We zeggen het, we roepen het, we schreeuwen het en we menen het:
“Dit mag nooit meer gebeuren!” Maar het is gebeurd. Een meisje van twaalf wordt op een vrijdag vlak bij haar school dodelijk omver gereden door een vrachtwagen. Daags voor haar communiefeest. Het leed is onnoemelijk, het verdriet onmetelijk. Hoe kon dit gebeuren, vragen we ons af. Niet voor de eerste keer en, helaas, waarschijnlijk ook niet voor de laatste keer.
We begrijpen de vraag, maar ze is overbodig. Want, als we eerlijk zijn, dan weten we hoe zulke ongevallen kunnen gebeuren. Als we oprecht zijn met onszelf, weten we hoe we soms onverantwoord rijden, hoe onveilig onze wegen zijn en hoe verdeeld we zijn over maatregelen die de kans op zulke drama’s moeten vermijden.
Verkeer is geen kwestie van ideologie, van links of rechts, van progressief of conservatief. Het is hier, in mijn straat, in mijn stad of dorp, in onze provincie, veel te vaak een kwestie van leven of dood. De cijfers laten daarover weinig twijfel. Deze maand alleen al kwamen in onze provincie zes mensen om het leven in het verkeer, veertien over het hele jaar. En dan hebben we het nog niet over de vele gebroken levens van zij die als verkeersslachtoffer voorgoed met een handicap, met pijn of met een mentale aandoening moeten leven. Zij én hun directe omgeving.
Kom niet af met geverfde suggestiestroken voor fietsers: dat is kiezen voor valse veiligheid
De vraag is niet ‘hoe kon dit gebeuren?’, de vraag is ‘hoelang laten we dit nog gebeuren?’. Want we kunnen er met zijn allen iets aan doen. Wij als weggebruiker nog het meest van al. Ons patsergedrag – de weg is geen kermisattractie, rallycircuit of computergame – is totaal ongepast en onverantwoord, altijd en overal op de weg. En dan, dan kunnen we van onze lokale overheden afdwingen dat ze eindelijk eens drastisch ingrijpen en zo veel als mogelijk conflicten op de lokale wegen vermijden.
In het centrum van stad of dorp, in de nabijheid van scholen, jeugdlokalen en speelpleinen kiezen ze voor eens en voor altijd voor fietsers en voetganger. Niet door zogenoemde suggestiestroken op het wegdek te schilderen – die geven de fietser valselijk de indruk dat hij beschermd wordt – maar door een beveiligde ruimte vrij te maken voor fietsers. Dat op vele plaatsen eenrichtingsverkeer een gevolg daarvan is, dat nemen we er dan maar bij. Meer zelfs, we maken met plezier een ommetje als we daarmee al het leven van onze kinderen en kleinkinderen veiliger maken. Wie een zwak heeft voor fietsers en voetgangers, maakt ze sterker.
Reageren? jan.gheysen@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier