Voor sommigen is zelfs ‘no to racism’ nog te moeilijk Engels

© BELGA
Frederik Jaques
Frederik Jaques Webredacteur

Club Brugge speelde met deze nobele slogan op de truitjes, maar sommigen sloegen het advies wel héél erg in de wind.

Van Turkse clubs zoals Besiktas en Galatasaray is het geweten dat ze over een vurige achterban beschikken. Tel daarbij de ruime Turkse gemeenschap in ons land en de toenemende agressie en onverdraagzaamheid in en rond de Europese voetbalstadions, zeker tijdens Europese wedstrijden, en je begrijpt dat ze bij Club Brugge de brandjes wilden blussen nog voor ze werden opgepookt. De slogan ‘No to racism’ van gisteravond was dan ook een erg nobel initiatief.

Of beter gezegd: een erg nobele poging, want in de tribune viel van die verdraagzaamheid niet altijd even veel te merken. Toegegeven, hoe wereldvreemder de opvatting, hoe luider dat klein beetje brein blijkbaar denkt die te moeten verkondigen, en het gros van de supporters gaf die enkelingen geen ruggensteun toen ze ronduit racistische praat uitkraamden, maar rolde hooguit even met de ogen. Die onzin bazelen in een vak vol Vlamingen is één iets, dat doen omdat je merkt dat er wel opvallend veel Turkse mannen een zitje in jouw vak hebben bemachtigd, is alweer een brug verder. Het is het vuur aan de lont steken, al hadden de Turkse collega’s dat bommetje uiteraard zélf wel tot bij de stokebrand gebracht.

Voor sommigen is zelfs 'no to racism' nog te moeilijk Engels

Kort na de oversteek van de supporter gingen de sprinklers aan, aan de andere kant van het veld. Sommige supporters hadden toen eigenlijk al wat afkoeling kunnen gebruiken.
© BELGA

Dat de situatie tijdens de match niet meer en niet erger ontaardde, mag éigenlijk een wonder heten. Het zal wellicht niet enkel te danken zijn aan de lichtvoetige Bee Gees die tijdens de rust door de boxen schalden – alle testosteron vloeit spontaan uit de doorsnee supporter weg op zo’n moment – maar ook aan de kalmte die de vele Turken bewaarden. ‘Er zijn’ en al eens tot aan de reling wandelen in plaats van braafjes ineengedoken op het stoeltje te blijven zitten was al genoeg om de enkele blaffende Brugse honden te doen grommen en klauwen – ook al weten we van blaffende honden dat ze niet bijten, of het is in een hamburger na 45 minuten. De Turken gingen niet op die provocaties in – of wij hebben het in elk geval toch nergens zien gebeuren. Wat we wél zagen, waren verschillende Turken die ons op weg naar het stadion, met hun Besiktas-sjaal om de nek, vriendelijk de weg vroegen naar het centrum. ‘Where you can eat Turkish food’, voegde er ene aan toe. Ik was blij dat ik geen vooringenomen boerenpummel was die hen toesnauwde dat ze hier konden eten wat de pot schaft en de rest van die litanie kent u zelf ook wel.

Voor sommigen is zelfs 'no to racism' nog te moeilijk Engels

Een supporter van Besiktas klom vanuit de West-tribune over de omheining en spurtte richting vak van de bezoekende supporters. Opvallend: de wedstrijd bleef al die tijd gewoon doorgaan. Voor sommige supporters was het al voldoende om de racistische clichés van stal te halen.
© BELGA

Dat het zoontje uit voorzorg thuis was gelaten: ik was er hoe dan ook opgelucht om. Want dit was niét het goeie voorbeeld. In mijn buurt stond trouwens een ander jongetje. Zijn vader riep hem tot de orde toen hij op het stoeltje ging staan om een spannende actie te kunnen zien. Goed zo, die strenge hand, al had een berisping gerust ook gemogen toen diezelfde jongen agressief de middelvinger toonde aan de bezoekende coach, nadat die nipt een vliegend bekertje bier had ontweken. ‘No to racism’, het begint al bij veel kleinere dingen. En het had die 95 procent goedbedoelende Bruggesupporters heel wat plaatsvervangende schaamte bespaard.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier