Recept voor het nieuwe normaal

Frederic Vansteenkiste is getrouwd en papa van twee dochters. Hij werkt voor afvalintercommunale MIROM in Roeselare. In deze blog heeft hij het dit keer over het leven in … en ná coronatijden.

Goeiemorgen iedereen, dag liefhebbers van ‘t goeie leven. Vandaag gaan we samen een bijzonder recept klaarmaken. Zorg dat je genoeg hebt, want we hebben ingrediënten nodig voor zo’n 7,5 miljard eetlustigen. Je hebt er vast al over gehoord. Het nieuwe normaal, een stevige maaltijd met invloeden uit de wereldkeuken. Degelijk en vullend, smaakvol en bij momenten pikant. Kan sporen van vleermuis bevatten.

Zoals de naam doet vermoeden gaat het hier niet om een compleet nieuw gerecht, maar wel om een bestaande klassieker waar we een twist gaan aan geven. Het nieuwe normaal is hoe onze samenleving er zal uitzien na de coronacrisis. Journalisten, politici, virologen, influencers en andere topchefs hebben zo allemaal hun eigen idee over hoe dat zal smaken. Maar de realiteit is dat momenteel nog niemand de exacte bereidingswijze kent.

Je hebt aanhangers van de klassieke keuken, die beweren dat het nieuwe normaal gewoon opgewarmde kost wordt en dat alles vrij snel weer zal zijn zoals voorheen. De Ons Kookboek-cultus zeg maar. Beetje bij beetje gaan we vervallen in onze oude gewoontes en wordt de anderhalve meter weer herleid tot centimeters. Dit zijn de mensen die vermoeden dat Covid-19 binnen een paar jaar ‘gewoon’ een brokje leerstof wordt in de als vanouds volgestouwde klaslokalen en Wuhan het antwoord op een quizvraag.

Het nieuwe normaal is nog niet voor meteen, de Covidcake zit nog in de oven

Dan zijn er ook de mensen die er van overtuigd zijn dat de wereld er post-corona compleet anders zal uitzien. Nooit meer als tevoren, de wereldgeschiedenis voor altijd opgesplitst in een lijn voor Covid-19 en eentje erna. Deze groep kan je nog eens opsplitsen in twee subgroepen. Je hebt de pessimisten die nu al proeven dat het nieuwe normaal een regelrechte domper wordt: fletse vieze bagger die niemand lust.

Doffe ellende en eindeloze menselijke drama’s na een compleet gecrashte economie, immer muterende ziektes waar we nooit meer helemaal van af raken en een kille, geïsoleerde maatschappij waar iedereen opgesloten zit te staren naar de nieuwste doemberichten. Deze leukerds vinden al een blik op die grauwe toekomst in allerlei dystopische films waarvan ze stiekem altijd al vreesden dat die ooit werkelijkheid zouden worden.

Helemaal aan de andere kant van het spectrum zijn er tot slot de utopisten die er zeker van zijn dat we afstevenen op een heerlijke nieuwe wereldorde waar iedereen beter van wordt. We hebben ons lesje geleerd en nemen afscheid van het gejaagde bestaan waarin we waren vastgeroest. We gaan weer tijd nemen voor elkaar, voor wat echt belangrijk is.

We gaan enkel nog jobs doen die we graag doen, we gaan niet meer de halve wereld rondvliegen voor een selfie, ruilen de auto voor de fiets, dragen zorg voor de natuur en hebben begrip voor en geduld met elkaar, nu we met z’n allen hebben ervaren dat we op zich allemaal gelijk zijn. En er groeien plots overal madeliefjes! Dit vrolijke clubje begrijpt dat een zware beproeving cruciaal was om uiteindelijk het paradijs op aarde te kunnen zien.

Veel klagen, jammeren, mekkeren en zagen het allemaal te weinig en te laat is. Maar geen gerecht zonder zuurtje uiteraard

Alles wordt weer wat het was, het wordt een ramp, of het wordt fantastisch.

Je begrijpt dat het naar alle waarschijnlijkheid niét een van de drie opgesomde suggesties zal worden. Het zal – zoals altijd – ergens tussenin liggen. De impact van deze pandemie gaan we niet zomaar uitwissen en het nieuwe normaal zal er vermoedelijk toch een beetje anders uitzien dan het oude.

Maar wie al zit te likkebaarden: oefen nog maar wat geduld, want het nieuwe normaal is nog niet voor meteen. De Covidcake zit nog in de oven en je barbecueburen, shopgekke collega’s en vrienden die afgelopen weekend hun mama een dikke kus hebben gegeven, hebben er zonet nog een uurtje bij gedaan. Dus die cake zit nog wel even in de oven. Het nieuwe normaal zelf moet daarna ook nog wel een eindje garen, dus we kunnen nog niet direct aan tafel. Pure slow cooking.

De huidige situatie laat bovendien ook vermoeden dat het nieuwe normaal best wat pikante toetsen zal dragen. Er zijn fenomenen die wat zwaarder te verteren zijn en hier en daar ligt al eens iets zwaar op de maag. Dat er mensen zijn die de regels aan hun laars lappen en zo vooral ook anderen in gevaar brengen, flurken die de gelegenheid aangrijpen om hun eigen carrière een boost te geven met de miserie van anderen, en wietie’s die ten onrechte profiteren van schaarse hulpmiddelen die bedoeld zijn voor mensen die er écht nood aan hebben…

En voorts ook veel klagen, jammeren, mekkeren en zagen het allemaal te weinig en te laat is. Maar geen gerecht zonder zuurtje uiteraard. Aangebrand wordt het zelfs als er met de vinger gewezen wordt, en gesuggereerd dat misschien niet iedereen even snel of even goed moet geholpen worden. Maar van een aangebrand gerecht wil niemand eten, dus dat laten we toch beter niet te ver komen dan.

We hebben begrip voor en geduld met elkaar. En er groeien overal madeliefjes!

Nu goed, je zou er misschien je eetlust van verliezen, maar dit alles wil niet zeggen dat onze bereiding geen smaakvol menu kan worden en dat de mise-en-place er niet goed kan uit zien. Want voor elk zuurtje is er ook wat zoets en elke scherpe steek krijgt voldoende zachte compensatie. En je kan altijd afkruiden met een scheut gezond verstand, al is die specerij ook niet altijd even makkelijk te vinden. De landelijke gehoorzaamheid aan het blijf in uw kot-mantra, het respect voor helden her en der en de eindeloze reeks hartverwarmende en soms grappige creaties waarmee tal van mensen deze uitzonderlijke situatie het hoofd bieden doet iets goeds vermoeden.

Applaus, serenades en traktaten, spontane hulpacties, kunstwerkjes, ontroerende en hilarische filmpjes, ondernemers die de rug rechten en zichzelf heruitvinden en artiesten die hun kunst in een nieuwe vorm verpakken. Gezinsleden die hun onderlinge banden nog versterken, naasten die hun genegenheid in veelvoud en in alle mogelijke vormen uitsturen nu dat even niet meer met een knuffel of een kus kan, en vrienden die whatsapperitieven of via Zoom gezelschapsspelletjes spelen.

Twijfel er niet aan. Ons nieuwe normaal kan en zal rijkelijk voorzien zijn van vertrouwde delicatessen als liefde, passie, overgave en doorzettingsvermogen, en van ‘vergeten groentjes’ als veerkracht, humor, creativiteit en de kunst om ons razendsnel aan een nieuwe context aan te passen. Zoveel moois, zoveel lekkers, dat kan alleen maar smaken.

Maar bon, eerst nog even laten sudderen dus, zodat er geen halfgaren meer overblijven.