Jean-Marie Dedecker blikt terug op gevuld jaar 2015

Jean-Marie Dedecker bij het werk van Caroline Coolen uit de tentoonstelling 'A Belgian politician', dat nu zijn huiskamer siert. "Ik werd vereeuwigd door tal van grote namen uit de kunstwereld. Een eer die enkel koningen en keizers te beurt valt." (Foto HH)
Hannes Hosten

Jean-Marie Dedecker zetelt niet meer in het parlement, maar bleef in het voorbije jaar erg aanwezig. Als columnist en oppositieraadslid in Middelkerke, als pasgehuwde echtgenoot en winnaar van de Prijs voor de Vrijheid en ook met dank aan de discussie tussen kunstenaar Luc Tuymans en fotografe Katrijn Van Giel over het gebruik van een foto van het hoofd van Dedecker in een schilderij.

2015 was het jaar waarin Jean-Marie Dedecker in het huwelijksbootje stapte met zijn partner Christine Dehaemers. In februari, op vrijdag de 13de nog wel. “In de praktijk verandert er niet veel, maar het huwelijk is ook een economisch systeem. Je moet voor elkaar zorgen. Als er iets gebeurt met je en je bent niet getrouwd, betaalt je wederhelft 67% belastingen op de eigendommen. Bovendien heeft het statuut van maîtresse een negatieve bijklank. Christine is nu mijn echtgenote en dat vinden we wel leuk.”

“Na al die jaren is het een mooie afronding van het verhaal”, vindt Christine. “De cirkel is rond, vandaar ook de trouwring. Met de vrienden die op ons trouwfeest aanwezig waren, hebben we nog steeds een goed contact.” “Vroeger liet ik vriendschappen verbranden omdat ik altijd bezig was”, knikt Dedecker. “Maar nu gaat er geen week voorbij of we nodigen mensen uit of moeten op bezoek. Oudejaarsavond vieren we zelfs voor de eerste keer in vele jaren hier thuis met vrienden.”

Rechtspraak

In september kreeg Jean-Marie Dedecker opschorting van straf voor schriftvervalsing in de zaak van de privédetective die hij destijds had ingezet om de mogelijke rol van Karel De Gucht te onderzoeken bij de sale-and-lease-backoperatie van het gerechtsgebouw in Veurne. “Ik was liever vrijgesproken”, zegt hij, “maar de rechter kon niet anders. Het is een belachelijke zaak. Het contract werd pas getekend toen de opdracht al uitgevoerd en betaald was, maar ik plaatste er de datum onder van de bestelling. Maar elke dag gebeuren er duizenden zo’n predateringen. Het was een politiek proces, dat zeiden de onderzoekers uit Hasselt zelf”, aldus Dedecker. “Vandaag zou ik opnieuw een detective vragen om deze zaak uit te zoeken.”

“Ik zou alleen een meer bekwame zoeken. Ik heb de constructies ontdekt die achter die sale-and-lease-backoperaties zaten, maar het gerecht wou ze niet onderzoeken. Ik heb veel geleerd over de verwevenheid van gerecht en toppolitiek. De scheiding der machten bestaat niet.

Ik geloof niet meer in de integriteit van de rechtspraak

Nochtans werd Jean-Marie Dedecker dit jaar ook vrijgesproken in het proces dat zijn aartsrivaal Johan Vande Lanotte tegen hem had ingespannen voor laster en eerroof. “Blijkbaar oordeelde daar een rechter met gezond verstand. Het dossier weegt vederlicht. En ik heb bewijzen dat de betaling van de federale politie voor het gebruik van de camerabeelden in de Oostendse haven door de haven werden doorgestort aan het bedrijfje E-port, dat werd opgericht om overheidssubsidies te kunnen ontvangen. Dat is een misdrijf, maar het gerecht heeft mijn documenten daarover twee jaar laten liggen zonder er iets mee te doen.”

“Ik denk eraan nog eens een boek te schrijven. Ik heb nog veel liggen over Electrawinds, over de Oostendse vismijn, over de mosselmaffia… Justitie heeft het vismijndossier laten verjaren, wat ik voorspeld had. Ik heb het nu druk met mijn columns voor Knack, ik durf er geen datum op te plakken. Maar mijn materiaal voor dat boek ligt op het schap. Die zaken geven mij drijfveren. Er is veel eelt op mijn ziel, maar nog geen op mijn verontwaardiging. Ik heb nog altijd goesting om tegen onrecht te vechten.”

Oud worden

Eind juni mocht Jean-Marie Dedecker de Prijs voor de Vrijheid ontvangen van de klassiek-liberale denktank Libera! “Ik kreeg hem voor de verdienste van de grote mond”, zegt hij. “Maar ik weet: als je te veel prijzen krijgt, word je oud. Politiek ben ik nu geen echte bedreiging meer en dat maakt dat ik nu andere vormen van waardering krijg. Of ik nog terugkeer in de nationale politiek? Ik zal mijn levenskwaliteit niet meer laten aantasten. Ik zat de helft van mijn leven in de auto. Dat hoeft voor mij niet meer. Ik geniet ervan ‘s middags een tuksje te doen. Ik stond graag op de preekstoel, maar ik voel totaal geen zwart gat.”

Lees meer in De Zeewacht van 24 december.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier