Nergens beter dan thuis

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Ik schrijf deze column op de luchthaven van Pescara, in het zuiden van Italië nabij Napels. Ik was er net een week op bezoek bij een vriendin uit Tielt die voor de liefde in Italië is blijven hangen. Ik zag bergen, de Adriatische Zee, ik voelde zon en hoorde de mooiste taal ter wereld.

En toch. En toch ben ik na een week blij dat ik naar huis kan gaan. Heimwee. Ik voelde heimwee de laatste twee dagen dat ik hier was. Heimwee naar mijn kat Rachel die thuis op me wacht, maar ook heimwee naar Tielt. Je moet ver weg zijn om het thuisfront meer te waarderen.

Ik weet het, lang was ik niet weg, maar ik miste de markt, ons belfort, het Patersbos en vooral: de Poelberg. Een van de eerste dingen die ik bij thuiskomst zal doen is mijn fiets nemen naar de Poelberg. In Italië kon ik ver kijken, maar niets overtreft het vergezicht op de mooiste plek van Tielt. ‘Nergens beter dan thuis’, klinkt het in het beginliedje van de soap Thuis, en het is de waarheid. Wat ik misschien nog het meest miste, was de stilte. Italianen praten, praten en blijven praten. De mond van de meesten lijkt nooit stil te staan.

Nooit had ik gedacht dat ik zoveel liefde voor een huisdier zou voelen

Met een aanleg voor heimwee word je geboren. Het betekent niet dat je niet graag op reis gaat, absoluut niet. Ik ga zeker drie keer per jaar op citytrip, maar zodra de laatste dag nadert, voel ik het kriebelen. Kriebelen naar huis – en thuis, dat is al mijn hele leven Tielt.

Of nee, de stilte is niet wat ik het meest miste. Wel mijn kat Rachel. Nooit had ik gedacht dat ik zoveel liefde voor een huisdier zou voelen. Ik weet dat als ik straks de deur van mijn appartement open, ze eerst veel kopjes zal geven, en zich daarna op haar rug zal leggen zodat ik haar buik zou strelen. Ik ben single, maar heb sinds ik Rachel heb altijd een reden om weer thuis te komen.