De politiek zit erop voor Eddy De Ketelaere. Zeker niet van moeten, maar van willen. Sinds begin 1995 is hij voor CD&V ononderbroken gemeenteraadslid geweest en sinds halfweg 2007 was hij schepen, het moment waarop Hilde Crevits Vlaams minister werd. Voorheen had hij Lieselotte Denolf al een tijdje als schepen vervangen tijdens haar zwangerschapsverlof. Zijn partij had hem in oktober graag weer op de lijst gehad, hij zegde eerst toe, maar verkoos uiteindelijk toch om niet meer verkiesbaar te zijn. “Ik ben 61 jaar en het is welletjes geweest.”
“Het is met gemengde gevoelens dat ik het nieuwe jaar inzet”, geeft Eddy een paar dagen vóór de feestelijke overgang van oud naar nieuw toe. “Ik heb mijn beslissing weloverwogen genomen, maar ik zal de politiek missen. Vooral mijn collega’s uit het schepencollege en de gemeenteraad, het stadspersoneel en de vele Torhoutenaren waarmee ik een goede band had. Ik heb altijd geprobeerd om dicht bij de mensen te staan. En nu die contacten plots minder worden, zal ik voelen wat de politiek voor me betekend heeft.”
Privé: Eddy (61) woont met zijn vrouw Bibiane Naeyaert (61) in de Denderstraat op Torhout-Oost. Ze hebben een dochter Heidi (40), een zoon Yannick (32) en twee kleinzoontjes, Bent (4) en Luíz (8 maanden).
Beroepsloopbaan: Eddy heeft eerst 16 jaar als bediende bij de post gewerkt en is sinds 1995 zelfstandig verzekeringsmakelaar.
Vrije tijd: sporten staat hoog op het verlanglijstje. Tot zijn 39ste heeft Eddy gevoetbald. Nu fietst hij graag, maar door de drukte als schepen vond hij daar te weinig de tijd voor.
Waarom hij er dan toch een punt achter gezet heeft? “De laatste tijd begon al het vergaderen almaar zwaarder te wegen. Ik voelde dat het genoeg was geweest, anders zou de ergernis over de moderne manier van beleid voeren te groot worden. Zelfs als je een simpel rioolputje moet laten schoonmaken, is er een hele administratieve weg nodig om daartoe te komen (zucht). Vroeger volstond een simpel telefoontje en klaar. Al die procedures hangen je op den duur de keel uit. Dat is écht de grootste reden waarom ik heb afgehaakt. Oké, er zijn vergaderingen nodig en het is ook weer niet dramatisch dat bijna alles tegenwoordig met de computer moet gebeuren, maar ik vind het geen verbetering ten opzichte van mijn beginjaren als schepen.”
“Wat ook heeft meegespeeld, is mijn gezin. Mijn vrouw Bibiane, die jaren administratieve taken heeft verricht voor het Torhoutse OCMW, is sinds een jaar met pensioen en we hebben twee kleinzoontjes. Het jongste, Luíz, is nu acht maanden en werd te vroeg geboren. Het jongetje woog heel weinig en heeft daardoor met zijn gezondheid gesukkeld. En zoiets houdt je als opa bezig, hé. Nu maakt de kleine Luíz het gelukkig prima, net als de vierjarige Bent trouwens, mijn oudste kleinzoontje. Ik ben een familieman. De keren dat ik als schepen een huwelijk mocht voltrekken, heb ik het geregeld gezegd: het mooiste woord in onze taal is zonder enige twijfel nestwarmte. Ik kom zelf uit een warm nest en Bibiane en ik proberen er elke dag te zijn voor onze kinderen en kleinkinderen. Straks zullen mijn vrouw en ik sowieso meer tijd en ruimte hebben om bijvoorbeeld eens samen een langere fietstocht te maken. Al blijf ik mijn kantoor als verzekeringsmakelaar runnen.”
Belangrijke projecten
“Het lijkt misschien raar, maar ik ben van plan om de gemeenteraadszittingen geregeld vanuit het publiek te komen volgen. Er staan belangrijke projecten voor de deur en ik hoop dat meerderheid en oppositie daarvoor goed zullen samenwerken. Ik heb het vooral over de stadskernvernieuwing en aansluitend de renovatie van de stationsomgeving. Waar ik met tevredenheid op terugblik, is dat ik de fietsaccommodatie in onze stad heb kunnen verbeteren. Met binnenkort een fietssnelweg!”
