Luie Vlaming

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft tweewekelijks een inkijk in haar leven.

Toen PS-voorzitter Paul Magnette vorige zondag tijdens de start van zijn verkiezingscampagne pleitte voor een 32-uren werkweek, mét behoud van loon, was het kot te klein. Althans: in Vlaanderen, want wat denken die luie Walen wel, (nog) minder werken en evenveel verdienen, en wie zal dat betalen, met dat gigantische gat in de begroting? Zeker op Twitter, mijn favoriete sociale medium, geraakten de gemoederen verhit.

Ik plaatste een tweet waarvoor ik bijna gelyncht werd: ‘Er zijn zoveel depressies en burn-outs door de te hoge werkdruk. Dat kost de overheid ook veel geld. Waarom zou een 32-uren werkweek dan zo stom zijn?’. Ik voelde me een roepende in de woestijn, tot iemand de resultaten van een studie van Femma naar een 30-uren werkweek postte. De werknemers van Femma mochten een jaar lang 30 uur per week werken. Voor 70 procent van de uren dat er minder gepresteerd werd, werd er extra personeel aangeworven.

“We willen toch allemaal minder werken en meer rust ervaren?”

De resultaten: de werknemers ervaarden meer rust in het combineren van werk en gezin. De kortere werkweek verhoogde de kwaliteit van zorg, huishouden en vrije tijd. Werknemers gaven aan dat ze in dit regime tot aan de pensioenleeftijd wilden werken, waar ze voordien aan twijfelden. Vandaag hebben mensen bij Femma een werkweek van 32 uur, zonder loonverlies.

Willen we dat niet allemaal: minder werken en meer rust ervaren? Ik althans wel, dus ik steun het voorstel van Magnette. Als men mij daardoor een luie Vlaming vindt, dan zal ik dat als een geuzentitel dragen.