Wuk?

‘Ej ol een karnasière? Pak moa ne groten! Da je bulleting derin kan.’ Het was nog net geen 1 september en pepe Leon sprak twee van zijn achterkleinkinderen toe. Of ze al een boekentas hadden? En dat ze er een moesten kiezen die genoeg plaats heeft voor hun ongetwijfeld uitstekend rapport. In het West-Vlaams dus. De moedertaal van veel pepe’s en meme’s. Maar mijn kinderen wisten niet wat ze hoorden. Letterlijk. Ze draaiden hun hoofden naar hun vader en zeiden zonder iets te zeggen: ‘WTF?’. Of zoals pepe het zou zeggen: ‘Wuk?’.

West-Vlaanderen is de bakermat van het dialect. Nergens wordt het dialect meer gesproken dan bij ons, maar ook hier gaat de kennis achteruit. Generatie na generatie verliezen we de mooiste woorden. Het zal nog niet voor morgen zijn, maar de kans bestaat dat ons dialect ooit ook zal verdwijnen. En dat zou jammer zijn, toch?

Generatie na generatie verliezen we de mooiste woorden

Ook ik vind West-Vlaams de puppe, maar gebruik het niet echt in de opvoeding van mijn twee kleine West-Vlamingen thuis. Eens een verdwaald woord en de hits van ’t Hof van Commerce in den otto. Veel meer zal het niet zijn. (Ze zingen wel gretig mee met Buyse en Kowlier, maar ik denk/hoop dat ze lang niet alles begrijpen.)

Maar eigenlijk is het wel belangrijk dat ons dialect blijft leven en dat ook nieuwe generaties het leren kennen en gebruiken als ze het willen. Het verbindt ons en maakt het leven hier wat warmer. Daarom laten we graag eens een ballonnetje op: waarom organiseren we in onze basisscholen geen initiatiecursus West-Vlaams? De leukste woorden, de belangrijkste uitdrukkingen, de vervoeging van ja (jaak, jaaj, jaaas, enzovoort)… Volgens de wetenschap is het kennen van een dialect voor de hersenen even waardevol als het beheersen van een vreemde taal. Waarop wachten we dus?

Ik zie het zo voor me. De kinderen die thuis komen met hun bulleting in de karnasière en droogweg meedelen: ‘t is ol gin oar snien, da westvlams. Dan zou vader preus zijn. Gelijk 40.

Reageren? bart.casteleyn@kw.be