“Ik heb me zo ver mogelijk weg gehouden van geroddel. En dus ook van Facebook (lacht). Ik kan de politiek met een anekdote samenvatten. In amper één kwartier tijd kreeg ik twee telefoontjes. Het eerste met kritiek op een beslissing, het twee met lof ervoor.”
“Als voetballer leerde ik met kritiek omgaan”
Eddy heeft tot zijn 39ste gevoetbald: twaalf jaar in de eerste ploeg van VK Torhout en daarna vijf jaar bij Handzame, twee jaar bij Tielt en nog kort bij Snaaskerke en Aster Aartrijke, waar hij ook trainer was. “Ik heb heel graag die sport beoefend en er veel van opgestoken. Als voetballer leerde ik met kritiek omgaan. De beste stuurlui staan aan wal en dus krijg je als speler vroeg of laat verwensingen van langs de zijlijn en vanuit de tribune over je heen. Zeker als je ploeg een slecht seizoen aan het spelen is, kom je daar niet onderuit. Maar het maakt je vel dikker.”
“Ik heb daar als politicus mijn voordeel uit gehaald. Als je niet tegen kritiek kunt, moet je zeker nooit de politiek instappen. Want je kunt maar zelden beslissingen nemen waar iedereen tevreden over is. Altijd is er wel iemand die vindt dat je het beter anders had aangepakt. Ik heb ook wel eens wakker geleden van kritiek op ons beleid, maar al bij al heel zelden. Ik kon alles doorgaans goed van me afzetten. Ik ben ervan overtuigd dat ik dat te danken heb aan mijn loopbaan als voetballer. En ook aan mijn gezin uiteraard, want als het even tegenzat, kon ik altijd bij mijn vrouw en de kinderen terecht.”
“Werkzaamheden op ‘t Rozeveld waren nachtmerrie”
De meest hachelijke periode uit zijn bijna twaalf jaar als schepen van Openbare Werken? Eddy De Ketelaere hoeft niet lang na te denken. “De wegwerkzaamheden op de wijk ‘t Rozeveld met de heraanleg van grote delen van de Rozeveld- en de Keibergstraat waren een nachtmerrie.”
“In het najaar van 2010 en het voorjaar van 2011, toen het project op kruissnelheid had moeten komen, zat werkelijk alles tegen. Het regende eerst enorm hard, het vroor toen dat het kraakte en in januari kregen we nog sneeuw ook. De gevolgen lieten zich raden: de bewoners zagen niet de minste vooruitgang. En tegelijkertijd werd hun buurt herschapen in een modderpoel met gigantisch veel water. Ik ben toen geregeld ter plaatse gaan kijken, uiteraard met mijn laarzen aan, ook in de overgang van 2010 naar 2011. Ik kan me het beeld nog voor de geest halen van mensen die zich met kerstpakjes in de hand een weg baanden door de modder en de nattigheid richting hun huis of de woning van familie of vrienden, waar ze voor een maaltijd uitgenodigd waren. Iemand kwam uit zijn voordeur, zag me staan en riep: Ketelaertje, volgende keer gaan we niet voor jou stemmen, hoor. En die volgende keer was politiek gezien al relatief dichtbij: oktober 2012. De renovatie duurde uiteindelijk twee jaar en pas in september 2012 konden we de opening organiseren. Alle bewoners waren uitgenodigd voor een braadworst en een drankje. Er gingen opvallend veel mensen op onze invitatie in en ik wist niet goed wat ik ervan moest denken. Het regende trouwens lichtjes, alsof er nog niet genoeg water gevallen was tijdens die twee jaar werkzaamheden. Ik kon natuurlijk weinig verhelpen aan de penibele situatie op ‘t Rozeveld, maar ik hield op de dag van de gemeenteraadsverkiezingen, amper enkele weken later, toch mijn hart vast. Mijn vrees om erop afgerekend te worden, bleek gelukkig totaal onterecht te zijn. Ik behaalde 1.311 stemmen, 133 meer dan zes jaar eerder. En mijn absolute recordaantal!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier