Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Nicky Hayen. De ex-trainer van Club Brugge mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Nicky,
‘Aimable’ is een Frans woord dat geweldig bij je past. En als aimabele en sympathieke mensen onrecht wordt aangedaan, is de pijn dubbel hard. Een grillige romancier schuwt een doldrieste ontknoping niet. Maar dat jij maandag zou worden ontslagen en dat je opvolger op dat moment al in de gang stond, hadden weinigen zien aankomen.
Anderhalf jaar geleden liep je het Basecamp binnen als de nieuwe T1 van Club Brugge. De man van Club NXT nam over van de ontslagen Ronny Deila. Het was de beurt aan een bedachtzame Truienaar met de handen in de zakken en de voeten op de grond. Ad interim, zeiden ze. De kansen op een titel zo goed als onbestaande. Daarvoor was de achterstand op Union al te groot geworden.
Maar op korte tijd maakte je van de spelersgroep een hongerige kudde wilde dieren, beste Nicky. Het resulteerde in een remonte die in de annalen van blauw-zwart gegrift staat als een van de meest onwaarschijnlijke die onze competitie ooit zag. ‘You couldn’t script it’, zeggen ze over het kanaal. Jij deed het. Ook al was je voor de kampioenenmatch tegen Cercle geschorst en zat je samen met een official opgesloten in een muf lokaal – zijn er andere op Jan Breydel? – in de catacomben van het stadion.
Je blies vertrouwen in de longen van een team dat even daarvoor nog piepte onder de druk. Er volgden avonden waarop de kraterwand van vulkaan Jan Breydel weer tot leven kwam en het enthousiasme als hete lava vanop de tribunes naar het veld vloeide. De negentiende titel van Club was een beloning voor inzet, passie en geloof. Anderhalf jaar Club Brugge staat mooi op je curriculum: titel en beker in je eerste seizoen, Europese overwintering in de Champions League, derde na zeventien speeldagen in de nieuwe competitie, ook nu nog in de Croky Cup en in de Champions gewonnen van Monaco en gelijkgespeeld tegen Barcelona.
“Ergens tussen de kleedkamer en de eretribune raakte je ongewild verstrikt in een kluwen van verwachtingen”
Wie Pep Guardiola als referentie kan opgeven moet zich geen zorgen maken, beste Nicky. Je maakte van Brugge opnieuw het eigenwijze dorp dat de reuzen van de wereld deed twijfelen en struikelen. Een verdienste. Sprookjes eindigen meestal mooi, dit niet. Paniekvoetbal of doordacht leiderschap van de blauwzwarte top? De meningen zijn verdeeld, de toekomst zal het uitwijzen. Voetbal is een wereld die leeft van de waan van de dag. Een circus waar de muziek pas stopt als iemand de stekker eruit trekt. En soms is dat te vroeg, veel vaker te laat.
We moeten er niet flauw over doen, Nicky. Dit seizoen verloopt stroef voor een club die pretendeert de beste van het land te zijn. Dat Club nog altijd derde staat op één punt van STVV en vijf van Union duidt op het zwaktebod van de Jupiler Pro League. Een vertekend beeld waar ze bij de bestuurstop van blauw-zwart denken door te moeten kijken. De motor sputtert. The dirty work – de matchen en nederlagen tegen de ploegen waarvan je geacht wordt altijd te winnen – zijn je fataal geworden.
Ergens tussen de kleedkamer en de eretribune raakte je ongewild verstrikt in een kluwen van verwachtingen. Dan vallen woorden als DNA en legacy. Mooie begrippen met een achterkant. Want in hun schaduw staat altijd iemand die het met de rekening moet bekopen. Er valt je niets te verwijten, Nicky. Je scoutte elke tegenstander tot iedereen in je omgeving er moe van werd, je ademde Club Brugge van ’s morgens vroeg tot diep in de nacht.
Eén kleine bedenking. Misschien had je onmiddellijk moeten laten weten dat de voorzitter op zijn kop mocht staan en je niet zou roteren met je doelmannen. Die les pak je ongetwijfeld mee. Voetbal is een volatiel universum. Als trainer weet je dat je niet eeuwig blijft. Maar de manier waarop doet pijn en dat merk je ook bij de supporters die je naam via hun klavier blijven scanderen. De meetings in Parijs, de onderhandelingen met Ivan Leko nog voor jij wist dat je stoel wankelde. De voetbalwereld kent noch genade noch geduld en staat zelden borg voor zachte landingen.
Je kan het Basecamp en Jan Breydel verlaten met de nodige trots, beste Nicky. Je weet nu waar je staat, maar niet waar je komt. Het leven, quoi. En de wind draait sneller dan een doorsnee voetbalsupporter een pint kan bestellen. Vandaag le déluge, morgenavond groot feest als Arsenal in bedwang wordt gehouden. Of ook niet. Het leven van een trainer is dat van een zeeman die voortdurend op zoek moet naar een nieuwe koers. Ook wanneer hij het schip door stormen heeft geleid. En dat heb je gedaan. Blijf gewoon die vent die gedreven bouwt zonder schijnwerpers nodig te hebben.
Warme groet en succes in de toekomst,
Karl
