Peter Soete volgde Philip Cracco al jaren op de voet als Roeselaarse nieuwsjager voor KW.
Leef! Alsof het je laatste dag is. De hit van André Hazes jr was Philip Cracco op het lijf geschreven. Cracco snoof het leven gulzig op. Hij wilde de verloren tijd van zijn jeugd inhalen en daar is hij ook in geslaagd. In enkele decennia beleefde hij dingen waar gewone mensen maar van kunnen dromen.
En nochtans is Philip Cracco altijd een gewone mens gebleven, een jongen uit een Roeselaarse arbeiderswijk die zelfs als superrijke ondernemer de waarde van geld kende. Hij had er in zijn jeugd ook veel te kort gehad. Cracco was nochtans een zeer schrander baasje, maar zijn broek verslijten op de schoolbanken zei hem niet veel.
Hij groeide ook niet op in een milieu dat een diploma belangrijk vond voor later: zijn vader was er vandoor toen hij nog een kind was en zijn moeder was overbezorgd. Toen hij als kind vroeg om buiten te spelen, was het antwoord dat hij maar op ‘het achterkoertje ‘ van hun huis moest spelen, dat was ook buiten.
‘Leef’ van André Hazes jr was Philip op het lijf geschreven
Dat sociaal isolement zette zich ook door toen Philip begon uit te gaan. Hij werkte dan al van zijn 15de als arbeider bij Boro en later bij een Beverse autocarbouwer, waar hij als schilder autobussen spoot. Zoals veel jongeren gaf Philip het grootste deel van ‘zijn pree’ thuis af en had hij maar een beperkt budget over om uit te gaan. Daarom weigerde hij in een dancing ook meestal een pint die hem aangeboden werd van een vroegere schoolkameraad. Dan zou hij die persoon en misschien diens vriendengroep moeten een drankje terugbetalen en daar had hij het geld niet voor.
Fantastische danser
Maar als Philip de toenmalige discotheek Albatros in de Ardooisesteenweg binnenstapte, verdwenen alle zorgen. In Albatros draaiden de DJ’s popcornmuziek en slechts de allerbeste dansers stonden daar op de dansvloer. En dansen kon de jonge Cracco als de beste. Hij had meteen door dat de meisjes vielen voor kerels die goed konden dansen en hun danspartner lieten schitteren op de dansvloer.
Tijdens de gesprekken die ik met hem heb gehad, kwam hij daar vaak op terug: ‘laat je medewerkers, je zakenpartners, de mensen in je omgeving schitteren! Dat maakt het veel eenvoudiger om te werken en om zaken te doen. Alles is makkelijker als de mensen je graag zien.’ En graag gezien zijn, was voor Philip Cracco heel belangrijk in zijn leven. En dat kwam heus niet voort uit niet-verwerkte feiten uit zijn jeugd zoals sommigen zouden beweren. Neen, Philip Cracco zat heel eenvoudig in elkaar: hij zag zelf de mensen graag en vond het doodnormaal dat de mensen hem ook graag zagen.
Arbeidersjongen
Philip Cracco graag zien was eigenlijk gemakkelijk. Hij was rijk, kon alles kopen wat hij wilde en deed dat ook vaak, hij toonde zijn financieel geluk graag met als exponent zijn optreden in ‘The sky is the limit’ maar … het ging hem af. De mensen hadden sympathie voor de arbeidersjongen die het had gemaakt in het leven. Toen ik hem voor de eerste keer interviewde in zijn enorme villa in de Brugse bossen, kreeg ik als aanwijzing dat ik moest inslaan aan de vijfde of de zevende boom en dat ik aan de poort van zijn villa zou uitkomen.
Van om het even wie zou dat verwaand overkomen, niet zo van Cracco. Ik zat ook op Philip te wachten in een Roeselaarse brasserie om samen te lunchen, toen hij voor zijn rallylicentie een medisch onderzoek had laten doen in een Roeselaars ziekenhuis. ‘Routine’, zei hij. ‘Zie me hier zitten, 100 procent energie en gezondheid te koop. The world is mine!’
En hij nam nog een hap van zijn croque monsieur met bechamelsaus. We lachten allebei. Wisten wij toen veel dat diezelfde wereld enkele dagen later met een harde klap op zijn hoofd zou terechtkomen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier