Zo net voor Kerstmis hangt de gezelligheid in de straten van het rustige Desselgem. Als ik bij Chantal Coussement aanbel, merk ik al snel dat die warmte en gezelligheid zijn doorgedrongen tot in het huis van de afscheidnemende schepen. Met een glaasje wijn, een mooi assortiment hapjes en de glimlach van Chantal starten wij ons gesprek.
Chantal, waar kwam de interesse in politiek vandaan?
“Mijn vader was zelfstandig en had zelf veel interesse in de lokale en nationale politiek. Hij wou zelf aan politiek doen, maar mijn moeder hield dit wat tegen. Dit was dikwijls ook kleur bekennen, wat als zelfstandige soms moeilijk was en ook enig risico met zich meebracht. De tweede persoon die mij onrechtstreeks hiervoor warm heeft gemaakt was Jean-Luc Dehaene. Die man had uitstraling en trok zich nergens iets van aan. Zo is dit bij mij beginnen kriebelen. Uiteindelijk had ik veel succes, maar je hebt niks voor niks. Tegenwoordig zijn mensen mondiger geworden en daar moet je mee kunnen omgaan. Ik liet de mensen uitspreken en maakte zo goed als mogelijk voor iedereen tijd. Voor mij is het menselijke aspect altijd zeer belangrijk geweest.”
Mensen kunnen echt hard zijn
Welk moment zal je altijd bijblijven?
“Het overlijden van mijn vader in 2008. Weet je, mensen kunnen echt hard zijn. Sommigen hebben toen zelfs gezegd dat het snel gedaan zou zijn met mijn politieke carrière nu mijn vader er niet meer was. Hij heeft van mijn loopbaan jammer genoeg niet veel kunnen meemaken. Ikzelf kom uit een gezin van vijf. Mijn ouders hebben enorm hard gewerkt en daar ben ik best wel trots op. Na school draaiden wij mee in het bedrijf. Ondanks het soms harde werk, ben ik mijn ouders hiervoor dankbaar. Na het overlijden van mijn vader ben ik meteen terug aan het werk gegaan. Tijdens de verkiezingen van mijn tweede legislatuur ben ik naar het kerkhof gegaan en heb ik gezegd: ‘Pa, ik hoop dat ik je nu trots zal kunnen maken!’ Op dat moment wilde ik niet toegeven hoezeer zijn overlijden mij raakte, waardoor ik niet genoeg heb kunnen rouwen.”
Hoe heb je die tweede campagne toen ervaren?
“Ik heb uiteindelijk alles gegeven en ben ervoor gegaan. Het was aan het volk om te beslissen of ik het verdiende om al dan niet aan te blijven. Als enige vrouw in het schepencollege moest ik tegen mannen opkomen, dat was niet altijd evident. Ik had het gevoel dat ik mezelf meer moest bewijzen dan mijn mannelijke collega’s. Als je als vrouw de politieke wereld binnenstapt is dit nog altijd anders dan als man. Wanneer je na een drukke dag thuiskomt, moet je nog het huishouden doen. Ik kan mij voorstellen dat er bij menig man reeds eten klaar staat bij thuiskomst.”
Wat waren voor jou de hoogtepunten in je politieke carrière?
“Ik deed mee aan de Senaatsverkiezingen en kreeg toen zeer veel steun. We hebben toen bussen ingelegd en iedereen ging mee. Als we bijvoorbeeld naar de Ronde Van Vlaanderen gingen, had ik een enorme achterban mee. Als jonge politica steunden die mensen mij onvoorwaardelijk. Ik deed ook veel voor hen terug: eens een etentje of hen uitnodigen bij mij thuis. Als resultaat behaalde ik een mooie 27.236 stemmen voor mijn elfde plaats op de lijst. Ik was de best scorende jongere van de toenmalige CVP. Jammer was wel dat ik tijdens de Vlaamse verkiezingen geen verkiesbare plaats heb gekregen.” (BC)
Vaarwel politiek, eindelijk tijd voor familie
De afscheidnemende schepen hoopt nu meer tijd te vinden in het familiale gebeuren nu ze haar politieke carrière vaarwel zegt. Daarnaast kan ze zich meer gaan verdiepen in haar hobby, namelijk koken. “De reden waarom ik de politiek vaarwel zeg, is omdat ik heb beslist om terug halftijds bij mijn broers te gaan werken. Daarnaast werk ik ook halftijds op het advocatenkantoor van mijn man Bart. Vanaf januari zal het raar zijn om niet meer naar het stadhuis te rijden. Voortaan probeer ik mij ook nog meer toe te leggen op het huishouden. Ik ga een kookboek kopen en heel wat dingen uitproberen. Ook voor mijn zoon wil en zal ik er meer zijn. Guillaume voetbalt, ik wil nu vaker zijn wedstrijden bijwonen.”
“In het verleden heeft Guillaume mijn aanwezigheid tijdens zijn matchen zeker wel gemist. Hij zei dan soms: ‘Mama, je was er weer niet!’. Ik dacht toen vaak bij mezelf: ‘Ben ik een slechte moeder?’ Het is belangrijk voor hem om zijn mama daar te zien. Daarnaast is mijn man altijd mijn steun en toeverlaat geweest en ik wil er nu ook eens deftig voor hen kunnen zijn. In het algemeen vooral samen dingen doen, dat is wat belangrijk is. Neem nu als voorbeeld mijn eigen moeder: ze is 74 en verdient het dat ik nu tijd voor haar neem. Tijdens mijn politieke carrière heb ik mijn mama soms te weinig belicht, vaak was ik over mijn vader bezig. Mijn ma heeft nooit de spotlights willen betreden, ze hield zich altijd een beetje op de achtergrond, maar was er wel. Mijn ouders hebben samen veel gerealiseerd, mijn vader heeft bijvoorbeeld de allergrootste vinkenkooi ter wereld gemaakt. Hij maakte ook de decors voor Spel Zonder Grenzen, het bekende spelprogramma jarenlang op tv werd uitgezonden. Ook heel wat decors voor Het Nieuws werden door mijn vader gemaakt én die van Morgen Maandag. Als fiere dochter mag ik toch wel zeggen dat mijn ouders allebei een stukje tv-geschiedenis hebben geschreven!” (BC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier