Onze collega Charlotte stapte voor zes maanden uit het mediawereldje en volgde haar verloofde naar Cuba. Op KW.be vertelde ze tweewekelijks over haar leven aan de andere kant van de wereld. Maak kennis met onze journaliste, bijna-bruidje en Jetair-hostess in een veel te krappe broek
Ik zit te schrijven recht tegenover het foto- en postkaartenaltaartje in onze hotelkamer. Berichten en gezichten van vrienden en familie, en van onze fiere goudvis Julien. Ik kan maar niet vatten dat wij hier nu al langer dan zes maanden verblijven. Met de niet aflatende carribische hitte waan ik mij nog steeds in het midden van juli, maar het is al oktober. En -hou het stil- binnen een paar dagen word ik dertig. Met een koele harde medeklinker om mee te beginnen.
Gelukkig krijg ik door het tijdsverschil met België nog zes extra uren om die laatste twintiger-kilometers uit te fietsen. Maar zorgen heb ik niet. Die voorspelde ‘quarterlifecrisis’ heb ik ook al een tijdje geleden de deur gewezen. Want ik kan zonder de minste aarzeling zeggen dat ik gelukkig ben. Ongelooflijk hoe rustig je dat vanbinnen maakt, geliefd zijn en zonder enige angst kunnen uitkijken naar later. Want wat er ook gebeurt – en al klinkt dit nu als een bezinningstekstje onder de afbeelding van een madelief, foert – met zijn tweeën sta je sterker. ‘Tot seffes’, roep ik naar mijn mooie Lief die, nu ik eens aan de laptop gekluisterd zit, ook plots een geheimzinnige afspraak heeft. Verrassing?
Uiteraard willen we weer stoofvlees proeven en dikke truien dragen
En ondertussen kregen we ook ‘onze datum’ door. Op 3 november landen wij weer in ons herfstige België. Uiteraard willen wij zo snel mogelijk weer iedereen in onze armen puzzelen, en voor de eerste keer weer stoofvleessaus proeven of dikke truien dragen. Maar een vertrek betekent ook afscheid nemen van onze surrogaatfamilie hier in Cuba. Iedereen die hier werkt in het hotel van poetsvrouwen tot barmannen of receptiedames, kent ons. Ze wuiven als ze met klanten bezig zijn, maken een praatje, helpen met een probleem of vragen naar onze mening. En dan heb je nog de equipe op de luchthaven. Je kan daar niet aan je shift beginnen voor iedereen je een kus gaf. Zo open en warm is iedereen hier, genereus en niets verwachtend.
Ook Cuba zelf zijn wij beginnen zien als ‘ons land’. Alles wat hier de laatste maanden bewoog op economisch of sociaal vlak hebben wij van heel dichtbij gevolgd. Als de eerste wifi-hotspots werden geopend in Havana konden wij oprecht trots zijn, en toen Raul ontvangen werd door Obama volgden wij het live mee.
Naast tienduizenden nieuwsgierigen en bedevaarders stonden trouwens ook wij op het Plein van de Revolutie toen Paus Franciscus daar halt hield voor zijn missie Cuba – Verenigde staten. Waar je in Philadelphia, New York en Washington getrainde sluipschutters op de daken langs het parcours vond, stonden in Cuba zeer jonge militairen op straathoeken zenuwachtig instructies uit hun walkies af te wachten. Maar alles is prima verlopen. Ik vroeg me af hoeveel Cubanen daar effectief christen waren, want de Afrikaanse voodoo-godsdienst Santeria wordt hier nog steeds frequent gepraktiseerd. Of kwamen vooral Cubanen een kijkje nemen die elke stap van ‘verandering’ en ‘versoepeling’ in hun regime vieren? Op het plein, vlak naast het podium van waarop de mis werd gegeven, bevindt zich trouwens het ministerie van Binnenlandse Zaken. Rebel Che Guevara staat er in het groot op afgebeeld. Benieuwd wat hij hier van gedacht zou hebben.
Net door die opgebouwde verbondenheid met het land vatten wij misplaatste opmerkingen over inwoners en hun manier van leven en werken erg persoonlijk op. Tegen Cuba is tegen … Ik zie ons hier zeker ooit nog terugkeren, maar dan met een drietal pubers misschien.
To do : rum drinken in de oceaan, een tropisch onweer fotograferen, en pizza eten aan een kraampje gemaakt van golfplaten
Goed. Vanaf nu starten we met het afwerken van het lijstje: wat willen we zeker nog eens overdoen voor ons vertrek? Dat gaat van rum drinken in de oceaan en een tropisch onweer fotograferen, over pizza eten aan een kraampje gemaakt van golfplaten, tot in Havana in een parkje zitten kijken naar voorbijgangers. We weten nu al dat we tijd te kort zullen hebben.
Wat hebben we het hier goed gehad. Zes maanden lang de tijd gehad om met elkaar te praten, om plannen af te toetsen, om elk millikantje van elkaar te leren kennen. We hebben ons ontpopt tot de beste voorspellers. Bij elke wending weet hij welke stap ik wil zetten en hoe ik dat zal doen. Griezelig soms. Wij zijn er dan ook al heel lang van overtuigd dat als een koppel elkaar eerst een jaar achterna moet reizen -en elkaar dus heel veel heeft moeten missen met traanbekkens van dien – maar daarna ook zes maanden lang 24 uur per dag met elkaar kan werken en leven in een kleine hotelkamer, dat die samen horen. Voor altijd.
Daarom hebben we vorige week iets ondernomen wat we in de verste verte niet van onszelf hadden verwacht: we lieten een tattoo zetten. Onhandig stoer wezend met klamme handjes gingen we elk op de afgebladderde lederen stoel zitten. De tanden op elkaar persend ondergingen we de pijnlijke prikjes. Want wat ze je ook vertellen, of hoe geëvolueerd de apparatuur ook is: dat doet nog altijd veel zeer. Ik dacht op zeker moment dat ze mijn been eraf vezen en mijn Lief speelde met het idee om onderweg halt te roepen. Hij zou wel een uitleg verzinnen voor dat ene woord. Maar we hielden toch moedig vol, en nu staan wij hier ‘s avonds voor de spiegel onze ‘Amor para siempre‘ trots ‘uit te checken’. En dan moeten we ongelooflijk lachen. Zie ons hier bezig. Zie ons hier verliefd wezen. ‘Amor para siempre’, om ons altijd te herinneren aan die Cubaanse start van een oneindig lang leven samen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier