over milieu en natuur, maar ook de duizenden toeristen die hier elk jaar op vakantie komen. De troeven die we hebben, mogen wel meer in de kijker gezet worden.”
VIJF VRAGEN AAN SILKE BEIRENS
Wat is jouw favoriete plekje in Oostende?
“Strandcabine 158. Dat is onze cabine ter hoogte van het sportstrand, dicht bij de surfclub. Ik ga er al sinds ik klein was. Ik heb zelfs nog een tekening van mijn opa in mijn poëzieboekje waar die cabine op staat, met het zelfde nummer. In de zomer is het onze tweede tuin. Zeker ‘s avonds is het een perfect plekje.”
Wat mis je nog in Oostende?
“Ik droom van een mooi bezoekerscentrum rond natuur en milieu in onze stad. Een plek waar veel toeristen passeren zou ideaal zijn. Verder mis ik meer groen in de binnenstad, originele zitbanken en ontmoetingsplekken en uiteraard biologische diversiteit zoals inheemse bloemen, biotopen voor vlinders, vogels en insecten.”
Welke ster zou je graag eens in de Kursaal zien?
“Dat mag iets alternatiever zijn zoals bijvoorbeeld Alpha Blondy (een Ivoriaanse reggaezanger, red.) of Michael Franti (gekend van Spearhead, red.). Muziek met een proteststem dus, met een stem in een debat dat niet altijd simpel is. In Burkina Faso woonde ik al een concert bij van Alpha Bondy en dat was impressionant.”
Wie is jouw grote voorbeeld?
(denkt even na) Moeilijk. Vroeger zou ik iemand als Mandela gezegd hebben, maar zijn figuur is ook al gecontesteerd. Wat dichter bij huis neem ik dan graag mijn vader als voorbeeld. Ik heb een fantastische vader, die mij en mijn zus altijd heeft gesteund bij onze keuzes. Hoe hij in het leven staat, dat is een voorbeeld voor mij.”
Wat is je favoriete café of restaurant?
“Ik ga ga graag langs bij mijn schoonzus die de Passe Vite uitbaat in de Nieuwstraat. Zeker omdat ik er binnen mag met de buggy (lacht). Ook de Copador in de Langestraat, bij Anja, is een favoriet. Tot slot ga ik ook graag langs bij koffiebar Oode. Maar eigenlijkgelijk waar ik een toffe babbel kan doen met de zaakvoerder.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier