“Voor nagenoeg elke atleet ligt de weg naar de top geplaveid met vele tegenslagen”

Michael Bultheel bereidt zich voor op de Olympische Spelen in Rio en houdt voor KW.be een blog bij.

Op het moment van schrijven bevind ik me in Turku, de oudste stad in Finland en, net zoals alle Scandinavische steden die ik al heb mogen bezoeken, bijzonder charmant. De wedstrijd hier in Turku vormt het sluitstuk van een korte trainingsstage ter voorbereiding van het Europees Kampioenschap dat vanaf volgende week plaatsvindt in Amsterdam. Het doel vandaag wordt dan ook om de technische details waar ik hard aan gewerkt heb de laatste weken om te zetten in wedstrijd, meer dan dat ik echt op zoek ga naar een snelle tijd. Laat me dat maar bewaren voor het EK in Amsterdam. Want hoewel Amsterdam absoluut niet het hoofddoel is deze zomer, zou ik liegen mocht ik zeggen dat het kampioenschap me volledig onverschillig laat. De Nederlandse atletiek floreert momenteel dankzij de successen van spurtfenomeen Dafne Schippers en ik verwacht dan ook een vol Olympisch stadion en veel sfeer.

Hoewel het EK niet het hoofddoel is deze zomer, zou ik liegen mocht ik zeggen dat het me volledig onverschillig laat

Ook onder de atleten zal het er wat gemoedelijker aan toe gaan, want de zenuwen zullen toch net wat minder gespannen staan. Kortweg: genieten, maar graag een goede prestatie. Altijd goed voor het vertrouwen. Vertrouwen heb voor een stuk ook al kunnen tanken in mijn laatste wedstrijden, waar ik ondanks nog verschillende slordigheden reeds tot chrono’s onder de 50 seconden uitkwam. Mooi, maar ik blijf toch nog wat op mijn honger zitten. Een honger die ik ook niet heb kunnen stillen op het Belgisch Kampioenschap afgelopen weekend in Brussel want de trainingsstage werd als prioritair beschouwd. Maar zoals geweten, honger houdt een mens scherp en dit willen we nu natuurlijk net betrachten.

Voor nagenoeg elke atleet ligt de weg naar de top geplaveid met vele tegenslagen

Het werd trouwens een emotioneel weekend voor mijn trainingsgroep, want zo’n halfuur na de ontgoochelende prestatie van Jonathan en Dylan Borlée liep oudere zus Olivia na 5 jaar blessureleed de pannen van het dak en plaatste zich 8 jaar na haar zilveren (wellicht gouden) medaille uit Peking voor haar tweede Olympische Spelen.

Dit is topsport ten voeten uit natuurlijk: niets wat zo’n extreme emoties teweegbrengt. Voor nagenoeg elke atleet ligt de weg naar de top geplaveid met vele tegenslagen. Maar de successen overschaduwen dit gelukkig altijd. Ik ben er zeker van dat Olivia nu op de vraag of deze selectie de 5 jaar pijn, teleurstellingen, operatie en verschillende revalidaties waard was volmondig ‘Oui’ zal antwoorden.

Er zullen dus 4 Borlées deelnemen aan de Olympische Spelen, maar ook meer West-Vlamingen dan ooit. Dus heel wat om naar uit te kijken! Al deze West-Vlamingen worden trouwens op deze site binnenkort op ludieke wijze voorgesteld door volleyballer Stijn Dejonckheere, in zijn Spelen van Stijn. Zo wordt dan toch alvast de honger van de sportminnende West-Vlaming wat gestild, maar ik blijf alleszins honger lijden tot in Rio!