Knuffel elkaar; koester elkaar

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Elke avond nadat ik klaar ben met werken, maak ik een wandeling door Tielt. Dat is meestal hetzelfde parcours en dat doe ik bewust: tijdens een dag krijgt een mens veel indrukken te verwerken en de vaste wandelroute zorgt voor wat structuur in mijn hoofd.

Vorige donderdag sloeg ik mijn voet om op een borduur. Er leek niets aan de hand: wat lichte pijn en een blauwe plek. Maar ’s nachts begon de voet enorm op te zwellen. Ik ging ’s ochtends naar het spoed. Diagnose: middenvoetsbeentje van mijn kleine teen gebroken. Vandaag is het woensdag en morgenochtend word ik geopereerd, omdat Moeder Natuur de breuk niet zelf kan fixen.

Een week slechts zat ik in het gips en ik heb zo vaak gevloekt. De voet moest zoveel mogelijk rust krijgen, dus wandelen zat er niet in. Met krukken lopen bleek ferm onderschat: ik heb binnen veel geoefend, maar op een oneffen wegdek is het andere koek.

Ik kan het niet genoeg benadrukken: vind nooit iemand vanzelfsprekend

Mijn manke poot deed me beseffen dat we pas weten wat we missen als het er niet meer is. Gewoon kunnen rondwandelen; niet van anderen afhankelijk zijn. Veel dingen lijken zo doodnormaal, maar zijn dat allesbehalve en ik denk dat gezondheid daarbij op de eerste plaats komt. We wensen anderen op onze nieuwjaarskaartjes een goede gezondheid, maar voortaan ga ik toch meer stilstaan bij die woorden.

Pas weten wat je mist als het verdwenen is, geldt ook voor mensen, of ze nu gestorven zijn of je geen liefde meer willen geven. Ik kan het daarom niet genoeg benadrukken: vind nooit iemand vanzelfsprekend. Koester elkaar, knuffel elkaar, zeg vaak genoeg dat je elkaar graag ziet. Mijn ouders en vrienden lachen weleens dat ik een te grote knuffelaar ben, maar wat doet het deugd hen dichtbij te voelen. Een gebroken voet stelt niets voor, maar gebroken contacten omdat je ze vanzelfsprekend vindt zijn vaak niet meer te herstellen.