Onze Man in Rio blikt terug op de WK-beleving op het strand van Copacabana
3-1. Een eclatante overwinning. Hazard, Kompany en Mertens voor de Belgen en een wereldgoal van Messi als Argentijnse eerredder. Ik zag het al helemaal voor me, hoe ik door het dolle heen geheel aangekleed een sprintje zou trekken op het strand van Copacabana en Wilmotsend de oceaan in zou lopen.
Het heeft niet mogen zijn.
In plaats daarvan was het een absoluut bevreemdende ervaring, het Fifa Fanfest. Het was werkelijk zoeken naar wat landgenoten. Uiteindelijk vond ik er toch. Ik schat een dertigtal, opvallend multicultureel en voor het grootste deel tweetalig en Brussels.
Klein rood eilandje
Daar stonden we dan, als een onooglijk klein rood eilandje dat net niet overspoeld werd door een zee van wit en babyblauw: voor ons, naast ons, achter ons: duizenden Argentijnen, die al na tien minuten aan het feest konden. En eerlijk gezegd, daar hebben ze niet eens op gewacht. Al van bij de file aan de ingang brachten ze een uitgebreid repertoire liederen ten gehore. Voor wat ik ervan begreep waren ze trots Argentijn te zijn.
Daar stonden we dan. Wij, Belgen, hadden niet een lied om te zingen. We deden dan maar waar we goed in zijn: met een creatief compromis half zingend, half roepend in het Portugees: ‘Olé ola, Belgica!’ Daar hadden die Argentijnen niet van terug.
Vervolgens scandeerden een paar landgenoten in het Frans: ‘Messi, ga jezelf zuigen’, even later gevolgd door -op de tonen van de Yellow Submarine- ‘Higuaín est homosexuel, homosexuel’. Het niveau was niet altijd om trots op te zijn. Ver van huis vergeet een mens soms zijn manieren.
Spotlied over Maradonna
Weinig Belgen, dus, maar we kregen de steun van enthousiaste Brazilianen, die ook voor pakweg de Faeröer of Liechtenstein zouden gesupporterd hebben, als die tegen hun (voetbal)aartsvijand waren uitgekomen. Zij lieten op tijd en stond een spotlied over Maradonna over het strand weerklinken.
Maar bon, als je het luidst applaudisseert voor de reddingen van je keeper, dan weet je het wel.
Ik heb niet moeten Wilmotsen, al deed die verkoelende duik -na twee uur in 30 graden en een blakende zon- meer dan deugd.
Dat de Belgen uit het tornooi geknikkerd werden, is werkelijk jammer. Ik had op brons gegokt. Toch is het voor een ding goed: mijn weddenschap met een vriend voor de affiche van de finale. Voor een bak bier. Hij ging voor Frankrijk of Colombia, ik -iets traditioneler- voor Argentinië en Nederland. Ik heb er toch al zeker een juist. Goed voor een halve bak, mij dunkt.
Enfin, nu doe ik weer wat ik de afgelopen tien jaar heb gedaan, bij gebrek aan een eigen ploeg: supporteren voor onze noorderburen. Zouden ze dit keer toch voor elkaar krijgen, wat ze eerder drie keer met op papier stukken sterkere ploegen niet konden?
Ohja, en ook voor Brazilië, natuurlijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier