Het is woensdagmorgen wanneer ik deze tekst neerschrijf. Ik heb wat last van brain fog, mist in mijn hoofd. Of zou het eerder sneeuw zijn? Het is nog donker buiten en we ontwaken onder een wit tapijtje. Kinderen zullen net dat tikkeltje sneller uit bed raken en de drang om buiten te ravotten zal waarschijnlijk ook iets groter zijn. Bij wie was sneeuw de beste wekker?
Kerst is mijn favoriete periode van het jaar. Ik duim elk jaar voor een witte kerst en de temperaturen neem ik er dan ook graag bij. Maar zodra de kerstboom weer op zolder staat, mag de lente komen. Voor mij kunnen de koude en donkere dagen niet snel genoeg voorbij zijn. Op de uitgestrekte velden rond onze stad zie ik alles langzaamaan weer tot leven komen. Dat de dagen al wat langer duren, geven me hoop en doen me mijmeren naar een mooie lentedag. Deze sneeuwbui zet me weer met beide voetjes op de grond. Het is nog geen tijd om de mutsen en dikke truien op te bergen.
Als kind van de zon en de zomer heb ik zonlicht nodig om te functioneren. Het laadt mijn batterijen op. Wanneer de zon straalt, straal ik mee. Ik herleef tijdens de warmere maanden. Ook onze zoon is – als winterkind – niet te stoppen van zodra de zon schijnt. Hij linkt de zon dan ook aan buitenspelen. Maar goed ingeduffeld gaat hij ook in de kou graag op avontuur. De verdwaalde sneeuwvlokken waren leuk, maar het is nu goed geweest. Volgende week graag een warme lentezon. Kunnen we dat afspreken?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier