Valentijn: 1 week voor ons huwelijk

Charlotte Therssen

Charlotte Therssen geeft volgende week (naar alle waarschijnlijkheid) haar ja-woord aan haar verloofde en pleit deze week volop voor de liefde!

“Weet je”, zei hij. Ik had nog niet gemerkt dat hij al wakker was. We waren op de terugkeer van Aalst Carnaval en hij lag wat te soezen op de passagierszetel. Op de radio speelde ‘I Gotta Feeling’ van The Black Eyed Peas. “Toen ik dat nummer voor de eerste maal hoorde kon ik maar niet geloven dat het nog maar net ‘gemaakt’ was”, ging hij verder. “Het zit zo goed ineen dat het lijkt alsof het altijd al bestaan heeft. Het zat meteen in mijn hoofd.” Ik geef een lichte draai aan de volumeknop en zie hem met zijn ogen dicht nog even mee knikken op de beat voor hij weer wegzakt in slaap.

Zo zit dat eigenlijk ook met Liefde, bedenk ik.

Waarom zou meligheid iets moeten zijn waar het gros de neus voor ophaalt?

Wie verder leest, waarschuw ik voor zoete meligheid. Maar dat kan je mij niet kwalijk nemen, zo met Valentijn vandaag en een huwelijk volgende week. En waarom zou meligheid ook iets moeten zijn waar het gros de neus voor ophaalt? Wie er ongemakkelijk van wordt, is er net erg naar op zoek, denk ik. Romantiek wegwuiven is een ‘zelfwijsmakerij‘, een standpunt waarmee velen zich beschermen tegen teleurstelling. Want kom, onverwacht een nummer op zetten waar jullie beiden van houden, een hartje inpakken bij de boterhammen of een briefje op het hoofdkussen leggen, laat toch niemand koud. In Liefde hoef je niet stoer te doen. Of heb ik nu gemakkelijk spreken? En ik let hierbij op de singles achterin de zaal die sterke gebaren in mijn richting maken. Want ja, ik heb mijn man. Die ene, weet je wel.

Vanaf de eerste babbel leek het alsof we altijd al samen waren

Maar waar zat ik met mijn vergelijking? Toen ik hem tegenkwam was het net zoals bij het instant onsterfelijke nummer. Vanaf de eerste babbel leek het alsof we altijd al samen waren. Dat was de eerste dag van ‘later’. Een nieuwe jaartelling. Ondanks het feit dat hij in het buitenland werkte en ik hem vaak achterna moest reizen, heb ik me nooit afgevraagd waar ik mee bezig was. Het was altijd al heel duidelijk dat wij samen zouden blijven. Nu zitten we in jaar 2 en staan we volgende week, ergens in de vroegte in Middelkerke, te trillen op onze benen tot iemand ‘ja’ roept en we onze ogen mogen openen. We zullen de nacht ervoor apart doorgebracht hebben -traditie, love it- en hij zal me met onze Cubaanse wagen claxonnerend wijzen op zijn aanwezigheid. Ze begeleiden ons dan naar dezelfde plek en op een teken zullen we elkaar voor het eerst zien. Dichter bij ‘man en vrouw’ dan ooit tevoren. En na het afvegen van de ongetwijfeld eerste tranen aan elkaars wangen, zullen we zien welke speculaties over elkaars trouwplunje overeind bleven. Vind je mij een puber als ik toegeef dat ik deze scène stiekem al eens oefende voor de spiegel?

Voorlopig lijkt alles nog erg virtueel. Iedereen rondom ons maakt zich op voor een feest. Ze zijn in de weer met het zoeken naar matching schoenen en bh’s, reserveren taxi’s en sprokkelen gerief bijeen voor een huwelijk-hulpkit met haarlak tegen naden in nylonkousen en blaarpleisters. Dat wij de hoofdrolspelers zijn in dat feest, hebben we precies nog niet helemaal door. Wij. Gaan. Trouwen. Al is er een tweede versie van mezelf die af en toe een klets van besef in het gezicht krijgt. Dan ga ik bijvoorbeeld met bidhandjes voor mijn Lief zitten. ‘Please, laten we de openingsdans nog eens doen, die zit nog niet in mijn kop geprent.’ Of ‘s ochtends in de douche of om twee uur ‘s nachts merk ik plots een vraagteken op in een lijstje in mijn hoofd. Schaaat…? Of ik staar met kloppend hard naar een puist links onder mijn kin. No! Niet nu! Voor de rest alles prima hoor.

Maar laten we die grootse week uit ons leven starten met Valentijn. Vorig jaar nog in de baai van San Blas met een verse verlovingsring om de vinger en nu met de laatste week van onze trouw-scheurkalender aan de muur. Alles komt goed. Laat ik nog snel een fles Moët in huis halen. De champagne die erbij was op de eerste avond dat we een koppel werden en op het moment van het aanzoek. Glas omhoog en toosten op het huwelijk. U mag denken wat u wil, maar ik wens u hetzelfde toe. ‘That night’s gonna be a good night’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier