De eerlijke, authentieke en met momenten anarchistische manier waarop Bart Caron (63) uit Marke aan politiek doet zullen ze in het Vlaams parlement niet snel vergeten. Maar wat hij vijf jaar geleden al aankondigde, gebeurt nu ook: hij stopt ermee. “Als je minister wil worden, dan moet je bij CD&V of N-VA zijn. Maar die ambitie heb ik nooit gehad. In het parlement bereik je vanuit de oppositie veel meer”, kijkt hij terug.
Als volksvertegenwoordiger zetelde Bart Caron bijna 20 jaar in het Vlaams Parlement. Eerst voor Spirit, later voor Groen. Tot 2014 zetelde hij ook in de Kortrijkse gemeenteraad. In die tijd gaf hij mee vorm aan het Vlaamse culturele landschap. Niet alleen als politicus, maar ook als muzikant. Zo staan hij en zijn contrabas nog geregeld op de planken naast Willem Vermandere. Zondag is zijn laatste werkdag. Al zit rustig uitbollen er niet in. Tussen de laatste campagneloodjes en een speech over het mestbeleid – “dat treks echt op niets hé” – door, maakt hij tijd voor een babbel over het einde van een tijdperk.
Horen we na zondag nooit meer iets van Bart Caron?
“Ik ga wel nog wat opiniestukken schrijven, maar dan als gewone burger. Na 20 jaar heb ik het gevoel dat ik die politieke periode kan afronden. Er zijn anderen om het over te nemen. Bovendien hebben we hier in Kortrijk meer getalenteerde mensen dan er in het Vlaams Parlement zitten. Ik voer met plezier nog campagne voor hen. De partij heeft mij veel gegeven, dan geef je graag terug. Je moet trouwens niet in de politiek blijven tot je erbij neervalt. Zoals Herman De Croo bijvoorbeeld. (lacht) Het is goed geweest. En niemand is onmisbaar hoor, het kerkhof ligt vol met onmisbaren.”
Is het geen ongelofelijk slecht moment om uit een partij als Groen te stappen? De peilingen geven aan dat jullie er als partij fors op vooruitgaan.
“Luister, je moet geen verkozen parlementslid zijn om een verschil te maken. Ik heb veel kunnen doen, zelfs al zat ik in de oppositie. Dat komt omdat cultuur in het politieke landschap een vrij marginaal thema is. Politici die daarmee bezig zijn, sluiten vaak sneller de rangen. Ik lag aan de basis van alle belangrijke decreten rond cultuur van de laatste jaren. Zelfs de laatste wijzigingen heb ik mee onderhandeld. Dat volstaat. En als de ze echt om hulp verlegen zitten, mogen ze altijd bellen. (lacht)”
U gaf 20 jaar van uw leven aan de Vlaamse cultuursector. Is dat culturele landschap er dan ook op vooruit gegaan?
“Dat denk ik wel, het budget is op 20 jaar tijd verdubbeld. Als je kijkt naar Kortrijk dan zijn er veel erkende en door Vlaanderen gesubsidieerde organisaties bij gekomen. Denk maar aan Theater Antigone en de Budascoop. En die organisaties worden ook steeds beter.”
Witte raven die kritische vragen durven stellen vanuit de meerderheid zijn zeldzaam. Dat lijkt me frustrerend
Waarom precies cultuur?
“Cultuur mag niet enkel iets zijn voor een elite, ook al is het soms wel moeilijk. Cultuur is wat ons onderscheidt van dieren. En wat je daar beleeft en meemaakt, intellectueel en emotioneel is iets dat je op een andere manier niet kan meemaken. Dat overstijgen van je basisbehoeften geeft zoveel kleur aan mensen. En net daarom is het zo belangrijk.”
U hielp met Spirit een decennium besturen om daarna voor een gelijkaardige periode in de oppositie te stappen. Een bittere pil?
“In de Kortrijkse gemeenteraad zat ik altijd in de oppositie en dat is balen. Het gebrek aan respect van de meerderheid is bedroevend. In het parlement is dat minder het geval omdat er meer media mee luisteren. Je moet je contentement in de politiek uit het debat en je eigen inzet halen. En als die dingen leiden tot realisaties, is het des te fijner. Op vlak van cultuur heb ik bijvoorbeeld veel kunnen doen, maar op vlak van landbouw heb ik rien de rien voor elkaar gekregen. Waarom niet? Omdat de afstand tussen Joke Schauvliege (CD&V) en ikzelf niet te overbruggen is. Daar kan je alleen de bel luiden en aandacht vragen voor je inhoud. En dat geeft ook voldoening.”
“Als parlementslid is het trouwens veel aangenamer om in de oppositie te zitten. Van de 124 parlementsleden werkt de helft treffelijk. De andere helft moet enkel ja knikken en op het groene knopje drukken. De witte raven die toch durven een kritische vraag stellen vanuit de meerderheid, zijn zeldzaam. Dat moet heel frustrerend zijn. De partijen beheersen het politieke spel en hebben erg veel macht, terwijl het toch de parlementsleden zijn die verkozen worden. In die zin is de democratie stevig uitgehold.”
Heeft u vijanden gemaakt?
“Zou ik? Ik ben graag gezien in het parlement, ondanks mijn kritische inborst. En je mag dat checken. (lacht) Als je kritisch bent maar je hebt goede argumenten, dan kan je daar respect mee afdwingen. Dat betekent dat je vlammende ruzies hebt tijdens een zitting en dat je achteraf samen een pint gaat drinken. Niet om vrede te sluiten, wel omdat je respect hebt voor elkaar. Ik ben trouwens ook geen socialistenvreter zoals sommigen denken. Ik respecteer iedereen die zich inzet voor de goede zaak. Over wat die goede zaak is, kan je natuurlijk van mening verschillen. (lacht)“
Je zet je in het parlement in tot de allerlaatste dag, waar haal je die motivatie vandaan?
“Er zijn een aantal principes die ik in mijn leven en in de politiek koester. Engagement ten eerste. Politiek is geen job zoals een andere. Je geeft vorm aan de samenleving en daar ga je niet lichtzinnig mee om. Ten tweede heb ik mijn passie voor cultuur en voor goed bestuur. En tot slot probeer ik altijd authentiek en eerlijk te zijn. Ik ben altijd mezelf geweest, geen opgeblazen kikker. Je kan toch niet blijven doen alsof. Als ik hoor wat er allemaal beloofd wordt in de huidige campagne, zakt mijn broek af. Je kan aan politiek doen op twee manieren. Ofwel ben je een populaire Pol die heel veel mensen bereikt en die aan algemene politiek doet. Ofwel ben je een dossiervreters en bijt je je vast in een thema. Ik ben van de tweede soort.”
En nu? U lijkt niet het type om rustig oud te worden in de zetel.
“Absoluut niet, ik heb nog heel wat plannen.”
Griet, de vrouw van Bart onderbreekt het gesprek: ‘En nu ga jij een beetje voor uw vrouw en kinderen beginnen zorgen. Mijn geduld is ook niet eeuwig” (lacht)
Bart Caron: “Dat dus.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier