Jean-Marie Dedecker slaat voor het eerst mea culpa: “Corona maakt me nederig”

© Christophe De Muynck
Paul Cobbaert
Paul Cobbaert journalist

Het coronavirus doet iets met een mens. Vraag dat maar aan Jean-Marie Dedecker, federaal parlementslid en burgemeester van Middelkerke. Voor het eerst in zijn leven sloeg hij mea culpa. Openbaar dan nog, vanop de pupiter van het parlement. “Het virus maakt een mens nederig”, bekent hij. Maar wie nu even geen straffe uitspraken meer verwacht van de man, komt bedrogen uit. Dat bewijst dit interview.

Hallo, meneer Dedecker. Houdt u zich al aan de voorschriften? Of krijgen vrouwen nog steeds een kus van u?

“Mijn eigen vrouw wel, de andere niet meer. (grijnst) Dus ja, ik volg voortaan de voorschriften. Ik weet: ik heb corona lange tijd onderschat. Ik zal u zeggen hoe dat komt. Ik zit twintig jaar in de Wetstraat. Ik heb nooit anders geweten dan dat gezondheidszaken misbruikt worden door de politiek. De dioxinecrisis. De gekkekoeienziekte. De Mexicaanse griep. Ik sta daarom sceptisch tegenover een overheid die ingrijpende maatregelen neemt.”

Wat heeft u tot inzicht doen komen?

“De toestand in Italië. De beelden die ik zag van de ziekenhuizen daar. Dat heeft erin gehakt, hoor. Het coronavirus maakt een mens nederig. Dat is misschien het enige voordeel ervan.”

“Marc Van Ranst heeft vandaag wel gelijk. Ik heb dat fout ingeschat. En wie een fout begaat, moet dat toegeven”

U sloeg een opmerkelijk mea culpa in het parlement. U zei zelfs beschaamd te zijn in uzelf.

(pikt in) “Omdat ik de crisis niet zag aankomen. Viroloog Marc Van Ranst was tien jaar geleden met de Mexicaanse griep ook niet van het televisiescherm te krijgen. Toen heeft hij het land bedrogen. We hebben miljoenen vaccins moeten vernietigen. Vandaag heeft hij wel gelijk. Ik heb dat fout ingeschat. En wie een fout begaat, moet dat toegeven.”

Was dat moeilijk voor u? Ik zie dat weinig politici nadoen.

“Dat was niet makkelijk. (even stil) Mijn ijdelheid is al eens groter dan mijn verstand. Maar het was mijn plicht om dat te doen. Ik behoor nu tot de uitvoerende macht. Ik heb een voorbeeldfunctie.”

Zijn dit zware tijden voor burgemeesters?

“Zéker. Je moet soms moeilijke beslissingen nemen. De tweedeverblijvers bijvoorbeeld: die zijn kwaad omdat ze niet mogen komen. Ik begrijp dat. Ik wil ook geen Gestapo spelen. Wie een gegronde reden heeft, mag hier zijn. Er zijn er bijvoorbeeld van wie de ex-vrouw op het officiële adres woont. Ik kan die mensen toch niet terugsturen? Ik vind dit tegelijk een mooie tijd omdat ik voluit burgervader kan zijn, een rol die ik graag speel. Ik ben er voor mijn mensen. Dat weten ze ook. Ze hebben allemaal mijn gsm-nummer. Wie in de problemen zit, mag mij bellen.”

Jean-Marie Dedecker slaat voor het eerst mea culpa:
© Christophe De Muynck

“Het was niet makkelijk om mijn fout toe te geven. Mijn ijdelheid is al eens groter dan mijn verstand”

Hebt u schrik om zelf het virus op te lopen?

“U wil zeggen dat ik tot de risicogroep behoor? (lacht) Dat klopt ook. Ik ben 67 jaar: dat is de prostaatleeftijd. Maar ik ben niet bang voor mezelf. Ik voel me sterk en gezond. (even stil) Ik ben wel bang voor mijn vrouw. Zij heeft kanker en krijgt chemotherapie. Ik zou niet willen dat zij besmet wordt. Bovendien zie ik veel mensen. Dat houdt risico’s in. Dat maakt me bang.”

Kan u dat niet anders aanpakken?

“Neen, dat kan niet, volgens mij. Ik móet aanwezig zijn op het gemeentehuis: voor mijn diensten en voor mijn mensen. Ik wil hen een hart onder de riem steken.”

“Wie niet ziek wordt van het virus, wordt dat van de politiek”, schreef u in Knack. Waarom is dat zo?

(feller) “Het is toch een schande wat aan het gebeuren is? Ik noem dat een staatsgreep door de Waalse politieke partijen met collaboratie, gebruik dat woord maar, van Open VLD. Zij maken misbruik van deze crisis om een minderheidsregering in het zadel te houden. We maken de dictatuur van de particratie mee: de partijvoorzitters bepalen hoe de crisis bestreden moet worden en het parlement wordt buitenspel gezet. Dat is toch een staatsgreep? Dat zou zelfs tot een revolutie moeten leiden.”

Wat was uw alternatief?

“Een noodregering met N-VA en PS. Die zou tenminste de bevolking vertegenwoordigen.”

Jean-Marie Dedecker slaat voor het eerst mea culpa:
© Christophe De Muynck

Iets anders. De voetbalploegen denken eraan hun werknemers en zelfs hun spelers op de sociale zekerheid te zetten. Wat vindt u daarvan?

“Dat is een schande. Ik durf me haast niet uitspreken, want ik weet dat u hiervan uw titel gaat maken. Maar die voetballers … (denkt na) Dat zijn de miljonairs van deze wereld, hé. Zij betalen al amper bedrijfsvoorheffing en sociale zekerheid. Ze krijgen jaarlijks 140 miljoen euro van de gemeenschap.”

“Mijn broek zakt af van plaatsvervangende schaamte voor voetbalbobo’s als Marc Coucke”

Een club zoals Anderlecht beweert dat ze anders niet kan overleven.

(kwaad) “Dat is schaamteloos. Mijn broek zakt af van plaatsvervangende schaamte voor voetbalbobo’s zoals Marc Coucke. Een Vincent Kompany bijvoorbeeld: die verdient drie miljoen euro per jaar. Als Anderlecht niet kan overleven, dan is dát de reden, en niet corona. De voetbalwereld kent geen enkele moraal: dat is het probleem daar.”

Waarom treedt de politiek niet op?

“Omdat te veel politici te graag in die loges zitten. Ik heb een wetsvoorstel klaar om de fiscale voordelen terug te schroeven. Ik hoop dat dat na de coronacrisis behandeld wordt.”