Emmy Deweerdt is de nieuwe voorzitter van Vooruit Kortemark

foto JDK
foto JDK
Redactie KW

We treffen broer en zus Deweerdt in de Tuinwijk in de tuin van Emmy, kersvers voorzitter van SP.A Kortemark, nu luisterend naar de naam Vooruit. Tim, bezig aan zijn tweede termijn als gemeenteraadslid, geniet zichtbaar van het feit dat Emmy in zijn politieke voetsporen treedt. Of nog beter: hoe ze nu samen in de voetsporen treden van hun overgrootvader Jules, een socialist pur sang .

“Ik kreeg de vraag om bij de voorbije verkiezingen op de lijst CONTENT te staan”, zegt Emmy (35). “Laat ons zeggen dat we daar allemaal het linkse gedachtegoed welgezind zijn, dus trok onze Kortemarkse SP.A-afdeling met CONTENT naar de kiezer. Ik sloot aan bij het bestuur en zie nu, ik zit op de voorzittersstoel van Vooruit Kortemark. Let wel, Wouter Onraedt is en blijft de voorzitter van CONTENT.”

“Het was wel dubbel, want SP.A-voorzitter Frank Rondelez overleed een paar maanden geleden. Het was een veel mooiere overgang geweest, als we hem nog in de bloemetjes hadden kunnen zetten. Toen Frank stierf, heb ik echt getwijfeld. Zomaar iemand zijn plaats innemen, ik had het toch liever anders gehad.”

Op de achtergrond

“Ik mis Frank nog elke dag”, valt Tim (37), leraar van beroep, in. “We woonden dan ook vlak bij elkaar: ik, mijn zus, mijn ouders en Frank, hier in en rond de Kortemarkse Tuinwijk. Frank was een aimabele mens, hij kwam altijd op voor de zwakkeren. Hij was mijn grote politieke voorbeeld. Hij zei altijd tegen mij dat Emmy een goedje zou zijn voor de partij. Dat geeft misschien wel wat druk, maar ze kan het maar proberen.”

“Mijn broer heeft meer politieke ervaring dan ik en zijn politieke ambitie is ook groter”, zegt Emmy. “Zet mij maar op de achtergrond en laat mij Vooruit Kortemark op de kaart zetten. Ik wil ervoor zorgen dat we groeien. We kregen onlangs voor het eerst in lange tijd wat jong bloed binnen in de partij. Dat is goed, want die hebben de goesting om in het bestuur te komen en aan de kar te trekken. Die frisse wind maakt het ook voor mij aantrekkelijker. Dus geef me momenteel maar de bestuursvergaderingen in plaats van de gemeenteraad.”

Gulden middenweg

“Die gemeenteraad”, zucht Tim. “Ik stoor me de laatste maanden enorm aan de gang van zaken daar. Het is soms beschamend hoe het eraan toegaat. Als het te veel escaleert tussen oppositie en coalitie, dan hou ik me liever op de achtergrond. Ik krijg soms het verwijt dat ik dan aansluit bij de meerderheid, maar is de beste manier van politiek voeren niet de gulden middenweg? In elk geval zullen Emmy en ik nooit samen in de gemeenteraad zitten, dat mag niet als broer en zus.”

“Wat de lokale politiek betreft heb ik weinig ervaring, maar mijn leidinggevende functie bij MIROM is een pluspunt”, aldus Emmy. “Ik kom altijd op voor wie het nodig heeft en heb begrip voor eenieders situatie. Het is niet altijd nodig om je nek uit te steken voor wie het luidst roept. Er zit veel te weinig links in de politiek, maar ook in het gewone leven.”

“Hoe hoger in de politiek, hoe minder politici overeenkomen”, weet Tim. “Ruziën om postjes is bij ons gelukkig niet aan de orde, want we hebben maar één zetel ( lacht ). In de gemeenteraad ben ik waarschijnlijk de enige linkse, want als het gaat over mensen en miserie, ben ik meestal de enige die erover begint.”

Meneer pastoor

“Wie Deweerdt zegt, zegt socialist en dat is al lang zo. Mijn overgrootvader liep mee in de manifestaties van de sossen in Gent”, gaat Tim verder. “Meneer pastoor zorgde er toen voor dat hij zijn werk bij een smid in Ardooie kwijtraakte. Als zijn baas hem niet ontsloeg, zou de pastoor in zijn preek de boeren naar een andere smid sturen. Overgrootvader Deweerdt is zo meer dan 100 jaar geleden in Kortemark verzeild. Vandaar dat ik niet zo pasterachtig ben aangelegd ( lacht ). Het is niet goed om te onderdanig te zijn in een machtssysteem. We zijn dan ook allemaal gesyndiceerd in onze familie, want we zijn per slot van rekening allemaal werkmensen en die moeten elkaar steunen. Mijn vader zegt altijd dat het enkel de groten zijn die niet gesyndiceerd zijn. Die is zelfs nog steeds aangesloten terwijl hij met pensioen is. Eens een werkmens, altijd een werkmens, zegt vader altijd.”

“Het rechtvaardigheidsgevoel zit in ons bloed. Opkomen voor de ander en niet bang zijn voor je eigen positie. Je mag nooit vergeten vanwaar je komt. Soms hebben onze inspanningen effect en daar doe je het voor. Sommige mensen worden te vaak vergeten en dat mag niet”, besluit Emmy.

(JD)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier