Naar één rechtbank: niet zomaar losse flodder

De situatie in onze rechtbanken is hallucinant. En dan hebben we het niet over de rechtspraak en de vonnissen, maar over de toestand van het decor. Beschamend. Een rijk land als dat van ons laat een van zijn belangrijkste overheidsdiensten werken in vervallen, aftandse gebouwen. Het is niet om aan te zien. Zelfs de entree van een relatief jong gebouw als de rechtbank van Brugge is niet om aan te zien. Het oogt er zielloos en karakterloos. We zouden haast zeggen vergane glorie, ware het niet dat er daar nooit van enige glorie sprake was.

Dat zulke gebouwen en het gebrek aan onderhoud ons handenvol geld kosten, laat zich makkelijk raden. Er wordt gestookt tegen de sterren op en hoe langer men er herstellingen uitstelt, hoe hoger de kosten voor een eventuele renovatie oplopen. Mocht de overheid zich als een goede huisvader ontfermen over het patrimonium, dan zou het er gegarandeerd anders zien. Maar niet dus. Kostenbesparend én efficiënt lijkt een combinatie waarvoor onze overheid of moeten we zeggen onze regeringen stelselmatig blind blijft.

Kostenbesparend en efficiënt: overheid kent die combinatie blijkbaar niet

Het idee van de nieuwe West-Vlaamse procureur des Konings Filiep Jodts om in het hart van onze provincie één nieuwe rechtbank te bouwen, de rest te verkopen of te slopen en er meteen een soort van arresthuis een gevangenis voor wie in voorhechtenis wordt vastgezet is om al die redenen geen gek idee. Integendeel, vinden wij.

Toch is de kans klein dat onze beleidsmensen de procureur volgen of op zijn minst zijn idee even in overweging nemen. Natuurlijk, er zijn altijd honderd en een redenen te bedenken om iets niet te overwegen. Wie voor verandering pleit, is vertrouwd met dat soort reacties. Maar het zou onze politici sieren mochten zij wel eens luisteren naar mensen die iets te zeggen hebben en het zou ons, de belastingbetalende burgers, alvast motiveren als we ervaren dat over de bestemming van onze centen wordt nagedacht. Maar voorlopig wordt in die kringen zo te zien alleen nagedacht over het rekken van een regering in lopende zaken. Of dat synoniem is voor de zaken op hun beloop laten, dat durven we niet denken, maar we komen aardig in de buurt ervan.