De gemeente heeft er sinds kort twee nieuwe ereburgers bij. Willy Decrock werd op de Poteaufeesten verrast met het ereburgerschap. Ook zijn overleden echtgenote Maria Delanghe werd postuum tot ereburger benoemd.
Willy had er enorm naar gehunkerd om weer achter de tapkraan te staan na die lange coronalockdown. Een klaptje doen met zijn klanten is immers zijn lange leven. En sinds zijn Maria in 2017 net voor de Poteaufeesten van dat jaar overleed aan hartfalen is het een stuk stiller in het grenscafeetje. Alleen de stoel waarin Maria haar laatste weken sleet staat nog altijd op dezelfde plek, tegen de muur met de collectie kalenders die Willy verzamelt. Stille herinneringen die Willy koestert en waarover hij graag vertelt.
“Daags na onze trouwdag op 3 januari 1961, namen Maria en ik het boerderijtje over dat vrijkwam op deze locatie, letterlijk aan de grenspaal die België van Frankrijk scheidt”, steekt hij van wal. “Eigenlijk wilden we beginnen boeren, maar er was ook een klein winkeltje en een cafeetje aan verbonden. We hebben effectief enkele jaren geboerd met kippen, geiten, koeien en zwientjes, maar echt rendabel bleek dat niet. Maria heeft zich uit de naad gewerkt vanaf de eerste dag en runde tegelijkertijd de winkel en het cafeetje. Ik ging in dienst als loonwerker. Twintig jaar heb ik bij de schelpenfabriek en nertskwekerij Sobry gewerkt, maar ’s avonds en tijdens weekends sprong ik bij in het café. Tijd om op reis te gaan, hadden we niet. Maria is twee keer in haar leven alleen naar Lourdes geweest. Ik ben nooit verder geraakt dan Brussel, naar de Landbouwbeurs. We vonden het normaal dat we elke dag open waren, zeven op zeven.”
Elke passant staken we een toeristische brochure toe
Volksfeest
De echte reden waarom het lokale bestuur vond dat Willy en Maria het ereburgerschap dik verdienen, is hun inzet om de Poteaukermis nieuw leven in te blazen en er een geweldig volksfeest van te maken waarbij de twee grensgemeentes met elkaar verbroederen. “Ooit hebben onze voorgangers de traditie gestart, maar tijdens een kaartavond vonden wij ineens nieuwe inspiratie”, vertelt Willy.
“Zo is de kermis geëvolueerd tot een echt volksfeest, waarbij we met de koninklijke fanfare Houthemnaere Blyft te Gaere, de reuzen van De Panne en met een hele bende de grens over trokken naar de aspergeboerderij van boer ‘Swartje’. Op zijn erf gaven de burgemeester van Ghyvelde en onze burgemeester elk jaar een speech die de vriendschapsbanden bevestigden. Dan trok de stoet verder naar La Dune aux Pins, een instelling voor volwassenen met een mentale beperking, en even verderop trakteerde mijn collega van ‘Aux Trois Chasseurs’ het hele gezelschap op een pint. Intussen brachten wij, samen met het Feestcomité Adinkerke, alles in gereedheid voor de barbecue met worsten en varkenshammen. Hoe later op de dag, hoe meer er gedronken werd en dan begonnen de mensen spontaan op straat te dansen… En Maria en ik dansten dan met de respectievelijke burgemeesters de openingsdans. Dat zit er nu voor mij niet meer in, want ik ben maar net terug uit het ziekenhuis”, besluit Willy.
Smokkelcafeetje
Willy en Maria waren ook enthousiaste ambassadeurs voor hun gemeente… “Er passeren hier heel wat fietsers en toeristen, zowel Fransen als Vlamingen”, legt Willy uit. “We vonden het onze plicht om het toerisme in eigen streek te promoten. Iedere passant duwden we een toeristische brochure in de handen.”
“En ja, ik vertelde soms wel eens verhalen van vroeger. Ons café had de reputatie van smokkelcafeetje. Indertijd kwamen Fransen hier margarine, tabak en koffie kopen en zij sleten hun kortendrank aan de Vlamingen! Ook de gendarmerie, de Belgische en Franse douane kwamen over de vloer, officieel om te controleren of alles wel in orde was…”
Trofee
Willy is onder de indruk van de eer die hem te beurt valt. “Jammer dat Maria dat niet heeft mogen meemaken”, mijmert hij, terwijl hij stilletjes zijn trofee koestert en de handen vol heeft met de geschenken van de burgemeester van Ghyvelde en het Feestcomité Adinkerke. (MVQ)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
