Red Dragons: grenzen verleggen tot in Tokio

Maxime Petit
Maxime Petit Sportmedewerker

Onze reporter trok mee met de Red Dragons naar Australië en volgde ze nu ook naar Rome. Na een vlucht van 20 uur analyseert hij de kansen van onze nationale volleybalmannen.

De entree van de Belgen in de wereldgroep van de World League is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Baeyens en zijn troepen smeerden Europees kampioen en WL-titelverdediger Frankrijk een nederlaag aan en prijken zowaar in de middenmoot van de intercontinentale topcompetitie, nadat ook gastland Australië simpel aan de kant werd geschoven. Mogen de ambities straks bijgesteld worden?

De Final 6 is allicht een trapje te hoog, al weet je met die bonte bende van Baeyens maar nooit

We zijn geneigd om de vraag positief te beantwoorden. Zeker als de Red Dragons komend weekend in het tweede toernooi in volleybalmekka Italië weer een stunt uit de hoed toveren. De zege van zondag tegen Frankrijk heeft de draken op een roze wolk gecatapulteerd. Straks punten pakken tegen USA of Italië zou die wolk alleen nog maar feller kleuren. Nieuwe winst tegen Australië verzekert België zelfs al van het behoud in de A-groep en dat was toch aanvankelijk het absolute doel. De Final 6 bereiken is allicht een trapje te hoog al weet je met die bonte bende van Baeyens maar nooit.

Red Dragons: grenzen verleggen tot in Tokio

Toch wordt het misschien nog een dubbeltje op zijn kant want de Red Dragons starten in Italië niet op volle sterkte. Kapitein Sam Deroo is naar huis wegens stageverplichtingen, in hoofdaanval sukkelen Van den Dries en Cox met lichte blessures. Ook West-Vlaming en Roeselarespeler en marketingstudent Stijn D’Hulst past voor het Italiaanse luik wegens examens. “Met pijn in het hart”, benadrukte de setter die tegen Frankrijk bewees dat hij zich begin mei niet toevallig met Roeselare ontpopte tot onverhoopte kampioenenmaker na het uitvallen van Trinidad. D’Hulst heeft zijn gestalte tegen in het moderne volleybal, maar toch compenseerde hij dat afgelopen weekend met de nationale ploeg eens te meer door persoonlijkheid, leiderschap en klasse af te leveren. Factoren waarmee je het ook kan maken bij de elite.

Red Dragons: grenzen verleggen tot in Tokio

Eigenlijk mag het al een half mirakel zijn dat de nationale mannenploeg tegenwoordig kan wedijveren met de grootsten op aarde. Nog niet zo lang geleden modderden de Belgen wat aan op internationaal niveau en de successen waren dan ook op één hand te tellen. Sinds de komst van Baeyens in 2012 ging het alleen maar crescendo met de prestaties en de uitstraling van de Red Dragons. In 2013 won het de Euroleague, nadien speelde het telkens een hoofdrol in de B-groep van de World League. De historische kwalificatie in Parijs tegen Frankrijk begin 2014 blijft ook een straffe prestatie van Baeyens.

Dominique Baeyens heeft evoor gezorgd dat de vedetten ook bij de nationale ploeg tot hun recht komen

De coach die 15 jaar successen aaneenknoopte bij Roeselare en die dat bij de Red Dragons ook bijna 5 jaar herhaald heeft, verdient sowieso een afscheid door de grote poort. Hij heeft evoor gezorgd dat de vedetten -die tegenwoordig internationaal furore maken- ook bij de nationale ploeg tot hun recht komen. De gouden generatie rond Sam Deroo blijft stappen voorwaarts zetten en zal dat in 2017 ongetwijfeld ook blijven doen met de Vital Heynen als sportieve baas van de Red Dragons-diamanten. Het wordt zaak om grenzen te blijven verleggen en te hopen dat die in 2020 reiken tot in Tokio waar de Olympische zomerspelen dan georganiseerd worden. Als België dat ultieme doel bereikt, dan mag ook Baeyens daarvoor een paar pluimen op zijn nu al prachtige volleybalhoed steken.

(Maxime Petit vanuit Rome/Foto’s MPM)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier