Er komen extra middelen voor het ziekenhuispersoneel. Dat is federaal beslist. Maar onze woonzorgcentra wachten nog op centen uit de Vlaamse portemonnee. Wij vinden dat Vlaanderen zich wat meer mag inspannen om ook in de zorg te excelleren.
Het beeld is op mijn netvlies gebrand. Ik krijg het niet meer weg. Nooit meer, vrees ik. Een gang, een kamerdeur die open staat. Ik kijk binnen en zie twee benen, melkwit. Ik zie een pamper. En een pyjamajasje. De man zit ietwat ineengezakt.
Hij is ingedommeld en schrikt op als ik de kamer binnenga en kijkt me meewarig aan. Ik hoor hem denken: zie me hier nu zitten. De man is mijn vader. Het is een trotse man, ouderwets preuts ook. Zo heb ik hem nog nooit gezien, ik ben gechoqueerd. Waar is je pyjamabroek, vraag ik. Nee, zegt hij, zo willen ze het. Hij heeft het koud. Ik haal een deken uit de kast en leg het op zijn benen.
Waar wacht Vlaamse regering op om rusthuizen hart onder de riem te steken?
Dit is geen tafereel uit een rust- en verzorgingstehuis. Dit is een beeld van amper drie jaar geleden uit een ziekenhuis, hier in de streek. Zo was het toen gesteld, toch in dit ziekenhuis, met ons zo geprezen ziekenhuis- en gezondheidssysteem. Er zullen wel allerlei verklaringen geweest zijn waarom de zorgkundigen geen tijd hadden om patiënten zoals mijn hoogbejaarde vader dagelijks aan te kleden, maar het zijn verklaringen die wij niet moeten willen aanvaarden.
Toen hij enkele weken later verhuisde naar het woon- en zorgcentrum in onze gemeente, werd hij daar door mijn moeder, door de zorgkundigen en vrijwilligers warm ontvangen en verzorgd. Daar was wel tijd voor een gesprek, daar waren de zorgkundigen wel hartelijk, daar was hij wel welkom.
Dat was voor corona ons leven dooreen schudde. Uit de verhalen die bij de Vlaamse Ombudsdienst terechtkwamen, weten we intussen hoe hard het virus ons zorgsysteem in de woonzorgcentra in zijn kern heeft getroffen. De centra werden een frontzone waar velen fysiek sneuvelden, maar waar bewoners en zorgkundigen ook mentaal onderuit gingen.
De investering, die de federale overheid bekendmaakte, voor het personeel in de ziekenhuizen was meer dan nodig. Corona heeft de ogen geopend voor de onderbezetting en zware taakbelasting in de ziekenhuizen. Voor de mensen uit die ander frontzone, die van de woonzorgcentra, is het voorlopig wachten op de Vlaamse regering. Wij gaan er vanuit dat die investering er komt, zeker van een regering die in haar verklaring uitpakt met de term ‘excelleren’. Laat ons nu ook eens in onze zorg voor de mensen die een leven lang voor ons hebben gezorgd, excelleren!
Reageren? Mail naar jan.gheysen@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier