Zolang ze in Oekraïne maar geen raket verkeerd afvuren

Gisteren heb ik vanuit Charleroi met mijn dochter Steffi naar Boedapest gevlogen. Mijn vrouw is kapster, zit met enkele communies en had geen tijd om mee te gaan. Dus zei Steffi: ‘ik ga wel mee’. Ik heb meteen geboekt. Naar de Waalse Pijl in Luik ben ik enkele weken geleden niet gegaan. Dat was te dichtbij. Maar naar de Girostart in Hongarije ga ik wel. Ik ben geen fan van Viktor Orban, de premier van dit land, maar nood breekt wet. Ik wil nieuwe horizonten verkennen.

Ik ben benieuwd naar de publieke belangstelling, want ik weet niet hoe de koers in Hongarije leeft. Ik zag dat de start op een heel groot plein is. Er zal daar veel plaats zijn en veel Hongaren zullen er wel niet naar een Belgisch team gaan kijken. De kans is groot dat we Mauri van dicht zullen zien. Maar eerlijk? Ik ga niet naar Hongarije om Mauri te zien. Ik zie hem al hele dagen. Het is gewoon leuk dat ik dit met mijn dochter kan meemaken. De ploegvoorstelling. Het vipdorp. Dat zijn dingen die Steffi nog nooit heeft meegemaakt. En het is extra leuk als je broer ook nog eens meerijdt.

Ik ben niet naar Hongarije gevlogen om Mauri te zien. Ik zie hem thuis al hele dagen

Zaterdag is er de tijdrit van Boeda naar Pest of van Pest naar Boeda – ik moet nog eens kijken hoe het in elkaar zit. Ons hotel ligt op 500 meter van het parcours. We zullen een fiets huren om snel van de ene plek naar de andere te switchen. Voor zondag, de laatste rit in Hongarije, weet ik nog niet hoe we het zullen aanpakken. De finish ligt aan het Balatonmeer. Misschien is het de moeite om dat ook eens te zien, maar anders maken we er wel een citytrip in Boedapest van. Voor mij is dit een sprong in het onbekende. Ik wist zelfs niet dat Hongarije aan Oekraïne grenst. Ik schrok toen ik dat zag. Dan begint het al te stinken, hé. Ze mogen in Oekraïne geen raket verkeerd afvuren. Ja, het is iets dat door mijn achterhoofd spookt.

Met Mauri gaat het goed. De vorm is stijgende. Een klassement streeft hij niet na. Daarvoor had hij een andere voorbereiding nodig. Mauri heeft één groot voordeel: met alle zieken en geblesseerden is er niemand in de ploeg die een klassement nastreeft. Hij zal zijn eigen ding kunnen doen. Toen hij dinsdag naar Hongarije vertrok, had hij niets van stress. Eerlijk? Ik heb hem nog nooit met stress zien vertrekken. De jeugd zeker? Hij gaf me wel een to do-lijstje voor in de serre. Begin deze week heeft hij nog tomaten geplant en witloof en schorseneren gezaaid. Inderdaad, jullie lezen dit goed: de zoon steekt de vader in het werk. Terwijl vader hier de boel mag rechthouden, gaat de zoon naar Italië voor ‘la dolce vita’. Goed eten, goed drinken en wat sightseeing. Want dat is wel zo. Dat heb ik onthouden van mijn enige Giro die ik ooit reed: op vlak van eten ga je in Italië niet snel in de aap gelogeerd zijn.